Έχεις αντοχή μεγαλύτερη απ' το πρόβλημα

«Εισπνοή. Εισπνοή, είπα! Κι όμως, μέσα στη στεναχώρια και το έντονο κλάμα μου φαίνεται δύσκολο να φέρω εις πέρας κάτι που στην ουσία δε ρυθμίζεται καν από τις εκούσιες λειτουργίες του σώματός μου. Φαίνεται δύσκολο να πάρω ανάσα. Οι συναισθηματικές μου αντοχές είναι λες κι έχουν κάνει ελεύθερη πτώση κι έχουν προσγειωθεί στο έδαφος απότομα.»

Τέτοια λόγια λέγονται κυρίως σε συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που προσπαθείς να σηκωθείς και να αντέξεις ό,τι συμβαίνει αλλά δεν ξέρεις αν έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να το κάνεις κι αν το κάνεις χρειάζεται υπερπροσπάθεια. Νιώθεις πως έχεις αδειάσει, είσαι κενός και δεν μένει κανένας σκοπός πια να επιτελέσεις. Δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα να δώσεις, μόνο αδιαφορία και αδράνεια. Νιώθεις πως το οξυγόνο που εισέρχεται στο σώμα σου δεν καλύπτει την πραγματική σου ανάγκη οξυγόνωσης.

Ίσως, επίσης, νιώθεις πως το αίμα που κυλάει στις φλέβες σου δεν επαρκεί για να καλύψει τις φυσιολογικές σου ανάγκες και πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Κι όλοι αυτοί οι συνειρμοί είναι απολύτως ανθρώπινοι πάνω στην ένταση της θλίψης, μα το σημαντικό είναι πως το σώμα φροντίζει να αντέξει αυτή τη λύπη ακόμα κι αν φαίνεται αδύνατον. Μας παρέχει έναν μηχανισμό άμυνας ώστε να σταθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε ακόμα κι όταν νομίσουμε πως δεν μπορούμε.

Για να το εξηγήσουμε και ιατρικά, λοιπόν, ο «αναπνεόμενος όγκος αέρα» είναι ο ιατρικός όρος που περιγράφει μια αναπνοή σε ηρεμία. Οι πνεύμονες, όμως, σε παροχετεύουν με χώρους όπου αποθηκεύουν εφεδρικό αέρα και ακόμα κι αν εκπνεύσεις κι αυτόν τον αέρα, υπολείπεται ένας ακόμη όγκος που εξακολουθεί να μένει μέσα τους μετά την εντονότερη δυνατή εκπνοή. Μπορείς να εισπνεύσεις παραπάνω από τον προβλεπόμενο αέρα, έχει φροντίσει και γι’ αυτό το σώμα σου όσο κι αν νομίζεις πως σε προδίδει. Το άθροισμα των όγκων από τη μέγιστη επιπλέον εισπνοή μέχρι τη μέγιστη εκπνοή λέγεται «ζωτική χωρητικότητα» και πρακτικά είναι ό,τι χρειάζεσαι για να παραμείνεις ζωντανός. Ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί όλη αυτή η ποσότητα –πράγμα πρακτικά αδύνατο– παραμένει μια ποσότητα αέρα την οποία θα αποχωριστείς μόνο σε δυσμενείς συνθήκες.

Κάπως έτσι λειτουργούν και οι συναισθηματικές σου αντοχές. Όσο κι αν νομίζεις πως κάποιες στιγμές δεν αντέχεις συναισθηματικά, πάντα μπορείς να δώσεις λίγο παραπάνω και τελικά να αντέξεις. Μπορείς να προσφέρεις περισσότερη αγάπη, να κάνεις κι άλλη υπομονή και θα δεις πως τελικά τα καταφέρνεις και αντέχεις περισσότερο απ’  όσο φανταζόσουν, γιατί τότε ενεργοποιείται ο μηχανισμός προστασίας του οργανισμού σου. Αγάπα πάνω από τις δυνάμεις σου και θα ισοσταθμίσεις την πίκρα που λαμβάνεις. Δεν είναι θέμα αδυναμίας που δε δίνεις στον εαυτό σου αυτό που πρέπει εξαρχής, αλλά κυρίως θέμα άγνοιας.

Θα εκπλαγείς αν καταφέρεις να συλλάβεις το μέγεθος των δυνατοτήτων σου. Αυτό είναι και το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Εκεί που νομίζεις πως ήρθε το τέλος και νιώθεις άδειος, πάντα έχεις κάτι παραπάνω να δώσεις είτε αυτό λέγεται οξυγόνο, είτε αυτό λέγεται συναίσθημα.

Ξέρω, την πληγή που νιώθεις στο στήθος. Όπως, επίσης, ξέρω πως φαίνεται αβάσταχτο, αξεπέραστο και ατέρμονο. Είμαι εδώ, όμως, και σου μιλάω. Αυτό σημαίνει πως επιβίωσα. Κι αυτό δε με καθιστά ήρωα, απλά πίστεψα στις δυνάμεις μου και ανταποκρίθηκα στις δυσκολίες που ήρθαν στον δρόμο μου.

Είναι χρέος σου να σε προσέχεις ισότιμα έτσι ακριβώς όπως το σώμα σου –εκ φύσεως– το κάνει για σένα. Μην το παραμελείς, εμπιστεύσου τον οργανισμό σου και προχώρα.