Προσκοπισμός· ένας για όλους κι όλοι για έναν

Όταν άλλα παιδιά περνούσαν τα σαββατοκύριακά τους πηγαίνοντας βόλτες, παίζοντας ή κάνοντας προκαθορισμένες καθημερινές δραστηριότητες στο προαύλιο του σχολείου, εσύ ως πρόσκοπος εξερευνούσες τη φύση, κατασκήνωνες σε κάποιο βουνό, κατανοούσες πόσο σημαντική είναι η κοινωνική προσφορά, μάθαινες τις πρώτες βοήθειες, έπλαθες το περιβαλλοντικό σου ενδιαφέρον συμμετέχοντας σε δενδροφυτεύσεις, σε καθαρισμούς ποταμών, κοίταγες ψηλά στον ουρανό και παρατηρούσες τ’ αστέρια στον ξάστερο ουρανό -κάτι που δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις μέσα στα φώτα της πόλης.

Μεγαλώνοντας απέκτησες αναμνήσεις που έγιναν εμπειρίες ζωής, μοιράστηκες κοινές αξίες, έδωσες την «προσκοπική υπόσχεση» και φόρεσες το χαρακτηριστικό μαντήλι, να σου θυμίζει όλα αυτά τα σημαντικά επιτεύγματά σου που μέσα από τη συλλογικότητα της ομάδας σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο.

Η ερώτηση: «Ποιοι είσαστε;» πήγαινε κι ερχόταν όπου βρισκόσουν. Το να απαντάς για όλους «Είμαστε πρόσκοποι» ως ένδειξη του αισθήματος συλλογικότητας, ήταν τιμή και καμάρι. Το έλεγες και φούσκωνες περήφανος για το έργο που επιτελείτε σαν ομάδα. Μετά μεγάλωσες και κάπου μέσα στη σοβαρότητα της ενηλικίωσης, κρυβόταν ένα παιδί που ήθελε να βγει και ν’ αγκαλιάσει τα πάντα γύρω του, γιατί τα κατάλοιπα μιας εποχής που ήταν πλημμυρισμένη από ευτυχία έβγαιναν στην επιφάνεια ως ασπίδα προστασίας και τρόπος έκφρασης.

Ο προσκοπισμός ως κίνηση για νέους αλλά και για όλους χωρίς διακρίσεις, λειτουργεί σύμφωνα με τον σκοπό, τις αρχές και τη μέθοδο όπως τα όρισε ο Ιδρυτής. Πορεύεσαι με τρεις βασικές αρχές: καθήκον προς τον Θεό, καθήκον προς τους άλλους και καθήκον προς τον εαυτό. Η πρώτη αρχή για λόγους πλήρης αποδοχής όλων των μελών παραποιείται. Καθήκον προς τους άλλους, ως άνθρωπος αλλά κι ειδικά ως πρόσκοπος έχεις ευθύνη να προσφέρεις ανιδιοτελώς βοήθεια όπου κι όποτε χρειαστεί. Σε μια ευρεία μάζα ανθρώπων όπου όλοι είναι πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν με το πρόβλημα του διπλανού, είναι καθήκον σου να κάνεις τη διαφορά κι αυτό όχι γιατί σου επιβάλλεται από τον προσκοπικό νόμο, αλλά γιατί ο νόμος τυχαίνει να συμβαδίζει με την ιδεολογία του χαρακτήρα σου.

Καθήκον προς τον εαυτό. Κάτι που μονίμως οι άνθρωποι ξεχνάμε ή μας περνά απαρατήρητο ή επιβλητικά αναγκαίο. Η προσωπική ανάπτυξη είναι επιτακτική ανάγκη που πρέπει να πηγάζει από το πιο βαθύ μέρος της ψυχής κι όχι να βιάζεται. Σκοπός σου είναι η ολοκλήρωσή σου ως ανεξάρτητη προσωπικότητα που η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση είναι επιλογή κι όχι απλώς ανάγκη. Να αξιοποιήσεις πλήρως τις σωματικές, διανοητικές και πνευματικές σου ικανότητες βγαίνοντας στην κοινωνία άξιος, χρήσιμος, ηθικός και υπεύθυνος πολίτης.

Η αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους που ενστερνίζονται την ίδια νοοτροπία μαζί σου σε κάνει να νιώθεις ένα ιδιαίτερο είδος δεσίματος, καθώς πέρα από τις αξίες που λαμβάνεις, μαθαίνεις να μοιράζεσαι από τον εαυτό σου, το φαγητό, το βάρος που κουβαλά ένας μικρότερος πρόσκοπος όταν ανεβαίνετε σε ένα βουνό. Βοηθάς και σέβεσαι. Σε μια κοινωνία που οι έννοιες αυτές αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση, τις καλλιεργείς με ευλάβεια σε αυτόν τον κύκλο ανθρώπων που με τα χρόνια γίνονται οικογένειά σου.

Προσπαθείς για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου όπου ο κάθε άνθρωπος εκτελεί έναν εποικοδομητικό ρόλο στην κοινωνία. Κι η προσπάθειά σου θα αποτελεί το παράδειγμα που θα συμπαρασύρει τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν -γιατί όταν ποτίζεις ένα φυτό δε γίνεται να μη σου ξεφύγουν μερικές σταγόνες στο έδαφος.

Ο λόρδος και ιδρυτής του προσκοπικού κινήματος Baden Powell μας άφησε με μια αποχαιρετιστήρια συμβουλή: «Ο πραγματικός τρόπος για να αισθανθείς την ευτυχία είναι το να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους. Προσπάθησε ν’ αφήσεις τον κόσμο αυτό λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκες και όταν έλθει η ώρα σου να πεθάνεις, μπορείς να πεθάνεις ευτυχής, αισθανόμενος πως οπωσδήποτε δε σπατάλησες τον καιρό σου άδικα, μα έκαμες ό,τι καλύτερο μπορούσες να κάνεις με τις δυνάμεις σου».