Μην αρνείσαι το ποιος είσαι για να χωρέσεις στα καλούπια τους

«Δεν είναι πρέπον να βγαίνεις στην ηλικία σου ραντεβού, μετά τα 18 αυτά», σε έπειθε όντως αυτή η ατάκα. Μέχρι πότε την ακολουθούσες πιστά; Μέχρι πότε ήταν κομμάτι της κοινωνικής- οικογενειακής καθοδήγησης και πότε πέρασε στο χώρο των ιδεολογιών σου καταλαμβάνοντας τη μόνη θέση πρίσματος για τη θεώρηση του κόσμου; Όταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο συντηρητικό περιβάλλον πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις από αυτό;

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα, αν ξεφύγεις, θα είναι επειδή όντως θες, ή επειδή θέλεις να αντιταχθείς; Τι σε έκανε να δεις έξω από το πρίσμα αυτό και να συνειδητοποιήσεις τη ροή του υπόλοιπου κόσμου; Από μέρους του ατόμου που σε κούνησε πίσω από το πρίσμα σου ήταν μια κακεντρεχής πράξη αφομοίωσής σου στο κοινωνικό σύνολο; Γιατί υπάρχει κι αυτή η γενική, ευρεία αλήθεια πως άνθρωποι «αθόρυβοι» προσπαθούν να σιωπήσουν αυτούς που κάνουν θόρυβο, αδιαφορώντας για το αν αυτοί που φιμώνονται έχουν κάτι ουσιαστικό και διαφορετικό να πουν.

Ακόμα κι αν τέτοιες νοοτροπίες θεωρούνται παλιομοδίτικες, ποιος τις χαρακτηρίζει συντηρητικές; Συντηρητικό είναι αυτό που θεωρούμε εμείς για εμάς ή το κοινωνικά συντηρητικό; Γιατί κακά τα ψέματα, η μεγαλύτερη ανάγκη να ξεφύγεις από μια κατάσταση, νοοτροπία ή τάση συμπεριφοράς της οικογένειάς σου -τις περισσότερες φορές- θα είναι γιατί ξεφεύγει από το πρότυπο που σου χτίζει η κοινωνική εικόνα που δημιουργείται στο κεφάλι σου από τα εξωτερικά σου ερεθίσματα, ήτοι εκφυλισμός της ελευθερίας που έχουν τα παιδιά σε σενάρια τηλεοπτικών προγραμμάτων ή και το ίδιο το «lifestyle» της «μαγκιάς» και της αντίδρασης που συναντάς σε συνομηλίκους.

Το να είσαι μαζεμένος και συνειδητοποιημένος θεωρείται συντηρητικό; Ή ακόμα και το να έχεις περιορισμένο αριθμό εξόδων κατά την εφηβεία και στη συνέχεια μια ισορροπημένη καθημερινότητα που δεν παρεκκλίνει σε ξεσαλώματα, μεθύσια κτλ. σε καθιστά ξενέρωτο, συντηρητικό, μαμμόθρεφτο; Αν ο συντηρητισμός -εδώ ας τον ορίσουμε σύμφωνα με αυτό που θεωρείται από την κοινωνία γενικά παλιακό- έχει να κάνει με το «πιστός στις αξίες και τα πιστεύω μου» κι ο άνθρωπος με την εξής νοοτροπία είναι ευτυχισμένος, τότε δεν τίθεται θέμα εξωτερικής επαγρύπνησης.

Ωστόσο αν ο άνθρωπος με την προαναφερθείσα ιδεολογία συνειδητοποιήσει πως ο τέως τρόπος σκέψης του δεν του αρέσει θα είναι επειδή όντως δεν του ταιριάζει, ή επειδή αυτού του είδους το διαφορετικό δεν είναι τόσο αποδεχτό στην κοινωνία του «ξεφτιλίζομαι» και της απαράμιλλης ελευθερίας που υπερβαίνει τα ατομικά όρια πατώντας σε βάρος της ελευθερίας των άλλων; Από πού προκύπτει αυτή η τόσο καταπιεσμένη ανάγκη να πάμε κόντρα στα πιστεύω που μας μεταλαμπάδευσαν; Ποιος μας έβαλε στη λούπα της μόνιμης και διαρκούς σύγκρισής τους με τα πιστεύω, τις ιδέες και τους τρόπους ζωής που κυκλοφορούν σαν πλανόδιοι μικροπωλητές;

Είναι τόσο εύκολο να ξεφύγεις από το μόνο τρόπο ζωής που ξέρεις κι έχεις βιώσει; Θα άντεχες έναν καθολικό ξεριζωμό από αυτό που έχεις συνηθίσει χωρίς να επηρεαστεί η ψυχοσύνθεσή σου και το ποιος είσαι; Και στην τελική τόσο κακό είναι για σένα το να διαφέρεις;  Κι αν δεν αντέχεις την προσοχή που -χωρίς να το επιδιώκεις- λαμβάνεις δε χρειάζεται να αρνηθείς τον εαυτό σου για να χωρέσεις στην κοινωνική σφαίρα. Εκσυγχρονισμός σημαίνει ευφυής αντιμετώπιση του κόσμου. Κρατώ την αυθεντικότητά μου μα ορισμένες φορές καμουφλάρω τη συμπεριφορά μου ώστε να φαίνεται σαν να μην ξεχωρίζω. Έτσι η ανέλκυσή μου στην κορυφή θα έρθει αθόρυβα, μα τελικά θα κάνει κρότο.