Χθες κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά με τίτλο «Αυτές που δεν προλάβατε», ένα κομμάτι που γράφτηκε για την ομώνυμη θεατρική παράσταση της Δανάης Λιοδάκη, η οποία παίζεται για τρίτο χρόνο. Ένα συγκινητικό, αλλά και συγκλονιστικό συνάμα τραγούδι, που όσοι το είχαν ακούσει για πρώτη φορά σε κάποια από τις παραστάσεις ανυπομονούσαν για την επίσημη κυκλοφορία του. Ο ίδιος ο Φοίβος Δεληβοριάς στη σελίδα του στο Facebook αναφέρει για την επίσημη κυκλοφορία του κομματιού:
««Αυτές που δεν προλάβατε» είναι το τραγούδι που έγραψα για την παράσταση της φοβερής και τρομερής ομάδας b.p.m., που παίχτηκε για δυο συνεχείς χρονιές στο ΠΛΥΦΑ και στο «Χώρα» -όπου και συνεχίζεται- σε κείμενο και σκηνοθεσία της Δανάης Λιοδάκη.
««Αυτές που δεν προλάβατε» είναι οι «εγγονές των μαγισσών που δεν προλάβατε να κάψετε». Είναι τα κορίτσια που δ@λοφονούνται καθημερινά από τα τραγούδια, τις ταινίες, την οικογένεια, τους κολλητούς, την ενορία και την τοπική κομματική οργάνωση. Εκείνες που σκοτwσαμε χίλιες φορές μέσα μας, αφού φοβόμαστε όσο τίποτα την απόρριψή τους, ακόμη περισσότερο όμως φοβόμαστε την αγάπη τους. Είναι η βαθειά κι ατέλειωτη επικαιρότητα που προβάλλει σαν κεφάλι φιδιού μέσα από τις φυλλωσιές του μιντιακού λιβανιστηρίου. «Αυτές που δεν προλάβατε» φοράνε μάσκες για το άχτι μου- κι έχουν τα ωραιότερα μάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.»
Ένα κείμενο για εκείνες που δε σωθήκαν, μα ακόμα περισσότερο για εκείνες που στιγματίστηκαν, κατηγορήθηκαν κι έμειναν απροστάτευτες κι αβοήθητες. Γιατί στην Ελλάδα του σήμερα, αν πας να καταγγείλεις κάποιο περιστατικό βίας, είτε σωματικής είτε λεκτικής, η κοινωνία σε στιγματίζει. Κι αν πάλι φοράς «κουκούλα», η καταγγελία σου είναι μάλλον αβάσιμη γιατί αν έστεκε θα έβγαινες να την κάνεις χωρίς να κρύβεσαι. Στη χώρα όπου «τα περιπολικά δεν είναι ταξί» και η αστυνομία δίνει συμβουλές σε αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα για το πώς θα τη γλιτώσουν, υπάρχει ένας Φοίβος Δεληβοριάς που γράφει για την Ελένη Τοπαλούδι και για «Αυτές που δεν προλάβατε».
Για εκείνες που δεν πρόλαβαν να φωνάξουν βοήθεια ή που πρόλαβαν αλλά δεν τις άκουσαν. Αυτές που σήμερα θα ήταν στα σπίτια τους αν είχαμε κάνει κάτι, αν η κοινωνία είχε κάνει κάτι, αν όλοι μας είχαμε κάνει κάτι. «Αυτές που δεν προλάβατε» επειδή σιωπήσαμε για να μη στιγματιστούμε από μια κοινωνία που το μόνο ου ξέρει να κάνει είναι να ρίχνει κατηγορίες. «Έλα μωρέ, κάτι θα του έκανε», «Ο άντρας θέλει και λίγη υπομονή», «Θα του είπε και μια κουβέντα παραπάνω», «Ήταν ντυμένη προκλητικά. Αναμενόμενο ήταν.».
«Είναι οι εγγονές των μαγισσών που δεν προλάβατε να κάψετε». Εκείνες που έτρεξαν για να γλιτώσουν. Εκείνες που έπρεπε να απαρνηθούν τα πάντα σε μια προσπάθεια να μείνουν ζωντανές. Σε μια κοινωνία που πλέον εύχεσαι να μη γεννήσεις κόρη. Σε μια κοινωνία που όμως δεν ξεχνάει και παλεύει. Όσες έφυγαν είναι εδώ, στο μυαλό μας, στις καρδιές μας και στον αγώνα που κάνουμε για να αλλάξει όλο αυτό. Τις νιώθουμε δίπλα μας κάθε στιγμή. Γιατί αν δεν παλέψουμε γι’ αυτές που έφυγαν, αν δε διαμαρτυρηθούμε, θα είναι σαν να χάθηκαν μάταια.
Αυτές που δεν προλάβατε να φύγετε, αυτές που δεν προλάβατε να ζήσετε, αυτές που δεν προλάβατε να είστε μαζί μας τώρα. Για όλες αυτές και για πολλές άλλες, ο Φοιβος για ακόμη μια φορά μας έδωσε ένα τραγούδι που όχι μόνο περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που ζούμε, αλλά σε γονατίζει με την αλήθεια του. Ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε την πιο κατάλληλη στιγμή.
Συντάκτης: Χριστίνα Γκούτη
