Είσαι κοντά σε αυτό που θα ήθελες να γίνεις;

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα ότι η ψυχή έρχεται στον Άδη χωρίς να κουβαλάει τίποτε άλλο, πέρα από την παιδεία της και την αγωγή της. Ο Πλάτων κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα 2,5 χιλιετίες πριν κι εμείς ακόμα δεν μπορούμε να το εμπεδώσουμε.

Παλεύεις να περάσεις στη σχολή που θα σου προσφέρει οικονομική ανεξαρτησία κι ας θέλεις πραγματικά στη ζωή σου να γίνεις καλλιτέχνης, χορευτής, ζογκλέρ. Με τα χίλια ζόρια τη βγάζεις τη σχολή σε ν+2 χρόνια. Βρίσκεις και μια δουλειά στον τομέα σου, έχεις και τα λεφτά. Σειρά τώρα στο αντι-wishlist έχει η ερωτική ζωή στην οποία πάλι δεν έχεις και πολλές απαιτήσεις οπότε συμβιβάζεσαι σε κάτι απλό ή στο ό,τι τύχει -αυτή δεν ήταν η ευρεία νοοτροπία σου έως τώρα άλλωστε;

Λες τώρα εσύ από μέσα σου «είχα την αγωγή που με οδήγησε να περάσω στο πανεπιστήμιο από όπου πήρα και την παιδεία, άρα τις έχω έτοιμες τις βαλίτσες μου για το τελευταίο μου ταξίδι. Καλά είμαστε»- αφελές το λιγότερο. Η αγωγή σου είναι κάτι που ξεκινά από το σπίτι, μα μεγαλώνοντας θα αναδομείς τακτικά -σύμφωνα πάντα με το πρότυπο που είχες ως τότε- εν πάση περιπτώσει δε σταματάει να αναπτύσσεται με την πραγμάτωση του πρώτου σου στόχου κι έκτοτε να θεωρείται δεδομένη.

Ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς κάτι δεδομένο γενικά, γιατί θα είναι το πρώτο πράγμα που θα χάσεις. Συγκεκριμένα τώρα για την αγωγή και την παιδεία που θεωρούνται αυτονόητα μαζί με το απολυτήριο λυκείου που θα λέει «…κρίθηκε άξιος απολύσεως…, με διαγωγή κοσμιοτάτη», είναι τραγικά απίστευτο που έχουμε πειστεί πως όντως οι απολυθέντες λυκείου μπορούν να χαρακτηριστούν μορφωμένοι. Ωστόσο η πραγματική γνώση βρίσκεται στην εμπέδωση της θεωρίας, όταν η δική σου αμάθεια μετατραπεί σε εμπειρία κι αυτό συμβαίνει ακατάπαυστα στο τώρα παράλληλα με τη ροή του χρόνου.

Δυόμισι χιλιετίες μετά κι ακόμα ψαχνόμαστε.  Κι έχουμε την τάση να νομίζουμε πως είμαστε σε καλό σημείο στη διαδρομή της αυτοπραγμάτωσης ενώ δεν πράττουμε καν συνειδητά τις περισσότερες φορές που θέλουμε απαντήσεις. Θα ψάξουμε οπουδήποτε έξω από εμάς για την πληροφορία που μας ενδιαφέρει και σχεδόν πάντα θα στραφούμε στον υλικό κόσμο όταν θέλουμε να γεμίσουμε κενά που προκύπτουν μέσα μας. Για ποια αγωγή μιλάμε λοιπόν;

Η αγωγή διαμορφώνει την κοινωνική συμπεριφορά, είναι οι καλοί τρόποι. Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτήν όταν στην πράξη αγνοούμε την ύπαρξή της, παρακάμπτουμε τα όσα αυτή ρυθμίζει και δεν την εφαρμόζουμε ούτε στον εαυτό μας. Δε μας φερόμαστε ιδιαίτερα αυστηρά -μη σεβόμενοι την προσπάθειά μας για προσωπική πρόοδο-, άλλα ταυτόχρονα δε μας σεβόμαστε αρκετά για να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε στον εαυτό μας την καλύτερη αντιμετώπιση που δυνητικά θα είχαμε σε κάποιον άλλον άνθρωπο.

Οι τρόποι κι η παιδεία ξεκινά από μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μια προσομοίωση για το πώς θα συμπεριφερθούμε στους γύρω μας. Αποδεικνύουμε καθημερινά πόσο αδαείς κι άμαθοι είμαστε στην πραγματικότητα. Κοπιάζουμε να σαρώσουμε τον υλικό κόσμο εφησυχάζοντας βλακωδώς τη μικρότητά μας πως τα ‘χουμε καλά με τον εαυτό μας.

Ταυτόχρονα -κι εδώ βρίσκεται η ειρωνεία του όλου θέματος- λέμε πως η βαλίτσα μας με τα δύο προαπαιτούμενα για το εισιτήριο στον Άδη είναι νέτη, ενώ οι αράχνες καλύπτουν τον κενό της χώρο δημιουργώντας φωλιές και γεννοβολώντας εκεί που θα έπρεπε να γεννιούνται οι ιδέες μας.