Η νύχτα ενός (πόκερ) player

Είμαι άνθρωπος του πάθους. Η αδρεναλίνη επιβάλλεται να κυλά καθημερινά στο αίμα μου, όπως ο αέρας που αναπνέω. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου και μόλις που καταφέρνω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Ρίχνω με τις χούφτες νερό στο ταλαιπωρημένο, τσαλακωμένο πρόσωπό μου από το πολύωρο ξενύχτι. Μοιάζω με ζόμπι. Άλλη μια πολύωρη αγρύπνια.

Χάραξε κι ακόμη βρίσκομαι σε υπερένταση. Το πάθος μου είναι ο τζόγος. Δώσε μου χαρτί, στοιχήματα, ποντάρισμα σε αριθμούς λαχείων και χρηματιστηρίου και πάρε μου την ψυχή. Έτσι δεν πούλησε και ο Faust την ψυχή στον έξω από εδώ για το χρήμα;

Στο εξομολογούμαι, δε λέω, αλλά είναι κάτι από το οποίο αδυνατώ να ξεφύγω. Δεν παίζω στα δάχτυλα τα συστήματα, βέβαια, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στον «Παίχτη». Ναι ακριβώς. Μη με βλέπεις τώρα έτσι χωρίς κουλτούρα, ποντάροντας όλα για όλα για το χρήμα, εγώ κάποτε διάβαζα. Έχω κατά νου να ρίξω μια ματιά και στο «Σκάκι» του Stefan Zweig, μήπως κι ανέβω επίπεδο και γίνω περισσότερο κουλτουριάρης.

Όλα τα άλλα παιχνίδια, πλην του πόκερ, κερδίζονται, όπως ομολογεί και ο Τζον Τάραμας, ο επαγγελματίας χαρτοπαίκτης. Μετά από μια κερδισμένη παρτίδα πολλοί είναι εκεί έξω που πανηγυρίζουν την παρτίδα νίκης τους. Το μοίρασμα, όμως, θα γίνει και πάλι. Και μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.

Μια τσόχα είναι όλη μου η ζωή, νίκες και ήττες. Βαλέδες, ρήγες, τριφύλλια και κούπες, είναι οι απρόβλεπτες πάντα κινήσεις μου με τις οποίες ξαφνιάζω τους αντιπάλους. Τον αέρα ανεξαρτησίας μου που ποτέ δεν διαπραγματεύομαι για κανέναν και για τίποτα. Είμαι ένα κράμα από τον πράκτορα Τζέιμς Μποντ και τον κόμη Δράκουλα, πάντα έτοιμος για τη δίψα νέων περιπετειών και ρίσκων.

Σαφώς, έχω μέρες κέρδους και χασίματος. Θα μου πεις, με μια ήττα δε χάνεται ο πόλεμος. Οι άσσοι στο μανίκι μου είναι η υπομονή και η πειθαρχία, η προσήλωσή μου στην εκπλήρωση των στόχων. Βελτιώνομαι συνεχώς. Τουλάχιστον το προσπαθώ. Ποτέ δε μένω στάσιμος. Η δια βίου μάθηση με συγκρίνει με τα εξελικτικά βήματα του εαυτού μου. Αυτόν έχω ως δείγμα εξέλιξης και προόδου. Η αναμέτρηση γίνεται πάντα με το «είναι μου».

Το χρήμα για μένα είναι μια μηχανή εκπλήρωσης των στόχων μου. Δεν αποτελεί όμως κυρίαρχο αυτοσκοπό. Γνωρίζω πολλούς παίκτες του βεληνεκούς μου, οι οποίοι το αψήφησαν παντελώς σκορπώντας το, στις μέρες της δόξας τους και βρέθηκαν απένταροι να ζητούν δανεικά. Δε σκοπεύω να γίνω άλλος ένας.

Σήμερα το βράδυ, οι πύλες του γκλάμουρ θα ανοίξουν και πάλι για μένα. Το καζίνο θα μαγνητίσει τα βήματά μου για νέο ρίσκο κι έντονα καρδιοχτύπια. Θα κονταροχτυπηθώ με τα χαρτιά μου για να βγάλω το καλύτερο εγώ, πριν το βγάλουν οι άλλοι. Η ώρα φτάνει. Βρίσκομαι στην καρδιά του καζίνο. Το πράσινο της τσόχας μου εμπνέει ελπίδα. Η παρτίδα θα ξεκινήσει με τα the blinds -κάτι σαν ραντεβού στα τυφλά- και τα υποχρεωτικά πονταρίσματα για την «ντάμα» που θα πετύχεις για να κλείσεις το deale. O dealer στέκεται δεξιά για το μοίρασμα, λίγο πριν ξεκινήσει η παρτίδα.

Τώρα εμφανίζεται αυτή. Η βασίλισσα του τζόγου. Ο προβολέας πέφτει επάνω της. Κινείται σαν αιλουροειδές προς τον στόχο. Στέκει νωχελικά στην πόρτα της τύχης. Επικοινωνεί με τα μάτια. Ενώνει το μεγάλο και μεσαίο δάχτυλο και σνιπ, κάνει νόημα για ένα ποτό. Κινείται προς το μέρος των υπόλοιπων από εμάς παικτών. Χαλαρώνω λίγο τη μαύρη γραβάτα και ξεφυσώ ελαφρά.

Η player κάθεται αγέρωχα. Με το διαβολικό μου χιούμορ τη ρωτώ: «Θα παίξετε;» Αρκείται μόνο στο ερευνητικό ανασήκωμα των φρυδιών της. Τελικά οι γυναίκες είναι μυστήριες καραβάνες. Ξεσφίγγω ακόμη λίγο τη γραβάτα μου- σαν να με πνίγει.

Το παιχνίδι επιτέλους ξεκινά κι όλοι οι παίκτες είμαστε μαζεμένοι σαν άλογα κούρσας στον ιππόδρομο πριν το εφαλτήριο. Το πολύωρο παιχνίδι φτάνει στον τελικό του προορισμό. Βρίσκομαι με την player σε ισοπαλία. Θα έχω άραγε το ψηλότερο φύλλο στην κορυφή της παρτίδας ή εκείνη;

Τα λεπτά είναι τα μόνα που θα μας το δείξουν. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα, σχεδόν βασανιστικά. Περνάμε καλά, όσο δε μας τελματώνει η ρουτίνα. Θα νικήσω ή θα νικήσει; Θα νικηθώ ή θα νικηθεί; Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως στις μάχες, ακόμη και με πληγές στεκόμαστε όρθιοι. Αμυδρά ο N. Καζαντζάκης έρχεται φευγαλέα στον νου μου, αλλά κι ο Νέλσον Μαντέλα: «Ποτέ δε χάνω. Είτε κερδίζω, είτε μαθαίνω.»