To φίδι στον κόρφο σου

Η κάθε μέρα έκρυβε γι’ αυτήν μια ευχάριστη δράση. Όλες τις μέρες τις αντιμετώπιζε σαν μια διαφορετική, συναρπαστική εμπειρία. Την Τσιμισκή τη διέσχιζε καθημερινά, με τα τακούνια της που ηχούσαν στο πεζοδρόμιο, σαν να ήθελε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Ο ήχος μιας κόρνας με αυθάδεια της επέστησε την προσοχή, να έχει τον νου της στα οχήματα. Είχαν πάλι φρακάρει τον δρόμο.Ένα κοινό καθημερινό πρόβλημα, πια, που μάστιζε την περιοχή. Αλλά σε ποια μεγάλη πόλη οι δρόμοι δεν ασφυκτιούσαν;

Διέσχισε τον δρόμο με τα πολλά δικηγορικά γραφεία στην Καρόλου Ντηλ- πανέμορφα όλα, είχαν διατηρήσει τον αρχοντικό αέρα των νεοκλασικών κτηρίων. Το μάτι της έπεσε πάνω στις βιτρίνες των εμπορικών καταστημάτων που προσέλκυαν κάθε περίεργο να τις θαυμάσει. Το βήμα της γοργό, όμως, αφού έπρεπε να φτάσει στο σημείο δράσης.

Να πάρει! Κόκκινο και το φανάρι. Ο Σταμάτης σε προσοχή, σαν φαντάρος σε σκοπιά. Αυτή όμως έπρεπε να κινηθεί, δεν είχε πολύ χρόνο. Τώρα τα λεπτά είχαν μεγάλη αξία. Στον απέναντι δρόμο, μια πινακίδα με κόκκινα γράμματα φλέρταρε με την προσοχή της. Διάβασε “Μαde in Asia”. Την ταμπέλα διακοσμούσε ένας πράσινος δράκος. Στο στόμα του κρατούσε τη δύναμή του, τη φωτιά. Λες κι ήθελε με αυτή να φωτίσει την πινακίδα του καταστήματος ακόμη περισσότερο.

Ήξερε αρκετά για τους για δράκους στην Ανατολή. Αποτελούσαν σύμβολα δύναμης, αλλά κυρίως καλής τύχης. Μάλιστα, χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. Οι Κινέζικοι με την υπερδύναμή τους, οι ελεγκτές της βροχής. Ο Ιαπωνικοί με το όνομα Ryujin, οι υποθαλάσσιοι, οι δώρα φέροντες. Και οι Κορεάτικοι, που ο μύθος τους ήθελε βασιλιάδες.

Βγήκε από την ονειροπόλησή της για τους δράκους κι έτρεξε βιαστικά προς την καγκελόπορτα της οδού Πτολεμαίων -όνομα δυναστείας Μακεδόνων βασιλέων. Την είχε ειδοποιήσει η διεύθυνση του σχολείου να εξουδετερώσει ένα φίδι. Ως εθελόντρια, πάντα βοηθούσε στην ανθρώπινη ανάγκη. Πάτησε το κουδούνι εισόδου. Η βαριά καγκελόπορτα άνοιξε τρίζοντας ελαφρώς.

Ο επιστάτης του σχολείου την οδήγησε στο πίσω μέρος του προαυλίου. Γύρω απλωνόταν νεκρική σιωπή. Μόνο ένα σύρσιμο έκανε αισθητή την παρουσία της απειλής. Ξεχώρισε ραβδώσεις Χ κα Λ. Το μπεζ του χρώμα, έδενε απόλυτα με το χώμα του προαυλίου. Ήταν μεσαίου μήκους με πλατύ κεφάλι. Ένιωσε την απειλή. Πρόλαβε κι είδε τα δυο δόντια του, τα καλά τροχισμένα.

Εκείνη, αρκετά διαβασμένη σε ό,τι σχετιζόταν με την άγρια φύση, έδρασε αστραπιαία και το έριξε στον προσκοπικό σάκο που πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις κουβαλούσε μαζί της. Είχε καταφέρει όμως ήδη να βυθιστεί στην απαλή της σάρκα και να τη δαγκώσει.Το μαντήλι στην τσέπη του σακιδίου της, στην περίπτωση αυτή, ήταν άχρηστο. Η περίδεση μπορούσε να επιφέρει επιπλοκές όπως γάγγραινα, είτε ακρωτηριασμό του μέλους. Χλόμιασε. Η θερμοκρασία του σώματός της άρχισε ν’ ανεβαίνει, ώσπου έχασε την επαφή με το περιβάλλον.

Ξαφνικά, μέσα από ένα πέπλο, μπορούσε να επεξεργαστεί το φίδι αυτό καλύτερα. Ήταν απρόσεκτη και βιαστική στις κινήσεις της. Κι ενώ ήξερε την δράση και τις αντιδράσεις, όχι μόνο των φιδιών, αλλά και άλλων άγριων όντων της φύσης, το είχε εμπιστευτεί περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε για να καταφέρει να το απομακρύνει από τον προαύλιο χώρο.

Έτσι και στην ανθρώπινη ζωή. Πόσους ανθρώπους δεν έχουμε εμπιστευτεί και σύρονται ύπουλα γύρω από τη ζωή μας, σκέφτηκε. Κατάλαβε τότε πως το ίδιο το φίδι είχε το πρόβλημα. Πως ήταν ένα ον που φοβόταν να μην απειληθεί η οντότητά του. Κι ενώ ήταν το σύμβολο αρχαιότητος του Ασκληπιού και θεραπείας, συγχρόνως συμβόλιζε καθετί ύπουλο. Τα φίδια σπέρνουν πίσω από την πλάτη σου την αρνητικότητά τους σε ανύποπτο χρόνο. Κι ενώ εσύ νομίζεις πως δίπλα σου έχεις τον άνθρωπο-φίλο, τρέφεις το φίδι στον κόρφο σου. Και κάποτε, το σοκ σου γίνεται τραυματικό, γιατί αιφνιδιάζεσαι από τη μορφή που αναγνωρίζεις απέναντί σου. Τότε που πια, είναι αργά.

Το ασθενοφόρο έφτασε για να τις δώσει τις πρώτες βοήθειες. Τώρα διέσχιζε με αναμμένη τη σειρήνα την οδό της Τσιμισκή για δεύτερη φορά τη σημερινή μέρα. Μέσα στην τσέπη του σακιδίου της, βρισκόταν μια απομίμηση δράκου, σουβενίρ από ένα ταξίδι στην Άπω Ανατολή. Ο Ch’iu-niu, ο δημιουργός της ενέργειας του yang και της καλής τύχης, όπως πίστευαν. Άρα, η τύχη θα ήταν με το μέρος της. «Ίσως πρέπει να ξανακάνω στο μέλλον πάλι αυτό το ταξίδι στην Άπω Ανατολή», σκέφτηκε, πριν παραδοθεί στη μορφίνη.