Η ρουτίνα σπάει όταν θέλουν κι οι δυο

Οι φράσεις «δημιουργώ δράμα γιατί είμαι συνηθισμένος σε αυτό, νιώθω πως δεν αξίζω τα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν και βάζω στο μυαλό μου προβλήματα γιατί θέλω να απασχολούμαι με αυτά ψάχνοντας για λύσεις», όσο παθολογικές κι αν ακούγονται είναι πραγματικότητα και σ’ έναν βαθμό οι καταστάσεις και τα γεγονότα έχουν φροντίσει να τις έχεις βιώσει έστω και μία φορά στη ζωή σου ως τώρα. 

Έστω πως ο έρωτας είναι έντονος εξαρχής και τον ζεις άνευ προηγουμένου. Κι έστω πως ζωντανεύει το εντυπωσιακό σενάριο του «αμοιβαίου». Κάτι τέτοιο ισούται με δύο ανθρώπους που δίνουν και την ψυχή τους ο ένας για τον άλλον. Οι ανταλλαγές συναισθημάτων, ευγενικών κινήσεων προσφοράς κι οι συζητήσεις με ουσιαστική επικοινωνία κι επαφή δεν έχουν τελειωμό.

Μέχρι που περνάει ο πρώτος καιρός, τα σιρόπια στεγνώνουν και νιώθετε πως κολλάτε σε αυτά, κι αφού τα έχετε κάνει φαινομενικά όλα, κι εξαντλήσατε απωθημένα κι όνειρα, σας έμεινε πλέον μόνο ένα έντονο, στεγνό συναίσθημα, με την ελπίδα πως θα βρείτε έναν νέο τρόπο να ρευστοποιήσετε και πάλι τα «σιρόπια» απολαμβάνοντας τον αμοιβαίο έρωτά σας από την αρχή. Αυτή, λοιπόν, η αίσθηση του ατελέσφορου λέγεται ρουτίνα. Ή μάλλον όταν νιώσουμε καθηλωμένοι για καιρό σε μια κατάσταση τής κολλάμε αυτή την ταμπέλα –με την αρνητική κατά βάση σημασία– και παύουμε να κάνουμε προσπάθειες για να ανακάμψουμε.

Όλοι οι συναγερμοί αφύπνισης μέσα μας βαράνε κόκκινο, γιατί μας τρομάζουν οι θόρυβοι από τις πολλές σκέψεις στο κεφάλι μας και μέσα σε αυτό το νεφέλωμα μάς φαίνεται ακατόρθωτο να συνεχίσουμε. Ας μη μας κακοπαίρνουμε όμως τόσο.Έχουμε συνηθίσει αλλιώς και καθετί ξένο στην αρχή έχουμε την τάση να το ταυτίζουμε με το λάθος.

Έχουμε συνηθίσει στα κολλήματα, στα απωθημένα, στις εμμονές, κι αυτό γιατί από μόνα τους αυτά έχουν μια νωχελικότητα που μας εθίζει κι απορούμε πώς γίνεται να κολλάμε με κάποιον και ενώ στη σκέψη μας τα έχουμε όλα τέλεια, όσο περνάει ο καιρός, αυτή η σκέψη ξεθωριάζει, κι όταν έρχεται κάποιος άλλος στη ζωή μας και μαζί του ζούμε πλέον το ιδανικό, βλέπουμε πως με τον προηγούμενο δεν υφίσταται τίποτα απ’ όσα ονειρευόμασταν.

Κι εκεί έρχεται η ηρεμία. Σε μια σχέση που αναπόφευκτα έχεις συνηθίσει τους ρυθμούς της καθημερινότητας, από κάποια στιγμή κι έπειτα περνάς σε άλλο επίπεδο, πιο βελτιωμένο και εξελιγμένο. Ο ένας βοηθάει τον άλλον σε αυτή την εξέλιξη. Η προσωπική σου πρόοδος είναι κάτι που αφορά τον σύντροφό σου γιατί από τη στιγμή που είναι ερωτευμένος μαζί σου, σημαίνει κάθε άλλο παρά να σε βλέπει στάσιμο θέλει. Όταν αποδέχεσαι απόλυτα τον εαυτό σου και τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, μόνο τότε μπορείτε μαζί κι οι δυο να εξασφαλίσετε τη συναισθηματική και πνευματική σας ανέλιξη, γιατί μέσα από την αλληλοκατανόηση κρατάτε καλύτερες ισορροπίες.

Όταν σταματήσετε να δημιουργείτε στο μυαλό σας ερωτήματα λόγω συνήθειας και να φαντάζεστε πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά, τότε μόνο θα αρχίσετε να σκέφτεστε και να προβληματίζεστε προς την κατεύθυνση της εξέλιξης και θα σταματήσετε να πνίγεστε σε μια κουταλιά από… σιρόπι.

Αξίζουμε να ζούμε ευτυχισμένοι και θα είμαστε ευτυχισμένοι αν πάψουμε να βρίσκουμε πρόβλημα σε κάθε λεπτομέρεια, κι αν βγούμε από την αμφιβολία κάθε φορά που πάνε τα πράγματα λίγο καλύτερα και διαφέρουν από το συνηθισμένο. Γιατί κάθε φορά που νομίζουμε πως έχουμε αποκομίσει πολλά, στην ουσία η πηγή δε στερεύει κι αξίζουμε πολύ περισσότερα.