Ύποπτοι στο Όριεντ Εξπρές

H διαδρομή θα κατέληγε στη Βενετία. Με το εισιτήριο στο χέρι ίσιωσε το κομψό της ταγέρ, λικνίστηκε στα ψηλοτάκουνά της και κατευθύνθηκε στον γκισέ εισιτήριων. Η υπάλληλος τη σκάναρε με το βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω και τη ρώτησε:«Θέση παράθυρο;»

«Ναι» απάντησε μονολεκτικά και βιάστηκε να επιβιβαστεί· σε λίγη ώρα θα έφευγαν. Η υπάλληλος σημείωσε κάτι και της παρέδωσε το εισιτήριο. Εκείνη το έβαλε στην τσάντα και κατευθύνθηκε προς τον κλώνο του μυθικού τρένου του σήμερα.

Η διαδρομή που θα διένυε, συνέδεε Λονδίνο-Παρίσι καταλήγοντας στη Βενετία που ήταν κι ο τελικός προορισμός. Για ένα 24ωρο ταξίδι πλήρωσε το ποσό των 2080 ευρώ- μη συμπεριλαμβανομένων των εδεσμάτων. Ένας αστρονομικός αριθμός. Χρήματα που μάζευε σχολαστικά εδώ κι αρκετά χρόνια, για ένα από τα όνειρα ζωής της.

Επιβιβάστηκε. Διέσχισε τον διάδρομο κι από το διαχωριστικό τζάμι έριξε τη ματιά της στα γραφικά τραπεζάκια στολισμένα με τα λινά τραπεζομάντιλα. Είχε πληροφορηθεί από έντυπα, τόσο για τα βαγόνια, όσο και την ιστορική τραπεζαρία με τις φίνες πορσελάνες και τα κρυστάλλινα ποτήρια. Τα πάντα υπό την επίβλεψη του σεφ Cristian Bodiquel. Ναι, επιτέλους, κάθισε στο βαγόνι της και στην πιο διάσημη γραμμή στο σήμερα. Το  Venice Simplon Orient Express. Δεν ήταν μόνο αυτή, αλλά και τόσοι άλλοι επιβάτες που ήθελαν να βιώσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία. Από το 2016 και μετά, οι σταθμοί πλήθαιναν όπως και οι πόλεις. Μια από αυτές και η Κωνσταντινούπολη

Βολεύτηκε στο χλιδάτο βαγόνι της. Το ταξίδι ξεκίνησε. Σαν σήμερα μια φθινοπωρινή μέρα του Οκτώβρη, το Όριεντ Εξπρές ξεκινούσε το πρώτο ταξίδι του. Μόνο που τότε, το ημερολόγιο έδειχνε τη χρονολογία 1883. Οι ταξιδευτές περπατώντας χιλιόμετρα στα σύνορα αποβιβαζόταν κι επιβιβάζονταν  σε νέα αμαξοστοιχία, για τον τελικό τους προορισμό. Αργότερα στα σύνορα το μόνο που άλλαζε ήταν η ατμομηχανή.

Το βαγόνι της τώρα λικνίστηκε στους ρυθμούς του τρένου. Μια ανοιχτή σελίδα βιβλίου αφημένη στον βελούδινο καναπέ τράβηξε την προσοχή της. «Οι 12 μυημένοι ξεδιπλώνουν τα σχέδιά τους για το έγκλημα.» Γύρισε το βιβλίο. Στο εξώφυλλο ο τίτλος «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» του 1934.

Σαν να την τύλιξε η μυστήρια αύρα μιας άλλης Μάτα Χάρι. Τόσο εκείνη η θρυλική πράκτορας, όσο κι άλλες διασημότητες, είχαν ταξιδέψει με το θρυλικό τρένο. Ξεφύλλισε σελίδα, σελίδα το βιβλίο. Ξεδίπλωσε τις ίντριγκες και τις πισώπλατες μαχαιριές των ηρώων της Αγκάθα Κρίστι. Κι ο ύποπτος; Ο χαρακτήρας με το πιο αθώο προσωπείο, απενεχοποιημένος από τους αναγνώστες. Ποιος άραγε να είχε ξεχάσει το βιβλίο στο βαγόνι;

Στο τρένο της ζωής όπως και στο αστυνομικό μυθιστόρημα επιβάτες επιβιβάζονται κι αποβιβάζονται, όπως άλλωστε κι οι άνθρωποι της ζωής. Εμείς κάθε φορά αποφασίζουμε με ποιους θα συνταξιδέψουμε. Όλοι είναι μονάδες ενός σχεδίου που φέρνει στη ζωή τους μυστήριο, χωρισμούς, αλλαγές, επανασυνδέσεις, προκλήσεις και μαθήματα. Βρίσκονται στον ρόλο της ζωής. Συνδέονται μεταξύ τους για την πραγματοποίηση ενός απώτερου σχεδίου, που οι ίδιοι δε γνωρίζουν. Όπως ακριβώς και οι 12 μυημένοι κι ενωμένοι για την κατάστρωση ενός καλά οργανωμένου εγκλήματος στο Σεμπλόν Οριάντ, σκεπασμένο από τα πυκνά χιόνια. Πίσω από τους υαλοπίνακες, τα πάλλευκα αγαλματίδια, τα λουκούλλεια εδέσματα της Βουργουνδίας και τα πανάκριβα κρασιά, καιροφυλακτεί όχι ένας, αλλά 12 ένοχοι, ενωμένοι σαν μια γροθιά κι η αετίσια ματιά του Πουαρό θα ξεσκεπάσει τα ίχνη τους.

Γύρισε το βλέμμα της στο πάτωμα καθώς ένα σημείωμα απέσπασε την προσοχή της. Τα γράμματά του ευδιάκριτα. Κοντά στην πόρτα του βαγονιού άλλο ένα. Την άνοιξε με το βλέμμα στο ανοιχτό παράθυρο του διαδρόμου κι είδε τη σιλουέτα ενός άντρα με κουστούμι. Με το χέρι ακουμπισμένο νωχελικά στο παράθυρο, της γέλασε αμυδρά.

«Σεργκέι, δάσκαλε, εσύ;»

«Σε περίμενα», της απάντησε.

Μιλούσαν μεταξύ τους πάντα με κώδικες.

Όπως κι ο μυημένος μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας έπρεπε να ακολουθήσουν βήμα-βήμα την κάθαρση, τον εξαγνισμό, τη μυστικότητα, τη μετάλλαξη του ανθρώπου στα ανώτερα ιδανικά με στόχο την αθανασία- έτσι προέτρεπε ο κώδικάς τους. Αντιμέτωποι με το σύνολο των παικτών, ανταγωνιστών και κομπάρσων. Οι κινήσεις τους θ’ άλλαζαν τη ροή του παιχνιδιού. Αποστολή τους, η εύρεση του εγκεφάλου που κινείται με ατζέντα.

Ναι, ήταν δυο «πράκτορες» σε ένα παιχνίδι της εταιρίας Chaosium του παιχνιδιού “Call of Chtulhu”. Είχε κερδίσει τα οrigin awards το 1991 και η δράση του ήταν στο εσωτερικό του επικού τρένου-φάντασμα που αποσύρθηκε το 1883. Τώρα θα ξύπναγε τις μνήμες τους για τα καλά. Γίνονταν «δάσκαλοι» και «μαθητές» σ’ ένα παιχνίδι τρόμου στο άγνωστο που μόλις θα ξεκινούσε.