Kάπως έτσι αρχίζει. Με μικρά τρυπήματα στην υπόστασή σου που δεν αντιλαμβάνεσαι καν ότι συμβαίνουν. Ξαφνικά νιώθεις πως φταις, πως είσαι αχάριστος, πως είσαι χαζός, αμόρφωτος, άσχημος, ανάξιος αγάπης. Πως είσαι δίπλα σ’ έναν άνθρωπο-τρόπαιο που πρέπει να κρατήσεις με νύχια και με δόντια, που σου κάνει χάρη που μένει κι είναι υποχρέωσή σου να κουβαλήσεις την ευτυχία και την αγάπη στο πιάτο. Κι αυτό ξεκίνησε από φράσεις, που ίσως έμοιαζαν αθώες, δεν ήταν όμως ποτέ.
1. Εγώ φταίω που γύρισα και σε κοίταξα.
2. Αν μ’ αγαπούσες θα το έκανες.
3. Πόσο σημαντικός/η νομίζεις ότι είσαι;
4. Πρέπει λίγο να ωριμάσεις.
5. Γι’ αυτό σε χώρισε η προηγούμενη σχέση σου.
6. Εγώ δεν ήθελα, εσύ με ανάγκασες.
7. Εγώ ξέρω καλύτερα από σένα, οπότε άκου με.
8. Μήπως να πας να σε κοιτάξουν μπας κι ηρεμήσουμε;
9. Τώρα γιατί κλαις/ φωνάζεις σαν μικρό παιδί;
10. Αν κάνεις αυτό για μένα θα κάνω κι εγώ αυτό για σένα.
11. Εγώ φταίω που κάθομαι και σ’ ακούω.
12. Αξίζω πολλά. Πότε θα το καταλάβεις;
13. Δεν είμαι εγώ το πρόβλημα.
14. Μήπως τα μεγαλοποιείς λίγο τα πράγματα;
15. Μην τον ακούς αυτόν, δεν ξέρει τι λέει για εμάς.
16. Οι φίλοι σου με αντιπαθούν για αυτό σου λένε να χωρίσουμε. Κατά βάθος με ζηλεύουν.
17. Μπορείς να μην μιλάς με τον τάδε; Πιστεύω σε γουστάρει κι εγώ δε μοιράζομαι.
18. Σιγά, πόσο προσπαθείς για εμάς;
19. Καμιά μου σχέση δε με καταλάβαινε.
20. Να προσέχεις περισσότερο την εμφάνισή σου όταν βγαίνουμε.
21. Δέχομαι αυτό που λες αλλά η άποψή μου είναι πιο σωστή.
22. Χωρίς εμένα θα ήσουν ένα τίποτα.
23. Δε με χωρίζουν, εγώ χωρίζω.
24. Τι προβλήματα μπορεί να έχεις εσύ;
25. Ήξερες πού έμπλεκες.
