Από φόβο μη μείνουμε πεινασμένοι γινόμαστε αχόρταγοι

Ας φύγει από τη μέση το όποιο ερωτηματικό· ηδυπάθεια (θηλυκό): η τάση κι η ροπή προς τις σαρκικές απολαύσεις, φιληδονία, ακολασία. Σε ελεύθερη μετάφραση: το πώς αντιλαμβάνεται ο μέσος άνθρωπος στη σύγχρονη εποχή του «ό,τι προλάβουμε», τις ερωτικές σχέσεις.

Η ηδυπάθεια είναι μια καθημερινότητα κρυμμένη σαν ματριόσκα (μπαμπούσκα) μέσα στη μεγαλεπήβολη αυτή λέξη που περιέχει τον τέλειο ορισμό της. Οργιάζουμε αλλάζοντας σώματα, χρησιμοποιώντας λέξεις πολυφορεμένες ως τρόπο προσέγγισης του επόμενου «στόχου» και μάλιστα όταν τελικά πετύχουμε, κερδίσουμε τη μάχη και το κάστρο πέσει, νιώθουμε καταξίωση. Έχουμε πολύ θράσος τη σήμερον ημέρα στις σχέσεις μας καθώς έχουμε κάνει να θεωρείται αυτονόητη η «αρπαχτή» και τη σχέση κάτω των 25 τη φτύνουμε λες κι είναι ο τελευταίος του χωριού.

Προπαγανδίζουμε τους εαυτούς μας ακούγοντας μουσική που μιλάει για πόρνες, ελευθερίες και ξεσαλώματα, θεωρώντας το σπουδαίο να λέμε ένα μεγάλο νούμερο ως απάντηση στην ερώτηση «με πόσους/ες έχεις πάει». Γουστάρουμε το σάρκινο γιατί δεν παίρνει πολύ χρόνο κι υπομονή για να προκύψει και παρακάμπτουμε έτσι την πνευματική διασύνδεση. Εθιζόμαστε σε μια νοοτροπία που μας θέλει δέσμιους των σεξουαλικών μας ορμών κι ακρωτηριάζει τη φαντασία μας. Αυτός ο τρόπος ζωής που υιοθετούμε περιορίζει τους συναισθηματικούς μας ορίζοντες όλο και περισσότερο καθιστώντας μας τελικά ανίκανους να δεθούμε.

Έτσι όταν έρθει η στιγμή που θα ερωτευθούμε, το κάνουμε με τρόπο χυδαίο και σχεδόν αποτρόπαια αποτυγχάνουμε να επιδείξουμε στον άλλον πως είναι ξεχωριστός αφού ούτε οι ίδιοι δεν μπορούμε να το συλλάβουμε ως ιδέα, έχοντας καταστήσει τη συναισθηματική μας ευφυΐα ανάπηρη και κατά συνέπεια τους εαυτούς μας ανίκανους να αισθανθούμε ό,τι δεν είναι του κουτιού. Ο παράγοντας που μας βάζει σ’αυτή τη λούπα είναι ο φόβος της απώλειας της «ευκαιρίας ζωής», τουτέστιν συμπεριφερόμαστε σ’ όλους λες κι είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε και με την παρόρμηση του «θα το μετανιώσω αν δεν το κάνω» αποφεύγουμε θεαματικά το να κάνουμε λάθη.

Δεν πρέπει να μένουμε με απωθημένα, αλλά και δεν πρέπει να φλερτάρουμε με την υπερβολή. Η ηδυπάθεια σε κάνει να κρατιέσαι πεισματικά από τη σανίδα της νεότητας ενώ έχεις φτάσει σε στεριά. Δεν είναι κακή η στεριά, σε κάνει να νιώθεις σιγουριά κι ασφάλεια. Η οδύσσεια με μία σανίδα είναι, δε λέω, συναρπαστική εμπειρία αλλά για τη δική σου ακεραιότητα -σωματική και ψυχική- πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Η αναπόληση είναι γλυκό συναίσθημα κι όσο το αποφεύγεις παρατείνοντας τον πλου σου, τόσο πιο δύσκολο θα είναι τελικά να το βιώσεις και να νιώσεις τη μικρή λύτρωση συνειδητοποίησης που σου προσφέρει.

Οι εμπειρίες σε κάθε τομέα δεν περιορίζονται μόνο στο κομμάτι του εύρους αλλά εστιάζουν και σε βάθος ώστε να είναι βάσιμες κι ολοκληρωμένες. Την ουσία δεν την βρίσκεις σκανάροντας· όλα τα σημαντικά πράγματα προστατεύονται από τοιχώματα και φλοιούς. Η ουσία έχει ευφυΐα και κρύβεται, γι’ αυτό πρέπει να την κυνηγάμε με επιμονή. Η ηδυπάθεια απορρέει από την Άτη κι έτσι δε χρησιμοποιούμε την κριτική μας σκέψη στις ερωτικές μας συναναστροφές. Η Άτις στο σύγχρονο κόσμο είναι οι κοινωνικές νόρμες τις οποίες κάνουμε κτήμα μας ακόμα κι υποσυνείδητα αν δεν είμαστε τόσο καλοί στο να αγνοούμε εξωτερικά ερεθίσματα που δε μας αφορούν.

Η ηδυπάθεια είναι το αόρατο γάντι που φοράμε με το φόβο πως θα μείνουμε αχόρταστοι, το οποίο μας κάνει τελικά να είμαστε αχόρταγοι. Αυτό όμως που μας αποκρύβει με την παρουσία της είναι πως ο έρωτας είναι το καλύτερο αφροδισιακό.