Όσο πάει κι όπου πάει, μα αν δεν πάει πουθενά;

Όσο ωραία είναι η ίντριγκα κι η αγωνία της αβεβαιότητας δεν παύουν να είναι ασταθείς καταστάσεις διέγερσης. Επομένως πάντα θα έχουμε μια εσωτερική ανάγκη να γυρίσουμε στη θεμελιώδη κατάσταση της ηρεμίας. Το σώμα μας λειτουργεί καλύτερα σ’ αυτήν την κατάσταση κι ας μας αρέσει η αίσθηση της αδρεναλίνης. Δεν αντέχουμε την υπερβολική δόση της για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Όπως σε καταστάσεις ενθουσιασμού, φόβου ή προσμονής, το σώμα σου σε παροχετεύει με μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης για να είσαι σε ετοιμότητα, έτσι και σε καταστάσεις αβεβαιότητας χρειάζεται να είσαι on. Τη στιγμή εκείνη και για όσο κρατήσει η δράση της αδρεναλίνης δε νιώθεις πόνο. Αν εστιάσουμε στη συναισθηματική σκοπιά αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον ψυχισμό σου.

Όσο δε νιώθεις πόνο δεν μπορείς να απομακρυνθείς από αυτό που σου συσσωρεύει κακώσεις οι οποίες μεταγενέστερα θα σε πονούν. Σε ενθουσιάζει η ποικιλία και σου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι αισθηματικά να εναλλάσσονται για να μη βαριέσαι, αλλά και γιατί σε ανεβάζει η επιβεβαίωση- για τώρα. Όταν βαρεθείς ακόμα κι αυτό; Θα είσαι ολοκληρωμένος ή θα μετανιώνεις για το πώς επένδυσες το χρόνο και την ενέργειά σου;

Εμπεριστατωμένα οι μεγάλες και επανειλημμένες δόσεις αδρεναλίνης σε εθίζουν σ’ αυτήν. Η συνειδητοποίηση ίσως θα σε θέσει σε λειτουργία απεξάρτησης. Το σώμα σου έχει κουραστεί πριν από εσένα, όταν η κούρασή σας καταλήγει να είναι κοινή κι αναζητείς την ηρεμία. Αυτό το παράδοξο -εγκαταλείποντας πλέον το ιατρικό κομμάτι και μιλώντας καθαρά αλληγορικά- με την εξάρτηση από την ελευθερία της αίσθησης του διαφορετικού· σε κάνει δέσμιό της αφήνοντάς σε να νιώθεις ελεύθερος. Γιατί ταυτόχρονα σε ζαλίζει η συνεχής εναλλαγή αφήνοντάς σε κάποια στιγμή μουδιασμένο.

Σχέσεις του στιλ «είμαστε δεν είμαστε», «όσο πάει κι όπου πάει», «όχι δεσμεύσεις», “friends with benefits”, αλυσιδωτά “one night stand” κ.ο.κ. αποτελούν ίσως την ιδανική λύση στην πλήξη που προσφέρει η ρουτίνα, μα δεν είναι για πολύ. Αποτελούν «βαριά θεραπευτική μέθοδο» στην αβελτηρία που έχει περιζώσει την καθημερινότητά σου κι έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όπως λοιπόν κάθε «βαρύ γιατρικό» καταναλώνεται για μικρό χρονικό διάστημα, έτσι κι αυτές οφείλουν να συμβαίνουν σε φάσεις στη ζωή σου κι όχι να γίνονται η ζωή σου.

Οφείλεις με τις πράξεις που κάνεις στο παρόν σου -οι οποίες έστω υποσυνείδητα ξέρεις ότι θα επηρεάσουν το μέλλον σου- να μεριμνάς για τον μελλοντικό σου εαυτό. Δεν είναι άλλος άνθρωπος, είσαι εσύ σε μια ίσως πιο κατασταλαγμένη version. Έχει τέλος πάντων κι εκείνος το δικαίωμα να μπορεί να ζει ανεπηρέαστος από παρελθοντικά τραύματα που βγαίνουν στην επιφάνεια γιατί πέρασε η ανοσία σου στον πόνο.

Ως άνθρωπος που συνεχώς εξελίσσεται, σταδιακά κι όσο πλησιάζεις σε αυτό που αποκαλούμε «πλήρωση» ή «αυτοπραγμάτωση» κι αφού έχεις περιπλανηθεί για καιρό, θα θες να πατάς σε σταθερή γη. Οι άνθρωποί σου θα έχουν δοκιμαστεί, εσύ θα έχεις περάσει από τους προσωπικούς σου άθλους και σιγά-σιγά θα αποζητάς την ηρεμία. Αυτό που οι βουδιστές αποκαλούν «ζεν» έχει να κάνει με τον διαφωτισμό. Ο εσωτερικός διαφωτισμός δεν επέρχεται με τις συνεχείς περιπλανήσεις· δε βρίσκει τόπο να ριζώσει.

Όπως τραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη: «Η Σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα», τα ταξίδια μέλλονται να είναι ευχάριστα και σύντομης διάρκειας. Μαζί σου κουβαλάς το παρελθόν σου στις αποσκευές του νου σου κι αυτό είναι το τραύμα σου, μα ο στόχος τους είναι να σε βγάζουν από την αδράνεια και να σε επιστρέφουν ανανεωμένο κι όχι κουρασμένο.