Xαμένες οι μέρες μέσα στο δάσος της μεγαλούπολης, μέχρι να βγεις στο ξέφωτο που σου αξίζει.
Το ξέφωτο μπορεί να είναι οι οάσεις των ανθρώπων που σε περιβάλλουν με αγάπη και οι επαγγελματικές επιτυχίες που κάθε φορά ονειρεύεσαι, μπορεί όμως να είναι και κάθε ανθρώπινη απλή επιθυμία.
Πολλές φορές οι στόχοι και οι επιλύσεις μπορεί να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και μπροστά σου. Μπορεί να είναι απλές κι εμφανείς, αλλά εμείς να ψάχνουμε περίπλοκους τρόπους, σπαταλώντας όλη μας την ενέργεια και τον πολύτιμο χρόνο σε καταστάσεις και άτομα που μας αντιμετωπίζουν ως οπτασίες κι εμφανίζουν αδυναμία να μας αντικρύσουν κατά πρόσωπο.
Συνήθως τις περισσότερες φορές που αγνοείς κάποιον, φωλιάζει μέσα σου ο φόβος μην αποκαλύψεις κομμάτια του εαυτού καλά φυλαγμένα, μην αποκαλύψεις ξεχασμένα συναισθήματά σου. Μην αποκαλυφθείς εσύ ο ίδιος.
Αυτό το σβήσιμο των ιχνών, δεν αφορά μόνο τις προσωπικές σχέσεις του καθενός, αλλά και τις επαγγελματικές. Όσο περισσότερο ο ανταγωνιστής σε αγνοεί, τόσο περισσότερο μετράει η αξία σου. Προσπαθώντας να μειώσει αυτήν, με την δήθεν αδιαφορία του, προσπαθεί να σε αποπροσανατολίσει και να σε κάνει να παραπατήσεις στην λακκούβα που σου έσκαψε. Να σε κάνει ν΄ αμφιβάλλεις για τις αξίες σου και ικανότητές σου.
Περπάτα αργά και σταθερά, με σίγουρο βήμα, άφησε τ΄ αποτυπώματα από τα ίχνη σου. Δε χάνονται, για όσους δε θέλουν να τα χάσουν.
Περπάτησε σ΄ένα δύσβατο μονοπάτι σε βουνό και κοίτα γύρω σου. Βλέπεις τα χαραγμένα σημάδια στα δέντρα που σου σηματοδοτούν το δρόμο; Έτσι και με τα ίχνη σου, όποιος δε θέλει να τα χάσει τ΄ ακολουθεί.
Για τους άλλους, είναι απλά πατημασιές μες στο χιόνι. Με την πρώτη συναισθηματική θύελλα, τις σκεπάζουν, για να μην ξεσκεπαστούν και αφήσουν ακάλυπτα τα συναισθήματά τους που παγώνουν.
Κι ας γίνουνε οι λέξεις μας τα ίχνη που θα πατήσουν για να μας πλησιάσουν. Λέξεις, ίχνη φωτιάς και νερού που θα αναζωπυρώσουν τη φωτιά που σιγοκαίει και θα σβήσουν την προκατάληψη που τρέφουν για το άτομό σου.
Τα ίχνη δε χάνονται. Σ’ όποιο τοπίο της ζωής σου και να στραφείς, πάντα βλέπεις πρόσωπα. Έτσι μας λέει ο Βαν Γκογκ, ζωγραφίζοντας ίχνη.
Τα ίχνη απ’ την πατημασιά ίσως να εξαφανιστούν. Τα ίχνη απ’ τη γλώσσα μπορούν να μείνουν για πάντα.
«Μην ακολουθείς το μονοπάτι. Πήγαινε εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε τα ίχνη σου.» Αγνώστου
«Και δες. Ναι, είμαι το ίχνος που άφησε το αγκάθι που με άγγιξε.» Αμυ Λόουελ
Χάραξε τα ίχνη μου, στο μέρος της καρδιάς.
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
