Τον ουρανό μέσα μας όλοι τον έχουμε κρυμμένο. Εξαρτάται όμως ο καθένας από την οπτική γωνία που τον βλέπει. Άλλοι από εμάς ανοίγουν τις κουρτίνες του παραθύρου τους και τον βλέπουν από ψηλά. Τα μάτια τους ταξιδεύουν ανάμεσα στα σύννεφα. Παίζουν κρυφτό με τον ήλιο. To βράδυ ονειρεύονται τους πλανήτες στον ουρανό. Μετρούν ένα-ένα τ΄ άστρα. Κάνουν ευχές και αναρωτιούνται μήπως ένα πέσει και για την δική τους τύχη.
Άλλοι πάλι είναι αυτοί, που οι ίδιοι είναι ουρανοί, φτιαγμένοι από άστρα. Μαζί τους κουβαλάνε φως, ενέργεια, δύναμη. Γνωρίζουν πως καθετί στον κόσμο μας είναι φτιαγμένο από φως. Τα πάντα είναι φτιαγμένα από το φως του Δημιουργού. Αυτό είναι ο αγγελιοφόρος της ζωής. Άνθρωποι και φύση ένα φως, ηλιαχτίδες ζωής.
Η ζωή μας είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το φως, φτιαγμένη κι αυτή από εικόνες φωτός. Τα όνειρα που κάνουμε είναι ψευδαισθήσεις που δε μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητά μας, δεν μπορούμε πολλές φορές ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, γιατί είμαστε μπερδεμένοι, χαμένοι μέσα στα προβλήματα της ζωής. Μπορούμε να γίνουμε, με την επίγνωση αυτή, οι καλύτεροι κριτές του εαυτού μας, χωρίς να γίνουμε επικριτές των άλλων. Αφουγκραζόμαστε τις αλήθειες της ζωής, αλλά μέσω της παρατήρησης εστιάζουμε ο καθένας σ΄ αυτές τις οποίες έχει ανάγκη κάθε φορά στην ζωή του.
Στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν άγραφα στερεότυπα. Για να είμαστε αποδεκτοί βαδίζουμε βάση αυτών και σταδιακά χάνουμε τους εαυτούς μας. Τους προσγειώνουμε ανώμαλα στη γη. Προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε, διότι φοβόμαστε την απόρριψη, υποκρινόμαστε. Φωλιάζει ο φόβος του να μην είμαστε αρκετά καλοί. Έτσι γινόμαστε άλλοι. Αντίγραφα των πεποιθήσεών μας. Η πίστη στα όνειρά μας ως πληροφορία αποθηκεύεται, γίνεται πεποίθηση και σύμφωνα με αυτήν, όχι μόνο μπορούμε ν΄ αποδράσουμε στο κάθε όνειρό μας, αλλά υπάρχει και η δυνατότητα να το πιστέψουμε τόσο πολύ, ώστε να νικήσουμε τους φόβους μας και να το ζήσουμε.
Κάθε φορά που πηγαίνουμε σύμφωνα με το ρεύμα, επιβραβεύουμε τους εαυτούς μας. Κάθε φορά που ιδέες και σκέψεις αντικρούονται με αυτό, τους τιμωρούμε. Νιώθουμε ανασφαλείς και πως δεν είμαστε αρκετά καλοί για το σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε. Χρειάζεται μεγάλη τόλμη να είμαστε ο εαυτός μας, να πετάξουμε στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, να χαμογελάσουμε στον ήλιο, χωρίς φόβο, απολαμβάνοντας τα χρώματα του ουράνιου τόξου ακόμη και μετά από τις μπόρες της ζωής. Ν΄ακολουθούμε τους άγραφους νόμους της καρδιάς και της αγάπης και να προσπαθούμε κάθε φορά να μην βλάπτουμε τους άλλους συνειδητά, γιατί ασυναίσθητα σίγουρα όλοι έχουμε βλάψει κάποιους σε κάποια περίοδο της ζωής μας. Τιμωρούμε τον εαυτό μας κάθε φορά που δεν ακολουθούμε τους κανόνες, σύμφωνα με το σύστημα, δηλαδή τους άλλους. Ανταμείβουμε τους εαυτούς μας όταν είμαστε μέσα σ΄αυτό.
Εθιζόμαστε στις μικρές φυλακές μας. Κλειδώνουμε την απεξάρτηση και την προσωπική μας ελευθερία, γιατί κάθε νέο βήμα που θέλουμε να κάνουμε, πιστεύουμε πως εναντιώνεται στην κοινωνία που ζούμε.
Μαζοποιούμαστε και δεν προσπαθούμε με την πολυπλευρότητα του χαρακτήρα μας να είμαστε εκείνοι που θα προσφέρουμε κάτι διαφορετικό στο σύνολο. Το διαφορετικό δεν είναι κατά ανάγκη και απορριπτέο. Το κόντρα στο ρεύμα μπορεί να είναι και η αρχή της δικής μας προσωπικής επανάστασης και ανάστασης του κοινωνικού συνόλου.
Το χαρακτηριστικό του ουρανού που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους πλανήτες είναι πως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και τον ήλιο σε ελλειπτική τροχιά. Έτσι και εμείς ως άλλοι ουρανοί πρέπει να είμαστε αυτόφωτοι, αλλά και να δεχόμαστε τη βοήθεια και τις συμβουλές του συνανθρώπου. Έτσι μόνο μπορούμε να εξελιχτούμε σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Ας πετάξει ο καθένας στο δικό του ουρανό, ξεδιψώντας στην θάλασσα της γνώσης του. Έτσι θα κολυμπήσει στο δικό του επίγειο ουρανό.
Επιμέλεια Κειμένου Νίκης Ατζέμογλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
