«Εξημερώνω σημαίνει δημιουργώ δεσμούς»

«Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. 

«Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».

Οι «μεγάλοι» στις σχέσεις μας αλληλεπιδρούμε τόσο-όσο. Αρκούμαστε στο επίπεδο των απλών συναλλαγών και κινούμαστε με κανόνες κι όρια που θέτουμε στους εαυτούς μας τάχα για μέτρα προστασίας· «Να μη δεθώ!», «να μην προδωθώ», «να φροντίζω να μη με μοιράζομαι». Η ουσία ωστόσο στην αλληλεπίδραση είναι, εκ των πραγμάτων, το να είσαι έστω και λίγο διαφορετικός μετά από αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση του ερωτικού, ο βαθμός επιρροής υψώνεται εις την δεκάτη· όπως ακριβώς της αρμόζει.

«Εξημερώνω» θα πει βλέπω τον άλλον από μια σκοπιά άκρως πνευματική και βασίζεται στο πως εκείνος κρατάει μια εκδοχή του μόνο για σένα κι εσύ την αγκαλιάζεις, την κάνεις δική σου και βλέπεις το μυαλό σου να τη συνδέει με καθημερινά αντικείμενα, τοπία, καταστάσεις. «Εξημερώνω» σημαίνει κάνω κάτι κτήμα μου. Όταν μιλάμε γι’ άνθρωπο αναλύεται ως «δημιουργώ υποσυνείδητα ένα πρίσμα μέσα από το οποίο θα παρατηρώ τον κόσμο». Όλες οι πληροφορίες που επεξεργάζεσαι περνούν από αυτό το φίλτρο και καταλήγουν μέσα σου ιριδίζουσες και με μια ιδέα ενθύμησης του άλλου.

Εμείς οι μεγάλοι προσπαθούμε πάντα μανιακά να απομακρύνουμε το φίλτρο του πρίσματος γιατί θεωρούμε πως μας θολώνει τη σκέψη. Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά απ’ ότι τα κάνουμε να φαντάζουν. Δεν είναι κακό το να πληγωθείς επειδή εξημέρωσες, κερδίζεις τη δυνατότητα να σκέφτεσαι για δύο, να νοιάζεσαι, ν’ ανησυχείς, ν’ αγαλλιάζεις. Οι άνθρωποι ζούμε τόσο επιφανειακά που δεν αγγίζουμε ποτέ τον ανώτερο εαυτό μας με τις ατέρμονες δυνατότητες προσφοράς. Αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας ως κάτι το άκρως εύθραυστο που δεν είναι για πολλά-πολλά, οπότε σταδιακά επειδή εμείς οι ίδιοι στεκόμαστε εμπόδιο στην ευτυχία μας, μας καταδικάζουμε σ’ αιώνια δυστυχία για παραδειγματισμό.

«Φαίνεσαι όμορφη ψυχή, θες να γίνεις τα γυαλιά μυωπίας μου; Ξέρεις δε βλέπω καλά τη ζωή χωρίς αυτά…», να λέγαμε εμείς κι η απάντηση να ήταν «Γιατί όχι; Με κολακεύεις πολύ, κι άλλωστε δεν έχουμε να χάσουμε κάτι.». Τόσο απλά! Δίχως ενδοιασμούς και δήθεν αντιστάσεις, αναστολές κι αυτοσυγκράτηση· all in. Τόσο απλά όπως τρως ή κοιμάσαι. Τόσο εύκολα, ασυναίσθητα και χωρίς προσπάθεια, όσο υπάρχεις. Υπάρχεις που υπάρχεις, γιατί δεν αγαπάς; Όχι με τον εγωιστικό ορισμό που έχουμε δώσει στην αγάπη, με τον άλλον τον αρχέγονο που αναβλύζει σαν πηγή με δροσερό νερό από μέσα σου που τίποτα και κανείς δε θα τη σταματήσει από το να υπάρχει -ακόμα κι όταν στερέψει.

Το μόνο που μαθαίνουμε απ’ όταν είμαστε έφηβοι -σε μια προσπάθεια των μεγάλων να μας προσγειώσουν στη δική τους ξενέρωτη πραγματικότητα-, είναι πως το να στερέψει η πηγή είναι κακό και τότε δε θα έχει νόημα ύπαρξης.   Μία πενταετία νωρίτερα οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να μας μάθουν για την αγάπη και τη σημαντικότητά της· τι άλλαξε από τότε; Λιγοψύχησαν μερικά μέτρα πριν τη γραμμή πυρός και μας πήραν τα όπλα απ’ τα χέρια αγνοώντας το ότι εμείς για χρόνια περιμέναμε αυτή τη μάχη, οπότε θα ριχτούμε στο μέτωπο όπως και να ‘χει.

Πόσο πιο απλό θα ήταν αν προετοιμαζόμασταν για μια απλή διεκδίκηση στην οποία νικητές είναι κι οι δύο, αντί ν’ αδημονούμε να χυθεί αντίπαλο αίμα;