«Να είσαι καλά, αλλά όχι όσο εγώ»

«Χωρίσαμε και θέλω να είσαι καλά, αλλά όχι καλύτερα από ότι πριν μαζί μου κι ούτε καλύτερα από εμένα». Ορισμός του «προβλήματα»; Από που έχει ξεφυτρώσει τόσος εγωισμός κι από πότε του επιτρέπεται έτσι αδιάντροπα να δολοφονεί την ανιδιοτέλεια της αγάπης μεταποιώντας την στο μυαλό των ανθρώπων ως ένα παθολογικό συναίσθημα;

Μέχρι χθες αγαπούσες, τι σχέση έχει ο χωρισμός σας; Και σήμερα αγαπάς και θέλεις το καλύτερο για εκείνο το άτομο κι ας μην προκύπτει αυτό από την αλληλεπίδρασή σας. Η διαχρονική μπουρδονόρμα που ορίζει πως, αυτό που ακολουθεί μετά το χωρισμό είναι το «δε σε ξέρω δε με ξέρεις», καταστρέφει τα λεπτά αισθήματα ενός ανθρώπου που αγαπά και τα μετατρέπει σε τάσεις εξύβρισης του τέως συντρόφου του.

Η νύχτα σας βρήκε μαζί, το ξημέρωμα χώρια. Δεν είναι όμως η αγάπη πάπλωμα να ξεσκεπαστείς, να το διπλώσεις και να το βάλεις στην αποθήκη, γιατί πέρασε η εποχή του. Είναι κατάσταση, είναι ατμόσφαιρα. Στα σωματίδιά της αναπνέεις άλλοτε πιο καθαρά κι άλλοτε σου κόβεται η ανάσα. Σε ακολουθούν παντού, έχουν γίνει ένα με την αύρα σου. Πώς είναι δυνατόν ξαφνικά να τα θεωρείς τοξικά; Μα εσύ την έχω συνηθίσει την αύρα σου έτσι ζεστή και γεμάτη. Δε γίνεται να την αποχωριστείς πλέον και να θέλεις.

Απλά μια μέρα συνηθίζεις κι ο αρνητισμός που νόμισες πως τη γεμίζει ήταν απλώς εσωτερικός πόνος στους πνεύμονες από τη μη οξυγόνωσή τους. Μέσα στους λυγμούς πού να το καταλάβεις. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι άνθρωποι θα κλάψουν. Αν όχι αμέσως, τότε τη μέρα της συνειδητοποίησης θα έρθει αργά ή γρήγορα. Πάντως κάποια στιγμή όλους μας βρίσκει. Αυτή η σφαλιάρα πως ο αέρας δεν είναι τοξικός, πως η αγάπη είναι ανιδιοτελής, πως αυτό που έζησα δεν της μοιάζει στο ελάχιστο αν ελπίζω ο άλλος να μη με έχει ξεπεράσει, έρχεται είτε κάνοντας κρότο, είτε σαν χάδι.

Ατάκες όπως «θέλω να είναι καλά αλλά να αναγνωρίζει ότι εγώ έφερα τη χαρά που είχε» είναι αυτές που ακυρώνουν αμέσως την αγάπη που υποτίθεται έχεις ακόμα για την πρώην σχέση σου. Δεν είναι η αγάπη ανταγωνιστική , δε χωράει στην κοσμικότητα. Είναι αερικό κι αυτό απαιτεί να είσαι κι εσύ αέρινος κι όχι χοντράνθρωπος, να είσαι αιθέριος. Ναι, ακόμη και μετά από κέρατο ή χωρισμό μέσω μηνύματος. Η πραγματική ανωτερότητα έρχεται με την αγάπη κι είναι αυτή που σου εξασφαλίζει ταυτόχρονα -εντελώς ακούσια- την αξιοπρέπειά σου.

Μπορείς να νοιάζεσαι για κάποιον άνθρωπο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή σου και να τον αφήσεις να φύγει, μα θα τον νοιάζεσαι εξίσου πριν φτάσει στο σημείο να ανήκει απλά στο παρελθόν; Όταν ακόμα η απουσία του θα σε πονάει θα τον νοιάζεσαι ακόμη ή από εγωισμό θα τον σταυρώνεις για το ότι τόλμησε να φύγει; Πώς χωράς εγωισμό σ’ αυτό το αγνό συναίσθημα;

Ακόμα κι όταν πρόκειται για εγωισμό πάνω στα νεύρα, αν αυτό δεν υποχωρεί, τότε κοροϊδεύεις τον εαυτό σου αν απλά κρύβεις τα πραγματικά σου αισθήματα. Που κάπως έτσι έρχομαι στο αρχικό ερώτημα· «Από πού έχει ξεφυτρώσει τόση πολλή εγωπάθεια κι από πότε του επιτρέπεται έτσι αδιάντροπα να δολοφονεί την ανιδιοτέλεια της αγάπης;». Τι θα γινόταν αν ξεκινούσες να είσαι ειλικρινής τουλάχιστον με τον εαυτό σου; Λες να αγαπούσες πιο πολύ, σε βάθος χρόνου; Λες να ξεπερνούσες τη διάρκεια που έχεις θέσει ως στάνταρ για την αγάπη σου με ημερομηνία λήξης «ανάλωση έως: χωρισμός»;