Η γενιά του άγχους και των ψυχοσωματικών

«Εμένα που με βλέπεις, στην ηλικία σου, κρατούσα σπίτι, δουλειά κι ένα παιδί και τα έφερνα βόλτα· σιγά τα άγχη που έχετε εσείς οι νέοι, σήμερα.» Έλα παραδέξου και μέτρα, πόσες φορές παρόμοια ατάκα ακούστηκε σε οικογενειακό τραπέζι και σ’ έκανε να ξεροκαταπιείς την μπουκιά σου από τη σύγχυση. Κάτι τέτοιου είδους συζητήσεις, που παρουσιάζουν τη ζωή σου τόσο εύκολη σε σχέση με των παλιότερων γενιών, δεν μπορούν παρά να σε κάνουν ν’ αντιληφθείς το χάσμα της καθημερινότητας και των στάνταρς που έχουν οι ζωές μας πλέον. Φυσικά κανείς δεν είναι εδώ για να συγκρίνει ανθρώπους, καταστάσεις κι εμπειρίες που είναι διαφορετικά μεταξύ τους, απλά, ρε παιδί μου, ίσως και για μας, να μην είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα, τελικά.

Το σίγουρο είναι, πως σας κοινή βάση ανεξαρτήτως ηλικίας, όλοι βιώνουμε άγχος. Είναι σημείο των καιρών κι είτε μικροί, είτε μεγάλοι, ο καθένας για τους λόγους του αντιπαρέρχεται με διαφορετικό τρόπο, συχνότητα κι ένταση. Δεδομένα πια έχει αλλάξει η ζωή μας, η βάση μας, οι στόχοι μας, οι προοπτικές μας και μαζί με όλα αυτά, αναλογικά, αυξάνονται οι ανάγκες κι οι απαιτήσεις, τόσο οι δικές μας, όσο και των γύρω μας. Όλ’ αυτά κάνουν το άγχος να είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, που βρίσκεται παντού και πάντα. Αλλά μας επηρεάζει όντως τόσο πολύ, ή απλώς είμαστε drama queens;

Άγχος, λοιπόν, εκ του αρχαίου άγχω, που σημαίνει σφίγγω τον λαιμό. Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε σαν μια κατάσταση που όντως μας πνίγει, είναι μια σωματικό-ψυχική ενέργεια που ξυπνά σε περιπτώσεις, προκειμένου να μας κάνει να αντεπεξέλθουμε σε μια απειλή. Ας πούμε πως οι σημερινές απειλές διαφέρουν λιγάκι.

Νομίζω, πως όλα ξεκινούν από τον σύγχρονο ρυθμό ζωής που έχουμε υιοθετήσει, τα κάνουμε όλα σε fast forward. Τρέχεις όλο κάτι να προλάβεις, από λεωφορείο μέχρι προθεσμία για τη δουλειά, να τα κάνεις όλα χωρίς να σου φύγει ο χρόνος με τις υποχρεώσεις και ξεχάσεις να ζήσεις. Περπατάς και το μυαλό σου τρέχει σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν, τόσο που απορροφήθηκες και δε βοήθησες τον συνάνθρωπο που έπεσε, που δεν απήλαυσες τη θέα, που δε χώνεψες το πρωινό σου γιατί δεν είχες χρόνο. Έτσι, όλοι χαμένοι σε υποχρεώσεις και δουλειές, αποξενωθήκαμε και χάσαμε τη στιγμή και την ουσία.

Κι εκεί που βρήκες λίγο χρόνο τελικά κι έκατσες να χαλαρώσεις, ανοίγεις τηλεόραση: «Κρίση», «covid-19», «18η γυναικοκτονία σημειώθηκε στη χώρα σήμερα», «18χρονος άνοιξε πυρ σε σχολείο», «αύξηση σε όλα», «πόλεμος». Και κάπως έτσι για τα δέκα λεπτά άσχημης επικαιρότητας χρειάζεσαι τρεις ώρες αποσυμπίεσης και κλείνεις τηλεόραση, γιατί πόση αβεβαιότητα και βιαιότητα ακόμη να διαχειριστείς; Ανοίγεις λίγο social media, τι μπορεί να πάει στραβά;

Φάτσα φόρα αντικρίζεις μια φωτογραφία πρώην με την καινούργια σχέση -εκνευρίζεσαι-, προχωράς. Να ένα story που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το πορσελάνινο δέρμα υφίσταται -ανασφάλεια-, συνεχίζεις. Στο επόμενο post σε βρίσκεις να σκέφτεσαι ποτέ κι εσύ θα καταφέρεις να κανείς διακοπές στο Dubai και τι έχει πάει λάθος σε αυτή τη ζωή -ζήλια-, σταματάς. Η τελευταία διαφήμιση με μαγιό, της καλλίγραμμης κοπέλας και του γυμνασμένου παρτενέρ της, σε κάνει ν α’φήσεις το σακουλάκι με τα πατατάκια διακριτικά κάτω, γιατί το #summerbody σου δεν είναι έτοιμο -ντροπή-.  Άσ’ το τελικά, «θα πάω μια βόλτα», αλλά έχει πάει αργά, έχεις να πλύνεις και πιάτα.

Κάπως έτσι, λίγη ενόχληση στο στήθος σε σε βαραίνει κάτι, το κεφάλι που πάει να σπάει, το στομάχι που σφίγγεται, η ξαφνική κι έντονη φαγούρα που σ’ έπιασε στα πόδια, είναι μερικά από τα πράγματα που ξεχειλίζουν το ποτήρι και σε κάνουν να νιώθεις ακόμα χειρότερα. Αναρωτιέσαι τι έπαθες. Το μυαλό σου έχει παραδοθεί από την υπερπληροφόρηση στο σώμα σου, που βγαίνει μπροστά κι αναλαμβάνει δράση, γιατί μάντεψε, είσαι σε κατάσταση έκτακτου ανάγκης, χωρίς να το καταλάβεις. Να κι οι απειλές που λέγαμε πριν. Μπορεί να μη μεταφράζονται όπως τις γνωρίζουμε, αλλά για κοιτά που όταν συνδυαστούν μπορούν ν’ αποδειχτούν ανάλογα επικίνδυνες.

Τα δεδομένα από το 2019 και μετά μιλούν μόνα τους όταν θέλουν τη χώρα μας, στην πρώτη θέση παγκόσμιου άγχους με ποσοστό 59%. Τα άγχη πλέον είναι πολλά και πολυδιάστατα, μπορεί να μην περιορίζονται τόσο στο κομμάτι της επιβίωσης αλλά έχουν άλλες μορφές. Μιλάμε πια για κοινωνικό άγχος, σωματικό άγχος, εργασιακό κι ού το κάθε εξής. Νιώθουμε πιο έντονα μοναξιά, στεναχώρια και θυμό, ερχόμαστε αντιμέτωποι από μικροί με πολλά που πρέπει να διαχειριστούμε κι αυτό μας κάνει κάπως, τη γενιά του άγχους και των ψυχοσωματικών, τελικά.

Κάθε καιρός έχει τα δικά του και εμείς κληθήκαμε ν’ αντιμετωπίσουμε αυτό. Καμία ουσία δεν έχει να δαιμονοποιούμε τους καιρούς και την αλλαγή, γιατί αυτό ορίζει την εξέλιξή μας. Είμαστε εδώ όμως για να φέρουμε αλλαγές σε ό,τι μας πιέζει, να βρούμε τις ισορροπίες και να ξεκινήσουμε να φροντίζουμε το μέσα μας, όσο και το έξω μας, με γνώμονα πάντα πως είναι οκέι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουμε καμία φορά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!