Στα δώρα του Θεού, της δημιουργίας, δε δίνει ποτέ κανείς σημασία. Τα θεωρεί αυτονόητα και φυσικά, δεδομένα και κεκτημένα.
Νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου, μόνο όταν χάσεις τα κεκτημένα της ζωής σου. Είτε άψυχα, υλικά, αλλά κυρίως έμψυχα, κομμάτια της ψυχής σου. Kαταλαβαίνεις τ’ ανεκτίμητα που έχεις χάσει και παράβλεπες, εθελοτυφλώντας. Αμελούμε πολλές φορές ανθρώπους της ζωής μας, για τους οποίους δεν προσπαθήσαμε όσο έπρεπε. Θεωρούμε μέχρι και την υγεία μας δεδομένη.
Για κάποιους φυσικά, η υγεία δεν αποτελεί δεδομένο. Άνθρωποι που είτε από ξαφνικό ατύχημα, είτε από γενετικό πρόβλημα, χάνουν κάποια φυσική τους ιδιότητα. Χάνουν την ακοή, την όραση, ή την ομιλία τους. Άτομα με κινητικά προβλήματα, με ειδικές ικανότητες.
Ο περίγυρος κοιτάει περίεργα, πολλές φορές και κοροϊδευτικά, τις ιδιαιτεροτήτων αυτών των ανθρώπων. Πολλές φορές, τα άτομα αυτά γίνονται πηγαδάκια σχολιασμών. Στιγματίζονται. Τα πάντα συνδυάζονται, μόνο με την ομορφιά και την αρμονία κι όχι με την ιδιαιτερότητα της κάθε ψυχής. Κυκλοφορούμε με ταμπέλες. Τι είναι τελικά αληθινή ομορφιά; Η πλαστή ζωή ορισμένων ανθρώπων ή η αλήθεια της κάθε προσωπικότητας που ακτινοβολεί;
Ξαφνικά η ζωή τους αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Μειονεκτούν. Η απώλεια ενός τμήματος του σώματός τους ή μη αποτελεσματική λειτουργία του έχει ως συνέπεια τον αποκλεισμό τους και την αποχή τους από τις δραστηριότητες της κοινωνίας.
Στηρίζονται στη βοήθεια κάποιου τρίτου, γιατί δεν μπορούν μόνοι ν΄ αυτοεξυπηρετηθούν. Περιορίζονται στις κινήσεις τους, δεν μπορούν να κάνουν πράγματα που αγαπούν. Το σπίτι τους μετατρέπεται σε λαβύρινθο. Πώς θα το διασχίσουν και με ποιον τρόπο θα χρησιμοποιήσουν αντικείμενα;
Το ίδιο χάος και στη ζωή στον έξω κόσμο. Όλα το ίδιο αφιλόξενα και χαοτικά. Δρόμοι απροσπέλαστοι. Πεζοδρόμια ψηλά. Έλλειψη ασανσέρ για ευκολότερη ανάβαση. Θέσεις πάρκιγνκ για τ’ άτομα αυτά πολλές φορές κατειλημμένες από ασυνείδητους που τις κλείνουν, χωρίς σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και μη αναλογιζόμενοι πως και οι ίδιοι θα μπορούσαν να είναι σε ανάλογη θέση.
Είναι δικαίωμα όλων η πρόσβαση σε όλες τις δραστηριότητες και το κράτος είναι υποχρεωμένο να τις παρέχει.
Iδρύματα κατάλληλα για τη φροντίδα και παροχή εκπαίδευσης. Βιβλιοθήκες προσβάσιμες, τόσο για τυφλούς, όσο και για άτομα με κινητικά προβλήματα. Παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών γι’ αυτά τα άτομα, στην καθημερινή τους ζωή. Μέριμνα για επαγγελματική αποκατάσταση. Ένταξη και ενσωμάτωση στην κοινωνία.
Μια σημαντική καλλιτέχνης, η Φρίντα Κάλο με περίσσιο ταμπεραμέντο, παρουσιάζει τα έργα της γεμάτα χρώματα ζεστά. Σε ηλικία έξι ετών αρρώστησε από πολιομυελίτιδα και έμεινε για μήνες ανήμπορη να περπατήσει με το ένα της πόδι ημιπαράλυτο.
Πάντοτε μαχήτρια. Πάλευε, για τη θέση της, ως καλλιτέχνιδα και γυναίκα. Θέμα της πολλές φορές, η αγάπη. Περιφρόνησε το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς, θέτοντας δικούς της νόμους. Πίστευε πως κάπου εκεί έξω στον κόσμο θα πρέπει να υπήρχε κι άλλος «ελαττωματικός», όπως αυτή.
Ο άνθρωπος φοβάται να εκθέσει τις αδυναμίες του και να τσαλακωθεί, να τολμήσει να διαφέρει και να διαφωνήσει. Όταν η αδυναμία γίνεται δύναμη, ποιος θα τολμήσει να πει πως η διαφορετικότητα είναι ελάττωμα; Πρώτος ας πετάξει την πέτρα εκείνος που νομίζει τον εαυτό του αναμάρτητο και τέλειο.
Σε κάθε άτομο δε μετράει μόνο το σύνολο των σωματικών και νοητικών του ικανοτήτων, αλλά το γενικό σύνολο των χαρακτηριστικών του που το καθιστά ικανό. Πιο δύσκολη είναι η «πνευματική αναπηρία» των ανθρώπων.
Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά να πετάξω;
«Το ελάττωμα είναι δικαίωμα»
Φρίντα Κάλο
Επιμέλεια Κειμένου Νίκης Ατζέμογλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
