Σενάρια κι ιστορίες γύρω από τον καφέ

Έχω έναν φανταστικό φίλο. Πλανάται σαν φάντασμα στις σκέψεις μου. Κάθε πρωί, καθώς είμαι αγουροξυπνημένη και δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου και παλεύω με το ξυπνητήρι να σωπάσει, ζητάω χρόνο. Όπως καταλάβατε δεν είμαι πρωινός τύπος, αλλά με καλεί πάντα η δουλειά.

Σωτηρία μου, είναι ο φίλος  μου. Και τα πρωινά  για να μ’ ενεργοποιήσει, αλλά και τις καθημερινές κάθε φορά που έχω να φέρω εις πέρας μια σημαντική εργασία και ο χρόνος με πιέζει. Μα και τα απογεύματα όταν θέλω να χαλαρώσω και ν΄ απολαύσω τη στιγμή, μια ζεστή κούπα μ’ αυτόν ζητάω. Η συντροφιά του πάντα ανεκτίμητη.

Ο φίλος μου βλέπετε, είναι Βραζιλιάνος βέρος. Χορεύει στους ξέφρενους ρυθμούς των πωλήσεων ανά τον κόσμο. Τον πίνεις, σαν σκέτο γάργαρο νεράκι ή τον γλυκαίνεις και τον πίνεις σαν να ‘ναι επιδόρπιο. Ταξιδεύει συχνά από τον Βορά, τον Τροπικό του Καρκίνου και τον Τροπικό του Αιγόκερου. Είναι γαιοκτήμονας πολλών φυτειών. Εξάγει τους τόνους της παραγωγής του κατά κύριο λόγο στη Βραζιλία, στο Βιετνάμ και στην Κολομβία. Μόνο αυτός  και οι πετρελαιοπηγές πουλάνε τόση τρελά. Ευκατάστατος. Τις συναγωνίζεται. Ξένοι ανά τον κόσμο πίνουν στο όνομα του. Φιλανδοί, Νορβηγοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί και Γερμανοί. Οι Μεσογειακοί λαοί ακολουθούν καταϊδρωμένοι. Οι  Ιταλοί στη 18 η θέση και οι Έλληνες στην 32η. Πωλείται σε κιλά, όχι αστεία.

Φυσικά δεν αποχωρίζεται ποτέ μια γλυκιά κυρία δίπλα του, αλλά και όσες φορές την αποχωρίζεται πικραίνεται, ή πικραίνει τους άλλους γύρω του. Το όνομα της ζάχαρη. Τον βοηθά να καμουφλαριστεί, εάν είναι βιομηχανοποιημένος και όχι και της καλύτερης ποιότητας. Η αρμονία του δεσίματος μεταξύ τους είναι ζήτημα χρόνου.

Ταξίδια κάνουν οι δυο τους πολλά. Στην Ιταλία, αυτός εσπρέσο (espresso), σβέλτος σαν γνήσιο ιταλικό αμόρε της προσφέρει με περίσσια χάρη μια θέση καθίσματος.

Το πρωινό τους ξεκινά με δυο μπισκοτάκια συνοδευτικά για τον κύριο καπουτσίνο (cappuchino), εσπρέσο με ζεστό γάλα και αφρόγαλα. Και να ξέρεις πως δεν πίνεται όπως ίσως τον πίνεις τ’ απογεύματα, αλλά μόνο τις πρωινές ώρες στην Ιταλία.

Τα βράδια το ζευγάρι κάθεται σε μπαράκια. Του προσφέρει ένα κουταλάκι η κυρία ζάχαρη. Και εάν τύχει κι είναι μαλωμένοι, σκέτο και το εσπρεσάκι. Βεβαίως-βεβαίως δηλώνεται με το παθητικό ρήμα esprimere -και σημαίνει «αυτός που αφαιρείται υπό πίεση». Ο κύριος αρχίζει να ζεσταίνεται κι αλλάζει το σακάκι του. Η αλλαγή του τώρα, σε μακιάτο (macchiato) γίνεται μ’ ένα κουτάλι αφρόγαλα. Μετά, πάλι με μια αλλαγή του σακακιού, γίνεται αμερικάνο -espresoo αραιωμένο με ζεστό νερό.

Ένα ρομαντικό ταξίδι μετά τον τσακωμό τους και θα τους βρεις πάλι στη Βιέννη, σ΄ ένα καφέ  βγαλμένο από τα παραμύθια, πριγκιπικό, στο Sacher. Περιβάλλονται από πολυελαίους και τον αέρα μιας φινέτσας. Εκείνου η ματιά πέφτει στα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας του. Εκείνης το αυτί ευφραίνεται από τους ήχους του αισθαντικού πιάνου. Απολαμβάνουν το περίφημο γλύκισμα με μαύρη σοκολάτα και βερίκοκο, άγλυκο, αλλά με πλούσιες στρώσεις σαντιγί. Πρώτη φορά λέγεται παρασκευάστηκε αυτή η λιχουδιά για τον πρίγκιπα Μetternich. Ο καφές τώρα ονομάζεται Βιεννουά. Για κάτι πιο κουλτουρέ βόλτες μαζί τους, κάνουμε μια αναδρομή και φτάνουμε στο 1876, στο αγαπημένο στέκι του Sigmund Freud, το Central Café. Αλλού μας το παίζει ο καφές και λίγο σταρ ο καφές, αλά George Clooney, ο Νεσπρέσσο.

Για το  δείπνο τους ένα έξτρα bonus αποτελεί για τον κύριο και την κυρία, ο αφογκάτο (αffogato), συνοδευόμενος από μια μπάλα παγωτό να ρέει μέσα στον καυτό εσπρέσο.

Εάν πάλι θέλουν να ευθυμήσουν λίγο παραπάνω οι δυο τους, ταξιδεύουν στην Ιρλανδία και τον πίνουν μ ένα ποτάκι, αυτός με ουίσκι και κρέμα, γνωστός ως  Ιrish Coffee. Στο Παρίσι με φόντο τον πύργο του Eiffel, μια μείξη καφέ με Grand Marnier. Στη Γερμανία πάλι πίνουν τον καφέ με μια γουλιά Schnaps.

Το ταξίδι τους  συνεχίζεται στην Τουρκία και στην Αίγυπτο για μια εμπειρία δυνατών γεύσεων. Το υλικό του εδώ με μικρό κόστος. Ο καφές τώρα, μια υποδεέστερη ποικιλία. Παρ’ όλα αυτά μια λατρεμένη  συνήθεια που πολλοί προτιμούν. Παλιομόδι της, αλλά γνωστός σε όλους ως ελληνικός. Με ύφος πολλά βαρύς και ασήκωτος. Καβουρδισμένος σιγοβράζει στο μπρίκι του, στη χόβολη. Στην επίσκεψη του ζευγαριού στην Ελλάδα, εκείνος θ αναφωνήσει «Βravo, αυτός είναι καφές!» κι εκείνη «έκαστος στο  είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες».

Εδώ όμως δε σταματά η πλούσια ποικιλία γεύσεων του καφέ. Μια επίσκεψη στη Γερμανία ή στη Γαλλία, φιλτράρει την ποιότητά του, η οποία έπειτα σερβίρεται αποσταγμένη μέσ’ από έναν χάρτινο κώνο του γνωστού φίλτρου Μελίτα, όνομα που πήρε από την κόρη ενός εκδότη, τη Μelita Bens το 1908.  Mετέτρεψε το υφασμάτινο πανί  στο οποίο στραγγιζόταν σε πεπιεσμένο, για να μην αφήνει ο καφές την πίκρα του.

Τώρα, εάν τον προτιμάς λίγο χτυπημένο,  “Shake, shake, shake…..”, θα  σε συνοδεύει η γευστική  μοναδική πατέντα του φραπέ, μια συνήθεια που λάτρεψαν πολλές γενιές. Ο στιγμιαίος Νescafe με κρύο νερό, ζάχαρη και πάγο, σκέτος ή φραπόγαλο. Αυτή αποτελεί την ντεμοντέ βέβαια εκδοχή του. Ο διάδοχός του, ο φρέντο (freddo) κι αυτός κρύος, αλλά ελαφρώς πιο καταδεχτικός και light.

Σκέψεις γυρίζουν γύρω από τον φανταστικό φίλο μου. Με βγάζει όμως απ’ αυτό το ντελίριο, μια φωνή που ακούγεται στο βάθος. Βρίσκομαι ήδη στον χώρο εργασίας. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη να ελέγξω, εάν κατάφερα να στρώσω τη στολή εργασίας μου. Ισιώνω προσεχτικά το ταμπελάκι με το όνομά μου, διακοσμημένο, μ΄ ένα χαμογελαστό φατσάκι αυτοκόλλητο. Ανοίγω βιαστικά τη γυάλινη πόρτα. Ο θαμώνας μόλις έφυγε και δεν τον πρόλαβα. Κοιτώ πιο προσεχτικά στο τραπέζι που είχε σερβίρει τον καφέ η συνάδελφος μου και σχόλασε πριν λίγο. Λίγα κέρματα πουρμπουάρ και ένα βιβλίο ξεχασμένο στην καρέκλα «Τα μυστικά του barista». Έσκυψα και το πήρα. Το φύλαξα για το ενδεχόμενο πως θα το αναζητούσε. Ευκαιρία για ξεφύλλισμα σκέφτηκα. Ποιος ξέρει ποια χρήσιμα μυστικά θ’ ανακάλυπτα για τον φανταστικό μου φίλο;