Η πιο τολμηρή επιλογή ίσως και να είναι η πιο ασφαλής

Σε κάθε ιστορία με πρωταγωνιστές κι αφηγητές υπάρχει κι αυτή η παράδοξη θέση του θεατή, ο οποίος συχνά γίνεται μάρτυρας των τραγικών ειρωνειών που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ρεαλιστικής λογοτεχνικής, θεατρικής ή άλλης καλλιτεχνικής δημιουργίας υψηλής αισθητικής. Η πραγματική ζωή είναι περισσότερο γεμάτη από δαύτες. Κάνουμε πράγματα σε λάθος χρονικές στιγμές, πράττουμε ορμώμενοι από τους φόβους μας σε στιγμές που θα έπρεπε να τους αγνοούμε χωρίς να σκεφτόμαστε την πιθανότητα λάθους γιατί η τραγική ειρωνεία σ’ όλα αυτά είναι πως η ευκαιρία βρισκόταν σε άλλη πόρτα από αυτήν που ανοίξαμε. Κοινός παρονομαστής των παραπάνω· η άγνοια.

«Σε μία κρίση η πιο τολμηρή επιλογή είναι συχνά η πιο ασφαλής»· μάλλον τη συγκεκριμένη φράση την έχουμε περικόψει και στο μυαλό μας υπάρχει μόνο το κομμάτι «η πιο ασφαλής…». Τουτέστιν, ρισκάρουμε εν καιρώ κρίσης και κωλώνουμε τις μέρες με καθαρό πεδίο, κι αυτό λόγω της άγνοιας των πιθανών σεναρίων. Δεν εστιάζουμε την ενέργειά μας στο ν’ αποδεχτούμε όλες τις εκβάσεις που μπορεί να υπάρξουν. Έτσι όταν συμβαίνει το σενάριο που μας βγάζει μακριά από τη διαδρομή που σχεδιάζαμε αρχικά -κι αυτό γιατί διαλέξαμε λάθος πόρτα-, λέμε «ειρωνεία» γιατί είχαμε υψηλές προσδοκίες σε μια φάση που θα έπρεπε να φανούμε ταπεινοί και να σχεδιάσουμε με ιδιάζουσα προσοχή.

Από την άλλη έχουμε χάσει ευκαιρίες ζωής επιλέγοντας το “playing safe”, αντί να τα ρισκάρουμε όλα για όλα. Δεν ξέρουμε ν’ ακολουθούμε τα σημάδια από μια μέση θέση κι επιλέγουμε να φλερτάρουμε με την υπερβολή των άκρων. Όταν το σπίτι σου είχε πιάσει φωτιά πριν λίγο καιρό δεν επιλέγεις να κάνεις μια μεγάλη επένδυση ενώ δεν έχεις αποσβέσει ακόμη τις ζημιές. Όπως αντίστροφα σε μια περίοδο σχετικής αδράνειας ως προς τις συμφορές, είναι που ο φόβος μιας επικείμενης καταστροφής στη στροφή, μας κάνει να δειλιάζουμε. Για κάποιον περίεργο λόγο ποτέ δεν υπάρχει μέσο μέτρο σε αυτές τις καταστάσεις. Είναι λες κι ο μπούσουλας είναι σε μόνιμη αναστάτωση οπότε γέρνει πότε από τη μια και πότε απ’ την άλλη, χωρίς να δείχνει ποτέ σταθερή πορεία.

Δίχως σταθερή πορεία δεν υπάρχει σταθερή κρίση, άρα και πιο συμβατή μ’ εμάς αντιμετώπιση της φουρτούνας. Όταν ξέρουμε να εκτιμούμε αντικειμενικά τις δυνατότητές μας ανάλογα με τα μποφόρ μπορούμε να προλάβουμε ζημιές λόγω υπερεκτίμησης ή/και το αίσθημα της μετάνοιας λόγω δειλίας σε μια απλή συνθήκη πλεύσης. Όταν δε, παραστρατίζεις πολύ και συχνά από το στόχο σου είσαι πιο ευάλωτος στο να μαγευτείς από άλλους τόπους πιο μυθικούς από την τετριμμένη καθημερινότητα. Έτσι ενώ ο άξονας που σκόπευες ν’ ακολουθήσεις σ’ οδηγούσε σ’ έναν βελτιωμένο εαυτό σου, εσύ παίρνεις αζιμούθιο για μέρη που σου υπόσχονται πως κατοικούν μυθικές υπάρξεις όταν αποζητάς τη συναναστροφή και μέρη που δεν υπάρχει ψυχή όταν χρειάζεσαι την απομόνωση.

Ο προορισμός, ωστόσο, σε όλες τις εσωτερικές αναζητήσεις -χρήζει να είναι- μόνο ο εαυτός μας σε μια εξελιγμένη βερσιόν. Αυτή είναι κι η πιο αντικειμενική επιλογή από την οποία δε θα μπορούσαν ποτέ να απορρέουν αρνητικά συναισθήματα ή αμφιβολίες ως προς την ορθότητά της. Όταν επενδύεις στον εαυτό σου, μακροπρόθεσμα θα δεις πως οι τόκοι που θα έχουν προστεθεί στο αρχικό κεφάλαιο αύξησαν την αξία σου. Αυτό λοιπόν είναι και το δώρο που δε θες να στερήσεις από τον μελλοντικό σου εαυτό. Όπως αγαπάς το τωρινό σου μέσα, μερίμνησε προκαταβολικά και για το μελλοντικό.