Έχεις ακούσει αυτό που λένε, ότι οι πραγματικά μεγάλοι έρωτες δε φοράνε νυφικό; Πάει και παραπέρα. Οι μεγάλοι έρωτες, καμιά φορά, δε βλέπουν καν το φως της μέρας. Δε γνωρίζουν τι πάει να πει ραντεβού, δεν έχουν πάει ποτέ εκδρομή κι ούτε περπάτησαν χέρι χέρι στην παραλία. Ζουν κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, τηρούν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και μέσα σ’ αυτό πρέπει να εκδηλώσουν όλο το συναίσθημα, που τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας προσπαθούν να κατευνάσουν.
Με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτοί οι έρωτες καμιά φορά, καταφέρνουν και επιβιώνουν. Κόντρα στο πρότυπο της καθώς πρέπει σχέσης, κόντρα στους διάφορους λόγους που μπορεί να τους κρατάνε χωριστά μπροστά στα μάτια τρίτων, αυτοί καταφέρνουν και ξεγλιστρούν. Όταν κλείνονται στους τέσσερις τοίχους τους, κλείνουν απ’ έξω και κάθε είδους ανασφάλεια, τρέφονται με το συναίσθημα και ζουν στο περιθώριό τους ηθελημένα και με ευχαρίστηση.
Μεγάλοι έρωτες, εκτός σχέσης. Ενέπνευσαν και λατρεύτηκαν σε στίχους τραγουδιών, ταινίες, μυθιστορήματα, ακόμα και σαν ιστορίες από στόμα σε στόμα. Οι σχέσεις, που δεν είναι σχέσεις, που ακόμα και σήμερα είναι ταμπού, όποιος κι αν είναι ο λόγος που τους κρατάει χώρια στα χαρτιά.
Κι άραγε τι πάει να πει σχέση; Ποιος την καθορίζει; Το σεξ, το συναίσθημα, το ραντεβού ή η μονογαμία; Πότε δηλαδή, σταματάς να ‘σαι ελεύθερος; Και μπορείς να λέγεσαι ελεύθερος όταν στο μυαλό σου είναι εγκλωβισμένο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, επειδή απλά και μόνο δεν έχει ειπωθεί αυτό το «τα ‘χουμε»;
Σκέψου και τους χωρισμούς. Εκείνα τα ζευγάρια που, θες λόγω εγωισμού, θες από βλακεία του ενός ή του άλλου, είπαν αυτό το μεγαλοπρεπέστατο τέλος, πήραν δρόμους διαφορετικούς κι όμως, στην πραγματικότητα, είναι ακόμα μαζί. Βράδια που το αλκοόλ ρέει στις φλέβες τους ή βράδια που είναι λίγο πιο ευάλωτα απ’ όλα τα υπόλοιπα, καταλήγουν σε ένα κρεβάτι κι αγκαλιά. Να αγαπιούνται όσο και πριν, μπορεί και περισσότερο.
Κι αυτά τα ζευγάρια κλείνονται σε τέσσερις τοίχους, προσπαθούν να κατευνάσουν συναισθήματα και καταλήγουν σαν τα πρώτα. Δηλώνουν χωρισμένα κι έχουν κρυφή σχέση. Κλείνονται κι αυτά στους τέσσερις τοίχους τους, φοβούμενα πως αν παραδεχτούν στους άλλους, αλλά κυρίως στους εαυτούς τους ότι είναι και πάλι μαζί, κάτι θα χαλάσει.
Φοβούνται πως τα προβλήματα που τους απομάκρυναν τότε, θα εμφανιστούν εκ νέου τώρα, πιο μεγάλα και πιο καταστροφικά από πριν. Κι έτσι, το μόνο που θα ‘χουν κάνει ουσιαστικά, είναι δύο βήματα πίσω για να δημιουργήσουν ένα φαύλο κύκλο. Αφήνουν λοιπόν μια κατάσταση να αιωρείται στο βωμό της αρχικής τους απόφασης κι από φόβο μη χάσουν έστω κι αυτό το λίγο, το μαζί.
Το μαζί και το χώρια, λοιπόν, είναι έννοιες αφηρημένες. Κι είναι μερικοί άνθρωποι που δεν τους είναι εύκολο να τα βάλουν κάτω και να αποφασίσουν τι έχουν. Μη βιαστείς να τους κατακρίνεις. Δε βολεύονται με την αοριστία τους, τουλάχιστον όχι όλοι. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς, βιώνουν όλα τους τα συναισθήματα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους, τους «κανονικούς».
Ελεύθερο ή χωρισμένο, εν πάση περιπτώσει, είναι μόνο το μυαλό. Κι αυτό καθορίζεται από την απουσία ή παρουσία ενός προσώπου μέσα του. Η παρουσία το καθιστά δεσμευμένο, ακόμα κι αν στα λόγια χώρισε ή αν λόγια δεν ειπώθηκαν ποτέ. Η απουσία το αφήνει ελεύθερο ή χωρισμένο. Πες το, όπως θες.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Νικοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Νικοπούλου
