Λειψός ο έρωτας χωρίς το γράμμα «ρω»

Το γράμμα «ρω» είναι αυτό με τη μεγαλύτερη ανάλυση στο λήμμα του. Είναι αυτό που έκανε τον Σωκράτη να το χαρακτηρίσει «το γράμμα που έλκει την ψυχή περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο». Πώς μπορεί ένα γράμμα να έλκει ψυχές; Πώς γίνεται από τον τρόπο που πάλλεται η γλώσσα ώστε να παραχθεί ο ήχος του μέχρι και τη στιγμή που εξερχόμενο από το στόμα κλέβοντάς μας μια πνοή να δημιουργεί λέξεις-υπάρξεις που εμπεριέχουν ζωή.

Συμπτωματικά -ή και όχι- λέξεις που μας αγγίζουν ή μας επηρεάζουν και μόνο στο άκουσμα ξεκινούν μ’ αυτό· ρωγμή, ρήξη, ρημάζω. Τα διέπει η ταξινόμηση κατά χρονολογική σειρά, αλλά πέραν αυτού είναι λέξεις που δεν μπορείς να πεις με μισή καρδιά και πρέπει να έχεις αδειάσει υπερβολικά για να τις χρησιμοποιήσεις, πόσο μάλλον για να τις νιώσεις. Γεύεσαι το ρω πριν καλά-καλά σου ξεφύγει και παρασύρει και τα υπόλοιπα γράμματα προς σχηματισμό των παραπάνω λέξεων. Το δημιουργείς ξεκινώντας από τον ουρανίσκο σου αφήνοντάς το να γλιστρήσει προς τα δόντια, τότε δεν υπάρχει επιστροφή έφτασε στο Ζάλογγο.

Ρητά, ρόδα. Τούτα τα διέπει το οξύμωρο τώρα που αντάμωσαν δίπλα-δίπλα. Το ρητά σημαίνει κατηγορηματικά. Ωστόσο η λέξη ρόδα υπάρχει για να την ισοπεδώσει και να σου πει «ρόδα είναι και γυρίζει». Με το ίδιο θράσος κι οι δύο, με την ίδια ισχύ και ένταση στο άκουσμα δεν αλλάζουν και πολύ σε αξία, η αξία μπαίνει μετά στο φιλτράρισμα. Η ίδια απολυτότητα και στις δύο, το ίδιο ποιόν, διαφορετικό ίχνος στην ψυχή του ακροατή τους.

Ή το περιέχουν· έρωτας, καταστροφή. Μιλάμε πλέον για συνώνυμα (;). Έννοιες που καθορίζουν τον άνθρωπο, τον επηρεάζουν, τον αποτελούν. Λέξεις που εξ ορισμού η μια περιέχει την άλλη· στον έρωτα υπάρχει ένα κομμάτι γλυκιάς -έστω- καταστροφής κι η καταστροφή ορίζεται τέλεια στον ανεκπλήρωτο -κυρίως- έρωτα. Η ψυχή μας μπαίνει σ’ αυτές τις λέξεις από μόνη της μπροστά σαν να τις προστατεύει ή και σαν να τις ρίχνει στον γκρεμό για να σωθεί η ίδια από τη δίνη του παραλογισμού τους.

Απορία, υπάρχω. Αλληλοσυμπληρώνονται· υπάρχω για να απορώ, απορώ γιατί υπάρχω. Η κοινή λέξη που τα ενώνει είναι η ροή κι αυτή που τις διαχωρίζει είναι η διάρκεια. Απορώ στιγμιαία ή και για σύνολο στιγμών -αναπολώντας ακόμα- μα πάντα στιγμιαία ενώ υπάρχω ακατάπαυστα. Η απορία είναι η μόνιμη σύντροφος του ανθρώπου που ψάχνει να φτάσει στο σκαλί της προόδου από αρχαιοτάτων χρόνων. Εφευρέτες κι ερευνητές ζούσαν παρατηρώντας κι απορώντας.

Το σημείο τομής όλων των χρησιμοποιηθέντων λέξεων είναι η πνοή που προσδίδεται. Η ιεροτελεστική σχεδόν πνοή αέρα που κλέβει λίγη απ’ την ψυχή σου για το λεκτικό συνάλλαγμα στην εκπνοή σου και στην επιστρέφει στην επόμενη εισπνοή μαζί με το οξυγόνο ασυναίσθητα εμπλουτισμένη.

Υπάρχουν άπειρα ακόμα δίπολα, ατελείωτοι συνδυασμοί ή κι ατόφιες λέξεις που μπορούν να παρατεθούν χάριν παραδείγματος, μα δε θα χωρούσαν ακριβώς την ορθή κι ολοκληρωμένη επεξήγηση της ύπαρξης του ρω. Κι αυτό γιατί όσο κοντά του και να μας φέρει, όσο και να το νιώθουμε και να το ποθούμε , το ρω, πάντα θα γλιστρά θα και θα ξεφεύγει από τις σταθερές λέξεις στις οποίες θα προσπαθήσουμε να το χωρέσουμε· είναι άλλωστε αε-ρ-ικό.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!