Αθάνατοι εμείς, αιώνιος ο έρωτας

«Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια», είχε πει η Emmanuelle Arsan.

Κι αν ήμασταν αθάνατοι; Συλλογίσου το λίγο. Όλα όσα ζεις και είσαι να σε συντροφεύουν για πολύ περισσότερο χρόνο από αυτόν που έως τώρα έχει καθοριστεί. Ήδη είναι δύσκολο να τηρήσεις το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος», φαντάσου το «για πάντα» να έπαιρνε ρεαλιστικές διαστάσεις;

Θα άντεχες την αιωνιότητα με τον υπάρχον σύντροφό σου ή θα υπέφερες από την πλήξη; Το πιο εύκολο πράγμα να συμβεί είναι ένας από τους δύο –ή κι οι δύο– να βαρεθεί. Αν φανταστείς με τα μάτια κλειστά μια κοινή ζωή με τον τωρινό σου έρωτα μπορείς να πεις με σιγουριά, πως είναι όντως ο έρωτας της ζωής σου; Θα το αγκάλιαζες σαν ιδέα και απλά θα άρπαζες τις άπειρες δυνατότητες βελτίωσης που ο χρόνος θα σας έδινε ή θα έπληττες στην παράταση αυτή που δεν είχες υπολογίσει πως σας δίνεται;

Έστω, λοιπόν, ότι αυτή η τελμάτωση που έρχεται σε κάθε ωραία ιστορία αγάπης –είτε λόγω θανάτου, είτε λόγω ανίας– είναι κάτι που μας ακολουθεί στην αιώνια ζωή μας. Πόσες φορές θα άντεχες να ερωτευτείς; Γιατί ο έρωτας δεν έρχεται σκέτος αλλά ακολουθείται από τον πόνο της απώλειας, την απομυθοποίηση, την προσπάθεια ανάκτησης δυνάμεων. Οπότε, πόσες φορές νομίζεις πως θα άντεχες να τα περάσεις όλα αυτά από την αρχή; Κι επιπλέον πόσο εύκολα θα σου τραβούσε το ενδιαφέρον ο εκάστοτε εραστής, δεδομένων όλων των προκατόχων του και του πήχη που έχουν θέσει ήδη; Με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα δε θα σε ευχαριστούσε τίποτα από ένα σημείο και έπειτα. Για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα θα ήσουν μόνος κι απογοητευμένος με μια αιωνιότητα που δε διάλεξες και θα ήλπιζες να υπήρχε κάποιο σημείο καμπής.

Από την άλλη, βέβαια, έχοντας αθανασία σημαίνει πως θα έχεις άπειρες δυνατότητες.  Δε θα χρειαζόταν να ανησυχείς για το αν θα προλάβεις να κάνεις πράγματα με τον άλλον, ή αν θα καταφέρεις να τον γνωρίσεις γιατί ούτως ή άλλως αν επιλέγατε το «για πάντα» να το αγκαλιάσετε και να το κάνετε κτήμα σας θα φτάνατε κάποια στιγμή σε ένα σημείο κορεσμού όπου θα ξέρατε τόσο καλά ο ένας τον άλλο που θα επικοινωνούσατε με έναν τρόπο ιδιαίτερο κι αυτόματο. 

Ο άνθρωπος πιστεύει στον έρωτα με την ελπίδα να είναι ένα συναίσθημα που θα μείνει ως την τελευταία μας πνοή. Αν δεν υπάρχει στο σενάριο η «τελευταία πνοή», ο έρωτας ίσως να έπαιρνε ακόμα πιο εφήμερη υπόσταση.  Η αιωνιότητα της αγάπης βρίσκεται στα έργα τέχνης που έχουν δημιουργηθεί στο όνομά της, με την ελπίδα πως θα υπάρχει κάτι να τη θυμίζει και να δίνει πνοή σε αυτή όταν οι εμπλεκόμενοι δε θα έχουν δικές τους. Αυτό το έχει συμπυκνώσει στα παρακάτω λόγια ο Αντρέ Μαλρώ:

«Σ’ αυτήν τη γη τίποτα δεν αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου, μόνο ένα πράγμα είναι ταυτόχρονα προϊόν του χρόνου και νικητής του: το έργο τέχνης».