Τα παιδιά είναι ευλογία κι ευτυχία λένε, κανείς όμως δεν υπολόγισε πως για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο κάποια γυναίκα θα περάσει εννιά μαρτυρικούς μήνες εγκυμοσύνης. Ζαλάδες, εμετοί, πόνοι, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα· κοπιάζεις γι’ αυτή την ευτυχία. Εγώ ήμουν απ’ τις τυχερές που πέρασαν αναίμακτα κι ανώδυνα την περίοδο κύησης, χωρίς κανένα σύμπτωμα, μόνο που κατέληξα με 20 παραπανίσια κιλά.
Κι όταν φτάνει η στιγμή που παίρνεις το εξιτήριο απ’ το μαιευτήριο και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι σου με ένα ακόμα μέλος να έχει προστεθεί στην οικογένειά σου, η χαρά σου είναι ανείπωτη. Μάλλον γιατί κανείς δε σε ενημέρωσε για τα ξενύχτια που έρχονται, τα κλάματα, τις πάνες κι όλα όσα περιλαμβάνει το μεγάλωμα ενός μωρού. Ή ακόμα κι αν βρέθηκε κάποιος να σε ενημερώσει εσύ είτε δεν έδωσες πολλή σημασία, είτε πίστευες πως υπερβάλει, είτε ζούσες με την ψευδαίσθηση πως το δικό σου παιδί θα είναι διαφορετικό.
Εγώ λοιπόν παρ’ όλο που με είχαν ενημερώσει, ούτε πολλή σημασία έδωσα κι ήμουν πεπεισμένη πως το δικό μου αγγελούδι θα διαφέρει κι όντως για καλή μου τύχη διέφερε και συνεχίζει να διαφέρει. Ούτε φωνές, ούτε κλάματα, ούτε γκρίνιες και τα ξενύχτια λιγοστά μιας κι από πολύ νωρίς έπαψε να ξυπνάει μες στη νύχτα. Και κάπως έτσι περνούσε ο καιρός κι από 50 πόντους πλάσμα, έφτασε το ένα μέτρο.
Και κάπου στο ενδιάμεσο έβγαλε δοντάκια, μπουσούλησε κι άρχισε να αρθρώνει τις πρώτες του συλλαβές. Όλοι γύρω μου, μου έλεγαν πως τα αγόρια έχουν αδυναμία στη μαμά τους, καρτερικά λοιπόν κι εγώ περίμενα να ακούσω το πολυπόθητο «μαμά» να βγαίνει απ’ το στοματάκι του. Προς απογοήτευσή μου όμως το πρώτο πράγμα που είπε ήταν «μπαμπά», δεν μπορώ να πω πως δε χάρηκα, ό, τι κι αν είπε, όποιον κι αν φώναξε, δεν έπαυε να είναι η πρώτη του λεξούλα. Συνέχισα λοιπόν να περιμένω.
Τη μέρα που το παιδί σου θα σε πει πρώτη φορά μαμά δεν πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ, είναι απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου που μένουν για πάντα ανεξίτηλες στη μνήμη σου. Ένα μεσημέρι λοιπόν που ο μικρός μου καθόταν στο πάτωμα κι έπαιζε με τα τουβλάκια του κι εγώ βρισκόμουν σε απόσταση μερικών μέτρων άκουσα μια παιδική φωνούλα να φωνάζει «μαμά», ξαφνιάστηκα και κοίταξα γύρω μου να δω από πού προέρχεται αυτή η φωνή, δε μου πέρασε καν απ’ το μυαλό ότι η γλυκιά αυτή φωνούλα έβγαινε απ’ το στόμα του δικού μου παιδιού, ότι αυτή που αποκάλεσε «μαμά» ήμουν εγώ.
Βλέπεις, μέχρι να το ακούσεις αυτό το πολυπόθητο «μαμά» δεν έχεις συνειδητοποιήσει ουσιαστικά ότι βιώνεις τη χαρά της μητρότητας. Δε νομίζω πως υπάρχει μητέρα πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη που όταν πρωτοάκουσε το παιδάκι της να τη φωνάζει, όχι πια με άναρθρες κραυγούλες αλλά με μια ολοκληρωμένη λέξη και δε δάκρυσε. Είναι δάκρυα χαράς, συγκίνησης, περηφάνιας κι ολοκλήρωσης.
Μια απέραντη γαλήνη ζωγραφίζεται αυτόματα στο πρόσωπό σου κι οι πνεύμονές σου φουσκώνουν από περηφάνια, όχι μόνο για το κατόρθωμα του παιδιού σου, αλλά κι επειδή τότε συνειδητοποιείς το θαύμα της ζωής που μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε μέσα σου. Τότε αντιλαμβάνεσαι την ευθύνη που έχεις απέναντι σ’ αυτό το πλασματάκι, ευθύνη να το υπηρετείς και να το προστατεύεις, να το επαινείς, να το ενθαρρύνεις και πάνω απ’ όλα να το κάνεις να χαμογελάει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Τα παιδιά είναι τελικά ευτυχία, η απόλυτη ευτυχία κι η απόλυτη ολοκλήρωση μιας μητέρας έρχεται όταν θα ακούσει το αγγελούδι της να τη λέει «μαμά» κι άπαξ και το ακούσει την πρώτη φορά, θα το ακούει για πολλά ακόμα χρόνια. Όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν το χαμόγελο στο άκουσμα αυτή της λέξης δε θα φύγει ποτέ γιατί αυτό μας κρατάει ζωντανές όλες τις μανούλες.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
