Tέλειος; Tέλεια;
H ανάλυση της λέξης αυτής για τον καθένα από εμάς, ντύνεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Δε θα ήταν άραγε η ζωή μας μονότονη και βαρετή αν καθόμασταν στον άμεπτό μας θρόνο, βρίσκοντας στους υπηκόους μας ελαττώματα αφ’ υψηλού;
Η λέξη τέλειος δεν υφίσταται, ειδικά όταν μιλάμε για γονείς. O ρόλος αυτός προϋποθέτει την υποστήριξη της συναισθηματικής, νοητικής και κοινωνικής ανάπτυξης ενός παιδιού.
Προϋποθέτει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, αυτόνομη, ανεξάρτητη οικονομικά, για τη στήριξη των υλικών απαιτήσεων της ανατροφής ενός παιδιού.
Πόσοι όμως, από τους γονείς κάθε φορά διαθέτουν αυτό το απαραίτητο πακέτο για την επιβίωση ενός παιδιού;
Oι υπόλοιποι στερούνται άραγε, του δικαιώματος της επιθυμίας ενός παιδιού; Αν παρακινούνται μόνο από το κίνητρο της λαχτάρας και αγάπης για τα παιδιά;
Σίγουρα η χρηματική στήριξη για τη συντήρηση μια οικογένειας με παιδιά παίζει έναν πρωταρχικό ρόλο, πόσο μάλλον σε μια περίοδο κρίσεως στην εποχή μας.
Όμως, το σημαντικότερο ρόλο σαφώς, τον παίζει η αγάπη που παρέχουμε στο παιδί μας, από τη μέρα της γεννήσεώς του.
Όσο για τους τόμους βιβλίων παιδαγωγικής και ψυχολογίας, πολλές θεωρίες αναλύουν διεξοδικά το ρόλο ενός καλού γονέα.
Να διαθέτει αυτογνωσία. Ν’ αποβάλλει τον εγωισμό του. Να είναι ανιδιοτελής και αλτρουιστής. Να διαθέτει συναισθηματικό έλεγχο. Να είσαι καλός ακροατής στα προβλήματά του.
Και ο κατάλογος μακραίνει και μακραίνει. Μόνο ένας οσιομάρτυρας καταφέρνει αυστηρά να τηρήσει τον κατάλογο των κανόνων. Το θέμα για μένα, δεν είναι να παριστάνεις τον τέλειο γονιό, αλλά να είσαι ταπεινός, με όλες τις ατέλειες που αυτό περικλείει. Αν δεις το ρόλο σου ως τέχνη ή τεχνική, ως κανόνες βιβλίου τσέπης ψυχολογίας που θεσπίζονται, σίγουρα η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη.
Δεν προγραμματίζεσαι βάση κανόνων ως μια ψυχρή, άψυχη υπολογιστική μηχανή.
Παιδί μου, σ’ αγαπάω μ’ όλη μου την καρδιά. Ήσουν και είσαι ο κόσμος μου. Σε εικοσιτετράωρη βάση ήσουν η αναπνοή μου.
Κι όμως, αυτοί οι έντονοι ρυθμοί της ζωής με τις υπέρμετρες τις απαιτήσεις, τα προβλήματα της ζωής, οι ρυθμοί εργασίας, με λυγίζουν. Μου στερούν τον ελεύθερο χρόνο μαζί σου.
Είμαι ρομαντική και θεωρώ πως με την αγάπη μου τη μεγάλη, αυτή την βουβή, τη σιωπηλή εσύ θα προχωράς στη ζωή αναίμακτα, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Θα βγαίνεις αλώβητος, από τους φθονερούς και κακούς ανθρώπους.
Αδυνατώ να σε βάλω σε γυάλα αποστειρωμένη για να μην πικραθείς, απογοητευτείς, λυπηθείς, γιατί μέσα από τις εμπειρίες της ζωής όμορφες ή άσχημες τη ζεις, τη γνωρίζεις.
Η ζωή μέσα από τις εμπειρίες, σε στέφει σοφότερο, εμπειρότερο και δυνατότερο για να την αντιμετωπίζεις με μεγαλύτερο σθένος.
Δεν είμαι η μητέρα που θα σου θέτω κανόνες, αλλά εκείνη που θα σου εφιστώ την προσοχή σε πιθανούς κινδύνους της ζωής.
Δε φοβάμαι τι θα απογίνω εγώ, όταν θα μεγαλώσεις και οι προτεραιότητές σου διαφοροποιηθούν. Συνειδητοποιώ πως όσο μεγαλώνεις, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
Θέλεις να τη ρουφήξεις. Να τη ζήσεις. Να πειραματιστείς. Δε θα σου σταθώ εμπόδιο. Θα προσπαθήσω να βελτιώνομαι, αλλά πάντα με τον τρόπο μου. Δε θα είμαι σε θέση ποτέ να είμαι η τέλεια μητέρα των παιδικών σου χρόνων.
Είμαι από πηλό, γήινη, εύθραυστη. Έχω και εγώ τις ανάγκες μου, τους φόβους, τα κενά μου. Είμαι ένας άνθρωπος μ’ όλα τα ελαττώματα της γήινης μου φύσης.
Σ’ αφήνω ν ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ελεύθερα στους ορίζοντες της ζωής. Σου δίνω την ευχή να μπορείς να συνεχίζεις να χαμογελάς στις κακοτοπιές της ζωής. Να συγχωρείς κακόβουλους ανθρώπους στο διάβα σου.
Να ξαναζήσεις την αγάπη της μητέρας σε άλλη μορφή από τον άνθρωπό σου. Να κρατήσεις στην καρδιά κάποιες καλές μας στιγμές.
Και προπαντός, να είσαι πάντα ο εαυτός σου με τα μάτια τα δικά σου, όχι των άλλων. Να είσαι ταπεινός. Ν’ αποτελείς ένα κομμάτι αυτού του πολύπλοκου και πολύπλευρου κόσμου, προσφέροντας ένα κομμάτι της χρησιμότητάς σου. Να μη χάνεις ποτέ την ελπίδα σου.
Σίγουρα δεν είμαι η τέλεια μητέρα, αλλά είμαι αληθινή. Μαθαίνω κάθε μέρα από το σχολείο της ζωής. Πιστεύω σ’ εσένα και τις δυνατότητές σου. Προχώρα.
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
