Από μικροί μαθαίνουμε ένα πράγμα, να βάζουμε ταμπέλες. Οι μεγάλοι πολλές φορές και άθελά τους μας δείχνουν πως μια κοινωνία χωρίς ταμπέλες δεν μπορεί να σταθεί. Να είσαι καλό παιδί, να είσαι καλή σύντροφος, να είσαι καλός μαθητής. Έτσι κι εμείς μεγαλώνοντας, τείνουμε να βάζουμε ταμπέλες στα πάντα σε μια προσπάθεια να τα χωρέσουμε στα «πρέπει» και στα «θέλω» της κοινωνίας μας. Και ό,τι δεν έχει ταμπέλα; Απλά τη δημιουργούμε, γιατί αλλιώς πώς θα ταιριάξει στον κόσμο μας; Τι είναι κάτι χωρίς ταμπέλα; Ένα τίποτα μάλλον. Κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί ή που δεν είναι «πρέπον» να υπάρχει.
Αυτές λοιπόν τις ταμπέλες τις περνάμε σε κάθε σχέση μας, ακόμη κι ερωτική. Φίλοι που συνευρίσκονται ερωτικά; Friends with benefits. Δύο άνθρωποι που συναντιούνται μόνο και μόνο για την ερωτική πράξη; F#ckbuddies. Δύο άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται ερωτικά μόνο για μία φορά και δεν ξανασυναντιούνται ποτέ; One-night stand. Κι όταν συμβαίνουν όλα αυτά μαζί; Όταν έχεις κάτι που δεν του έχει δοθεί ταμπέλα, τότε τι κάνεις;
Γιατί μη γελιέσαι, οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις που ούτε friends with benefits ήμασταν, ούτε f#ckbuddies, ούτε τίποτα. Και ψάχναμε όλο το ίντερνετ να δούμε τι ταμπέλα θα βάλουμε. Αλλά θα σας πω κάτι, η ζωή είναι καλύτερη χωρίς ταμπέλες. Τι κι αν με τον άλλον δεν ήσασταν ποτέ φίλοι και απλά γνωριστήκατε μόνο για το ερωτικό κομμάτι; Τι κι αν ήρθατε πιο κοντά στην πορεία και φύγατε από αυτό το f#ckbuddies; Τι κι αν φτάσατε στο σημείο της σχεδόν σχέσης χωρίς να δώσετε επίσημα τον τίτλο; Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά. Όσο οι άλλοι σπάνε το μυαλό τους να βρουν τι έχουν, κι αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια σε αναζητήσεις επί αναζητήσεων, εσείς απλά το ζείτε.
-Με ποιον θα πας διακοπές φέτος;
-Με τον/τη Χ.
-Είστε μαζί; Αν όχι, τότε πώς; Τι είστε;
-Είμαστε ό,τι θέλουμε.
Αυτό πρέπει να απαντάτε. Γιατί κακά τα ψέματα, ό,τι και να απαντήσετε ο κόσμος σχολιάζει και θα σχολιάσει. Γιατί την ταμπέλα δεν τη θέλεις για εσένα, αλλά για τους γύρω. Στις σχέσεις χωρίς ταμπέλες κάνεις πραγματικά ό,τι εσύ θέλεις, ό,τι εσύ νιώθεις, ό,τι εσείς οι δύο έχετε συμφωνήσει ότι σας ταιριάζει, στο κάτω κάτω. Γιατί δεν υπάρχουν τα στενά όρια της ταμπέλας. Τα στενά όρια του «έχουμε αυτό, άρα θα πρέπει να κάνουμε αυτά τα πράγματα». Μπορείτε να «ζείτε» αποκλειστικά μέσα σε ένα σπίτι και να μη σας νοιάζει καν. Να είναι η «σχέση» που βρίσκεστε μόνο τα Σαββατοκύριακα, μένετε κλεισμένοι σε ένα σπίτι και την περνάτε σούπερ. Ή μπορεί να βγαίνετε κάθε μέρα έξω, να πηγαίνετε για καφέ, φαγητό, ταινίες, ποτά και να μην ξέρετε καν πού μένει. Κι αυτό είναι εντάξει.
Ζείτε στη μεταξύ σας συνθήκη. Με αυτό που εσείς ορίζετε ως στάνταρ και νορμάλ για την παρούσα φάση. Οπότε δεν υπάρχει και κάτι που θα μπορούσε να σας πιέσει. Δεν έχετε να σκεφτείτε τα «πρέπει να έρθει σε μια έξοδο με παρέα» ή «πρέπει να με συνοδεύσει στην τάδε κοινωνική υποχρέωση». Αν το νιώθετε, τότε ναι, μπορείτε να το ζητήσετε. Αλλά δε νιώθετε το «βάρος» της ταμπέλας. Το βάρος του «πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε αυτό, γιατί έτσι προστάζει αυτό που έχουμε». Αυτή η σχέση σου δίνει την ελευθερία που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν κι υπό αυτό το πρίσμα, ακόμη και ο έρωτας έχει μία γεύση πιο γλυκιά, πιο αληθινή.
Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι στην αρχή μιας σχέσης βγάζουμε μόνο τον καλό μας εαυτό και κάπως έτσι πέφτουμε από τα σύννεφα κάποιους μήνες μετά που φεύγουν οι μάσκες. Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχει η ανάγκη να φορέσεις αυτή τη μάσκα. Δε χρειάζεται. Έτσι όντας σε μια πιο χαλαρή φάση και με το να είσαι ο εαυτός σου, τόσο εσύ όσο και το άλλο άτομο, γνωρίζεις τον πραγματικό χαρακτήρα του άλλου. Γιατί δε θα μπει στη διαδικασία να προσπαθήσει να κρύψει το ότι είναι νευρικός ή ότι είναι πολύ συναισθηματικός. Δεν τον νοιάζει. Χωρίς την ταμπέλα, δε δημιουργείται αυτή η ανάγκη. Η ανάγκη να υπάρχει ο τέλειος σύντροφος. Οπότε, αν τύχει και ερωτευτείς τον -χωρίς ταμπέλα- άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, ξέρεις ότι ερωτεύτηκες όντως αυτόν. Ούτε την εικόνα που «τον ανάγκασες» να πλάσει, ούτε τη σχέση που φτιάχτηκε μέσα από μια ταμπέλα. Ερωτεύτηκες αυτόν και κανέναν άλλον. Και πίστεψέ με, δεν υπάρχει μεγαλύτερος έρωτας από αυτόν.
Τι είναι λοιπόν οι ταμπέλα; Είναι κακό να μπαίνει; Αν είσαι από τους ανθρώπους που τη χρειάζονται οπωσδήποτε για να νιώθουν ότι όλα πάνε καλά κι όλα είναι εντάξει, μπορείς να τη βάλεις. Αλλά αν θέλεις να ακούσεις και τη γνώμη, πόσες σχέσεις με ταμπέλα τελείωσαν άδοξα; Πόσες ταμπέλες μπήκαν απλά για να μπουν και δε σήμαιναν τίποτα; Μια ταμπέλα δε θα κάνει τη σχέση σου περισσότερο σημαντική ή περισσότερο επίσημη. Οι ανθρώπινες σχέσεις δε χρειάζονται ταμπέλες. Συναισθήματα χρειάζονται κι ανθρώπους που να θέλουν να είναι μαζί, όποιας μορφής κι αν είναι το δικό τους «μαζί». Οπότε, καλό θα ήταν να αφήσουμε τις ταμπέλες στην άκρη, να κάνουν τη δουλειά για την οποία της σχεδίασαν εξ’ αρχής. Να μας δείχνουν τον δρόμο για να φτάσουμε κάπου, αλλά όχι να μας τον επιβάλλουν.
Συντάκτης: Χριστίνα Γκούτη
