Τα μεγάλα πάθη καίγονται μες στη φωτιά τους

Έχεις νιώσει ποτέ έρωτα; (Έρωτα με την πρώτη ή με τη δεύτερη ματιά, λίγη σημασία έχει). Τόσο πολύ, που να μη γνωρίζεις πια τον εαυτό σου μόνο του. Τόσο πολύ, που ο εγωισμός σου να δέχεται την πιο συντριπτική του ήττα. Τόσο πολύ που να ξεχνάς πώς είναι να ανασαίνεις μόνος, χωρίς το μηχάνημα υποστήριξής σου δίπλα. Τόσο, που να μην ξέρεις τον ενικό, σαν να μην τον έμαθες ποτέ σου.

Αν δεν έχεις νιώσει, έχασες. Κι αν έχεις νιώσει, τότε έχασες διπλά. Οι παράφοροι έρωτες τελειώνουν γρήγορα κι άδοξα. Τελειώνουν πριν να προλάβεις να τους απομυθοποιήσεις, πριν να προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια, πριν ακόμη να προλάβεις να τους καταλάβεις. Τελειώνουν, γιατί τους λείπει το βάθος. Τελειώνουν, γιατί το μόνο που έχουν είναι ένταση και πάθος. Δεν έχουν προλάβει να δημιουργήσουν σχήμα και μορφή, δεν έχουν προλάβει να ριζώσουν, να χτίσουν, να εξελιχθούν, να μάθουν, να καταλάβουν.

Γνωρίζουν μόνο σάρκα, φιλιά κι ανάσες. Γνωρίζουν μόνο τα απ’ έξω, μόνο όσα φαίνονται. Δε μετρούν τα μέσα, δεν τα υπολογίζουν, δεν τους νοιάζουν, στην τελική. Γιατί οι παράφοροι έρωτες σε παρασέρνουν ακριβώς σαν ένα καθώς πρέπει μεθύσι, σαν ένα σαββατιάτικο ξενύχτι.

Κι όμως, ενώ όλα αυτά μου φαντάζουν αλήθεια, μου φαντάζουν λογικά κι άρτια γραμμένα, βγαλμένα από εμπειρίες και σωστά υπολογισμένα, οι παράφοροι έρωτες δε συγκρίνονται με κανένα άλλο συναίσθημα. Κι αν δε ζήσεις έναν τέτοιο, χάνεις τη ζωή σου, χάνεις τις στιγμές σου ζώντας σχέσεις ανεξαρτησίας και παράλληλου συμβιβασμού, βολεμένες σε κουτιά. Ο έρωτας, όμως, δε χωράει πουθενά, ούτε καν μέσα σου. Ο πραγματικός έρωτας δε σου αφήνει μυαλό για υπεκφυγές, για σωστά και λάθος, δε σου αφήνει πόρτες ανοιχτές, δε είναι quiz πολλαπλών επιλογών, ούτε κινήσεις μετρημένες.

Τι κι αν γνωρίζεις μόνο σάρκα και φιλιά; Τι κι αν δε σε νοιάζει να μάθεις το βάθος; Άλλωστε, πόσο παραπάνω βάθος χρειάζεται απ’ το να μην μπορείς να βγάλεις τον άλλο απ’ το κεφάλι σου; Κι αν δεν πετύχει, δεν πέτυχε. Κι αν ξεχάστηκες κι εν τέλει δεν τον έμαθες καθόλου, ποιος νοιάζεται; Φτάνει που το έζησες, φτάνει που το ένιωσες, φτάνει που έφτασες εκεί που ίσως πολλοί να μη φτάσουν ποτέ. Άλλωστε, η ζωή μας δεν είναι μετρημένη με μεζούρα, ούτε φτιάχτηκε για να χωράει σε πλαίσια λογικής και καθωσπρεπισμού.

Κι αν διαφωνείς μαζί μου και θες να συμβιβάζεσαι και μπορείς να κάθεσαι σε τραπέζια έχοντας δίπλα σου το δήθεν άλλο σου μισό χωρίς να ‘χεις την ανάγκη να τον κάνεις δικό σου, τότε όλα καλά. Δικιά σου η ζωή, δικά σου και τα ζάρια της. Κι αν πιστεύεις πως το πιο σωστό είναι να ζεις ήρεμα και μετρημένα, με πισινές και χαρτιά κρυμμένα, και πάλι όλα καλά. Κι ίσως να ‘χεις δίκαιο. Κι ίσως όντως κάτι τέτοιοι έρωτες να ‘ναι καταδικασμένοι απ’ το πρώτο «χαίρω πολύ».

Μα πιστεύω πως αν ποτέ σου νιώσεις τι θα πει παράφορο, τι θα πει να βασανίζεσαι όταν δεν έχεις τον άλλο πλάι σου, τότε από ‘κει και πέρα δε θα μπορέσεις ποτέ να τα μετρήσεις ξανά με την ίδια μεζούρα. Και θα ήταν υπέροχο οι παράφοροι έρωτες να κατέληγαν να ‘ναι οι έρωτες της ζωής μας. Θα ήταν, μάλλον, τέλειο οι παράφοροί μας έρωτες να μπορούσαν να αποκτήσουν βάθος.

Γιατί αν βρεις αυτόν τον συνδυασμό, δε θα ‘σαι τυχερός, θα ‘σαι ο μόνος!