Να ζεις την ηλικία σου, αξία ανεκτίμητη!

Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι αλλιώτικη για κάποιο λόγο. Γι’ αυτό τα στάδιά της είναι διαφορετικά και ξέχωρα, γιατί κάθε φάση της έχει μια γλύκα όμορφη που κυριολεκτικά αξίζει πραγματικά να σπαταλάς τον χρόνο σου για να ανταπεξέλθεις σωστά σε αυτά που σου πρέπουν.

Ξέρεις, όλα έχουν προμελετηθεί για να υπάρχει μια ισορροπία απόλυτη στα όσα πρέπει να ζήσεις και πότε ακριβώς είναι η ιδανικός χρόνος. Δε θα ήταν σωστό η παιδικότητά σου να ερχόταν στα τριάντα ούτε να ζήσεις την τρίτη ηλικία στις απαρχές των είκοσι.

Η ωριμότητα όντως θεωρείται ένα προσόν που σε όποια ηλικία και να έρθει είναι πράγματι προσόν. Όσο πιο ώριμος είναι κάποιος σε μικρότερη ηλικία τόσο το καλύτερο. Βέβαια ξεχνάμε πως έτσι, κάνοντας ένα παιδί πιο ώριμο ή ζητώντας του να γίνει, χάνει την παιδικότητά του.

Πολλές φορές το αποτέλεσμα αυτού είναι να μένουν πίσω απωθημένα και κατάλοιπα χαμένης παιδικότητας. Πολλές φορές θα ακούσεις ιστορίες και παράπονα από ανθρώπους που άθελά τους ή στο βωμό γονικών πιέσεων, έχασαν ένα κομμάτι ζωής που δυστυχώς δε θα μπορέσουν να ανακτήσουν.

Τα χρόνια δυστυχώς πάνε μόνο μπροστά και δε γυρνάνε πίσω. Αν χάσεις κάτι και προσπαθήσεις να το ανακτήσεις σε λάθος χρόνο, θα πέσεις σε άμμο κινούμενη που θα σε τραβά πάντα προς τα κάτω.

Δυστυχώς τα σημερινά παιδιά έχουν ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί. Πολλές φορές οι ίδιοι εμείς ζητάμε απ’ τα παιδιά μας να μεγαλώσουν πρόωρα και να αναλάβουν ευθύνες που παλιότερα φάνταζαν ουτοπικές. Έχουν χαθεί οι εποχές της ανεμελιάς και του παιχνιδιού, της αλάνας και της αθωότητας. Όπως επίσης οι ευθύνες έχουν αρχίσει να κατεβαίνουν τα ηλικιακά σκαλοπάτια και ξαφνικά στα είκοσι βρίσκεσαι με ευθύνες τριαντάρη.

Το άγχος κι ο αγώνας για επιβίωση και καταξίωση μας οδηγεί συχνά να αμελούμε τις μικρές χαρές που μας επιβάλλει η ηλικία μας, όποια και αν είναι αυτή και να χάνουμε το νόημα της δικιάς μας νεότητας.

Μας είναι δύσκολο να θυμηθούμε την τελευταία μας φορά που κάτσαμε στην παραλία βράδυ με φωτιά και κιθάρες. Πότε πήραμε τους κολλητούς για ένα ταξίδι στο άγνωστο με ένα αμάξι και μπόλικη αγάπη για περιπέτεια. Πότε ζήσαμε σαν νέοι ή αλλιώς σαν νιάτα, όπως έλεγαν οι παππούδες μας.

Δυστυχώς αρχίζουμε να χάνουμε το παιχνίδι και να ζούμε για το μέλλον κι όχι για τη στιγμή. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να ζεις τη ζωή σου σωστά στη κάθε της στιγμή, να φτιάχνεις και να αποτυπώνεις στο μυαλό σου αναμνήσεις που θα διαρκέσουν στον χρόνο, να αναπολείς τα χρόνια αυτά όταν γίνεις αρκετά μεγάλος για να τα αποζητάς.

Να αξίζουν όμως τη λησμονιά σου, να λειτουργούν σαν αποκούμπι όταν νιώθεις πεισμένος από τα πάντα κι όχι σαν άλλη μια ανάμνηση που βρομάει ρουτίνα και πατά σε χαμένα όνειρα κι απωθημένα. Τότε, όταν πραγματικά αποζητάς τις εποχές της αθωότητάς σου, και μόνο τότε, θα έχεις επιτύχει να ζήσεις την κάθε στιγμή όπως της αρμόζει.

Μην το ξεχάσεις ποτέ. Μην αφήσεις μια ζωή να πάει στράφι γιατί απλά φοβόσουν το αύριο κι όχι το σήμερα. Το αύριο όσο και να θες, δεν μπορείς να το ορίσεις, το σήμερα είναι στο χέρι σου, ζήσε το και βγάλε του τα μάτια.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.