Αδικείς τον έρωτα από εγωισμό

Μαθαίνουμε να είμαστε εγωιστές στον έρωτα. Δε δινόμαστε όπως άλλοτε που πρόγονοί μας πέθαιναν απ’ το σαράκι του πόνου του ανεκπλήρωτου ή έχοντας ζήσει μια χαρούμενη ζωή μα με τον απωθημένο έρωτα στη σκέψη τους τη στιγμή της ύστατης πνοής τους.

Δεν νοείται να είσαι ερωτευμένος και ν’ ακούς τον υπό την επήρεια της λογικής περίγυρό σου όταν σε συμβουλεύει πως η προσμονή του άλλου μέχρις ότου το «μεταξύ σας» να ωριμάσει δεν αξίζει – θα τρελαθείς στο τέλος. Ο έρωτας δεν εκλογικεύεται και δεν του ταιριάζει η αυτοσυγκράτηση, η αυτοκυριαρχία και το κουμάντο από ξένο καπετάνιο. Ή εσύ κι ο άλλος, ή διαφορετικά μην περιμένεις να γίνει αυτό που τόσο πολύ θες και δεν μπορείς να αυτοαποκαλείσαι ερωτευμένος.

Η δικαιολογία που χρησιμοποιείται ευρέως απ’ όλους τους λογικούς είναι πως αδικείς τον εαυτό σου με την αφοσίωση που δείχνεις στο άτομο που ποθείς. Αποτυπώνεται, λοιπόν, στο υποσυνείδητο που λίγοι μπορούν να ελέγξουν οπότε γίνεσαι σιγά-σιγά καχύποπτος γιατί δεν γίνεται, λέει, ένας και μόνο άνθρωπος να ‘χει καταφέρει να σε κάνει να τρέχεις πίσω του χωρίς να αποσκοπεί πουθενά. Και δεν είναι, λέει, λογικό να μην εκδηλώνεται και εσύ παρόλα αυτά να είσαι εκεί. Και εκεί πέφτουν βροχή οι απόψεις που σε στέλνουν στην πόρτα του τρελάδικου, γιατί ταυτόχρονα μέσα σου υπάρχει η φωνή που προσπαθεί να ξαναφέρει τις ισορροπίες, να επιχειρηματολογήσει και να σε πείσει πως αυτό που νιώθεις και κάνεις είναι το δικό σου σωστό και να σε κάνει να παραμερίσεις κάθε «λογικό» που συναντάς στο δρόμο σου και προσπαθεί με τον τρόπο του να σου επιβάλλει τη δήθεν φιλοσοφημένη γνώμη του.

Ο τρόπος πειθούς που είναι ο ορθότερος για την επιχειρηματολογία ενός συλλογισμού είναι η επίκληση στη λογική. Εκεί που ο τρόπος αυτός χωλαίνει είναι στο ότι ο έρωτας είναι εξ’ ορισμού μια έννοια με μέσο πειθούς την επίκληση στο συναίσθημα. Στο συναίσθημα δεν χωράει μέτρο και κανείς δεν μπορεί να σου πει αν έβαλες λίγο ή πολύ πρώτον γιατί βλέπει μόνο το αποτέλεσμα και δεύτερον γιατί δεν του πέφτει λόγος.

Φτάνουμε σε ακρότητες γιατί είμαστε ευεπηρέαστοι από κάθε εξωτερικό ερέθισμα που προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια την εγωιστική πλευρά του εαυτού μας και να μας πείσει πως πρέπει να μειώσουμε τον άλλο, να τον υποτιμήσουμε, να τον ρίξουμε πιο χαμηλά στα μάτια μας για να μη χρειαστεί να πέσουμε εμείς και να μη μας έρθει η απόρριψη κεραυνός εν αιθρία.

Εντωμεταξύ πού το κακό να είσαι αιθεροβάμων και να πιστεύεις στο δικό σου συννεφάκι, ακόμη δεν έχουμε καταλάβει. Αν είσαι καλός κολυμβητής και σιγά-σιγά μαθαίνεις τον άπατο βυθό της «θάλασσάς» σου δεν φοβάσαι τίποτα. Και σαν εικόνα ακόμα δείχνει πιο εντυπωσιακή απ’ το να περπατάς απλώς στη γη χωρίς ποτέ να ‘χεις βιώσει το συναίσθημα του να αψηφάς τους νόμους της φυσικής με το μυαλό σου και να μπορείς να λες πως χορεύεις σε αιθέρες παρέα με πλάσματα μυθικά.

Κι έπειτα μπορείς να προσκαλέσεις τον έρωτά σου να σε συνοδεύσει σ’ αυτό το τόσο ιδιαίτερο ταγκό που ξεκίνησαν οι αυλητρίδες του Αιόλου για να τιμήσουν τη συνύπαρξη. Όλα τα μυθικά πλάσματα εξυμνούν τον έρωτα κι εμείς τον αδικούμε μονίμως. Εκεί μας πάει ο εξαναγκασμένα επίκτητος εγωισμός, ν’ αδικούμε τον άλλο για να νιώθουμε καλά εμείς.