Η διεκδίκηση είναι μια μορφή επικοινωνίας. Ο τρόπος επικοινωνίας μας σχετίζεται με την προσωπικότητά μας, γίνεται είτε αυθόρμητα και φυσικά, είτε πιο συγκρατημένα. Είναι μια έκρηξη έκφρασης συναισθημάτων θετικών ή αρνητικών που νιώθουμε κάποιες στιγμές της ζωής μας προς έναν παραλήπτη ή περισσότερους.
Η επικοινωνία είναι μια μορφή τέχνης. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν μ’ ένα διάλογο να αποσταθεροποιήσουν το συνομιλητή τους για να υπερισχύσουν. Υποτιμούν τις σκέψεις του, τις επικρίνουν δημόσια, στη χειρότερη των περιπτώσεων του στερούν τη δυνατότητα να εκφραστεί.
Είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα που χρησιμοποιείται. Σε μια μετωπική σύγκρουση πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρεθεί λύση αρνητική ή θετική. Με την αποχή της επικοινωνίας κρύβεσαι. Δεν είσαι άμεσος. Τρέπεσαι σε φυγή. Η σιωπή ενδυναμώνει τους άλλους. Η επικοινωνία συνδέεται με την οικειότητα που νιώθεις προς τον συνομιλητή σου.
Η διεκδίκηση είναι η ισχυρή επιθυμία μας. Ας σκεφτούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας πόσες φορές τα πρέπει μας υπονόμευσαν τα θέλω μας. Η αποτυχία έκφρασης συναισθημάτων, οφείλεται σε αδυναμία, βόλεμα, συνενοχή, έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Χάριν μιας παθητικής στάσης, βιώνουμε καταστάσεις, μη αντιδρώντας σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μας ενοχλεί. Η ζωή ρέει μέσα απ’ τα χέρια μας, μας ζει, δεν την ζούμε. Ζούμε στο παρελθόν και χάνουμε το παρόν. Η αίσθηση του ανικανοποίητου μας πνίγει.
Νιώθουμε θυμό με τον ίδιο μας τον εαυτό, για την αδυναμία της μη εξωτερίκευσής μας, έτσι καταφεύγουμε σε κάτι πιο ανώδυνο την παθητικότητα, διογκώνοντας καταστάσεις και γεγονότα ή δίνοντάς τους περισσότερη αξία και ενέργεια, απ’ ότι πραγματικά αξίζουν.
Ψυχοσωματικά προβλήματα εκδηλώνουν πολλές φορές αυτή μας την αδυναμία πχ. κατάθλιψη, δερματικά προβλήματα, ημικρανίες κ.α. Υιοθετούμε τη στάση της απόσυρσης, της απεμπλοκής μας από σχέσεις, που θα μας έβαζαν σε διλήμματα ουσιαστικής επικοινωνίας. Σχέσεις συντροφικές, φιλικές, εργασιακές. Δεν εμπλεκόμαστε ενεργά.
Όλα αυτά απορρέουν, από το γεγονός του φόβου μην πληγωθούμε, μην αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Μας κερδίζει η ανασφάλεια μας. Μένουμε σε ανθρώπινες σχέσεις συμβιβαστικές.
Οι επιθυμίες μας είναι δικαίωμά μας. Τις παγιώνουμε με την ελεύθερη και ειλικρινή έκφραση των συναισθημάτων και πεποιθήσεών μας. Η έκφραση του «εγώ» μας, δεν έχει να κάνει με εγωιστική συμπεριφορά, αλλά με την παραδοχή των δικών μας συναισθημάτων μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πεποιθήσεις, ανάγκες ή συναισθήματα, που είχαμε πριν κάποια χρόνια, μπορεί ν’ αλλάξουν, εξαιτίας διάφορων γεγονότων της ζωής μας ή λόγω ηλικίας.
Η διεκδίκησή μας μπορεί να είναι κλιμακωτή αν η ανταπόκριση απ’ τον παραλήπτη δεν ήταν άμεση. Η διεκδίκηση δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι απειλητική, αλλά εναλλακτική. Περιγράφουμε τα συναισθήματ;a μας, χωρίς να κατηγορούμε τον άλλον. Μαθαίνουμε έτσι, να χειριζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας και τις επιθυμίες του.
Η αυτογνωσία μας είναι ευθύνη και δικαίωμά μας. Είναι ένας τόπος συνάντησης δύο ανθρώπων, που αφουγκράζονται και επικοινωνούν. Αυτοεκτίμηση προς εμάς, αλλά και προς τους συνομιλητές μας για τη διαφορετικότητά τους την οποία και αποδεχόμαστε.
Αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας. Εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, χαρά, πόνο, θυμό. Δεν είμαστε παθητικοί θεατές, αλλά δραστήριοι. Κάνουμε ανθρώπινα λάθη κι αναλαμβάνουμε την ευθύνη γι’ αυτά. Αυτά μας διδάσκουν, μας ωριμάζουν, μας εξελίσσουν και μας οδηγούν στην απεξάρτησή μας απ’ τους άλλους και στην εξάρτηση μόνο απ’ τον εαυτό μας.
Επιλογή μας δεν είναι μόνο να ισοπεδώνουμε τα συναισθήματά μας και να μαχόμαστε με τους αντιπάλους μας, υπάρχει κι η εναλλακτική λύση της διεκδικητικής συμπεριφοράς. Από θεατής, γίνε πρωταγωνιστής της ζωής σου. Τόλμησε.
Επιμέλεια κειμένου Νίκης Ατζέμογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
