Είμαστε χαμένοι σ΄έναν κόσμο που η επικοινωνία μας έγινε επιφανειακή. Κρυμμένα χαμόγελα, σφραγισμένα στόματα, εικονική πραγματικότητα. Στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, νομίζουμε πως επικοινωνούμε με likes βροχή, χωρίς ν’ αφουγκραστούν, τις περισσότερες φορές, τα γραφόμενα μας, αλλά με βάση τη δημοτικότητα και την συμπάθεια προς κάθε άτομο ή τα εμφανισιακά του χαρακτηριστικά.
Στις μέρες μας, η τέχνη της επικοινωνίας τόσο στον προφορικό, όσο και τον γραπτό λόγο, και η τέχνη του ν αφουγραζόμαστε τα κρυμμένα μηνύματα άλλων, θεωρείται πια προτέρημα.
Έτσι θα βρεθούν στο δρόμο μας άνθρωποι κλειστοί σαν στρείδι, που δεν ανοίγονται εύκολα. Η κάθε τους λέξη, είναι μια καλή ψαριά για μας. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ανθρώπους που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, που δημιουργούν απορίες και σε σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Έχει να κάνει με το πόσο εξωστρεφείς ή εσωστρεφείς είναι και με το φόβο τους να μην κριθούν, για την εκδήλωση των σκέψεων και συναισθημάτων τους.
Επικοινωνία στον αυτόματο πιλότο, είτε δεν μας ακούνε πραγματικά, είτε σκέφτονται περισσότερο τις δικές τους απαντήσεις.
Αυτή η λεπτή ισορροπία της επικοινωνίας που είναι ελλειπής και βαδίζει σε τεταμένο σχοινί, ισορροπεί μόνο όταν οι πομπός και δέκτης γνωρίσουν το «είναι» τους.
Εκτός των συνεσταλμένων που χρειάζονται το δικό τους χρόνο οικειοποίησης για ν΄ ανοιχτούν στη θάλασσα του νου σου, υπάρχουν και οι άνθρωποι που αισθάνονται το πλησίασμά σου, ως απειλή της ελευθερίας τους.
Η αίσθηση ελευθερίας, το οξυγόνο τους. Την περιφρουρούν, ως κόρη οφθαλμού. Ο χειρότερος αντίπαλος, η συναισθηματική εξάρτησή τους από τους άλλους.
Αυτή η απόρριψη προς τους άλλους, σχετίζεται με τον τρόπο που βίωσαν ως παιδιά μ΄ αυτούς που τους φρόντιζαν, έτσι λέει η ψυχολογία. Η απόρριψη, κριτική κι αδιαφορία σε παιδική ηλικία που τους σμίλεψε γρανίτες.
Νιώθουν αμήχανα και έξω από τα νερά τους στις προσεγγίσεις έκφρασης και συναισθημάτων των άλλων. Σ’ έντονες συναισθηματικές στιγμές κατεβάζουν ρολά.
Γιγάντωσαν την περηφάνειά τους, κυρίαρχοι των συναισθημάτων τους, σχεδόν αλαζονικοί. Δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Από την άλλη, είναι δεινότατοι στην επιχειρηματολογία.
Δεν εμπιστεύονται τους άλλους, αλλά και δεν μπορείς να βασιστείς σ’ αυτούς. Σαν μεγάλα παιδιά που δεν αναπτύσσουν συναισθηματικό συντονισμό.
Εξαφανίζονται στα καλά καθούμενα, όπως και εμφανίστηκαν και δεν είναι σε θέση να το εξηγήσουν, ό,τι και να προηγήθηκε μαζί σου. Δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστούν πάλι. Κρατάνε τις σχέσεις τους σκοτεινές και μυστικές.
Σχέσεις με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, σχέσεις «χλιαρές». Βαριούνται γρήγορα τα ίδια σκηνικά και πασχίζουν για αστραπιαίες εναλλαγές.
Τις σχέσεις τις βουλιάζουν, αν και θεωρούν δύσκολο και σπάνιο ν ερωτευθούν ή να βρουν κάποιον να τους ερωτευθεί. Σου δίνουν συχνά την εντύπωση των ερωτευμένων.
Ενθουσιώδεις των σχέσεων, δηλώσεων κι εκδηλώσεων, αλλά πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην έξοδο κινδύνου, έτοιμοι δραπέτες, όταν νιώσουν συναισθηματικό στρίμωγμα, συναισθηματικές «απαιτήσεις», εξομολογήσεις.
Όταν καθρεφτίσεις την ψυχή τους και διαπεράσεις το αόρατο τείχος τους αμύνονται και το ένστικτό τους ωθεί να το βάλουν στα πόδια.
Παίζουν τις σχέσεις τους, όπως το σκάκι. Αγαπημένη στρατηγική εξόδου, το κακό timing.
Bρίσκουν εύκολα αντικαταστάτες, να γεμίσουν το συναισθηματικό τους κενό, κατά προτίμηση σχέσεις επιφανειακές και απρόσωπες. Εάν τύχει και τους εγκαταλείψουν πρώτοι οι άλλοι, πέφτουν από τα σύννεφα και η σχέση αυτή φαντάζει ως εξειδανικευμένη, ένα φάντασμα από το παρελθόν.
Σε κρατάω σε απόσταση, γιατί η ανασφάλειά σου, είναι ασφάλειά μου.
Οι επιλογές είναι δικές μας, για το πόσο χρόνο θα διαθέσουμε στις περιπτώσεις αυτών των ανθρώπων, για ν ανοίξουν πανιά στα συναισθήματά τους και το πόσο τελικά αξίζουν.
Το πόσο εμείς έχουμε την δύναμη να τους αντιμετωπίζουμε αποστασιωποιημένα, παγωμένα, από αποστάσεις ασφαλείας. Το πόσο εμείς είμαστε διαθετιμένοι να συμμετέχουμε στην παράστασή τους, μέχρι να πέσουν οι μάσκες. Είτε θα είμαστε μάρτυρες μιας μεταμόρφωσης και αποκάλυψής τους ή θα χρειαστούμε τελικά χρόνο εμείς οι ίδιοι για να ιαθούμε, χωρίς να χρυσώνουμε το χάπι δίνοντάς τους ελαφρυντικά.
Μπορεί τελικά να είμαστε «μοντέλα laptop», της ίδιας εταιρίας με το ίδιο «λειτουργικό», αλλά χρειάζεται να «συνδεθούμε» μεταξύ μας.
Η πρώτη ένδειξη πνευματικότητας είναι η απλότητα της έκφρασης.
~Πούσκιν Ρώσος ποιητής 1799
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
