Μεγαλωμένη στα Εξάρχεια, μια ζωή μες στην νταρκίλα και τα μαύρα, ορκισμένη ροκού απ’ τα 15 μου, παρευρισκόμενη σε οποιαδήποτε συναυλία γινόταν στην πόλη μας και τρελά ερωτευμένη με τον Marilyn Manson. Ναι, ήταν λίγο ανατριχιαστικό αυτό το τελευταίο γι’ αυτό και στα κρυφά γλυκοκοιτούσα τον Axl Rose. Νομίζω πως αυτές οι λεπτομέρειες αρκούν για να μπορέσω με περισσή ευκολία και άνεση να αναλύσω την κοσμοθεωρία του ροκ.
Το ροκ, δεν είναι απλά ένα ακόμα είδος μουσικής, είναι ολόκληρος τρόπος ζωής, είναι ιδεολογία. Δεν είναι σαν τα σκυλάδικα, πάμε στα μπουζούκια πετάμε και κανένα γαρύφαλλο κι αυτό ήταν όλο. Το ροκ είναι κουλτούρα, είναι επανάσταση. Δεν είναι μόνο η γνωστή φράση «Sex, Drugs ‘n’ Rock & Roll». Είναι νεότητα πνεύματος και τρόπος έκφρασης.
Αν μη τι άλλο, θα μπορούσε κανείς να πει πως το ροκ είναι αναρχία. Και θα συμφωνήσω. Είναι κάτι ασυμβίβαστο, κάτι που δεν μπαίνει σε καλούπια και δε χωράει σε «πρέπει» και καθωσπρεπισμούς, είναι ένα μόνιμο μεθύσι. Από εκείνα που δεν υπολογίζεις τις πράξεις σου και έχεις σαν δικαιολογία το αλκοόλ που ρέει στις φλέβες σου. Εν ολίγοις, είναι μια μόνιμη ταχυπαλμία.
Το ροκ είναι ένας μόνιμος πόλεμος, μια διαμάχη με τους υπολοίπους. Όχι τόσο για να αλλάξουν οι άλλοι και να υποστηρίξουν το «σκληρό» στρατόπεδο, όσο για να μην αλλάξουν εκείνοι οι ροκ τύποι. Ασχέτως αν στην πορεία άλλαξαν όλοι και όλα…
Βλέπεις, κάποτε ένας ροκάς φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά. Θέλεις λίγο το μακρύ μαλλί, λίγο η μπλούζα «Metallica» ή «Maiden», λίγο το κολλητό τζιν, λίγο οι αρβύλες, λίγο το αμάνικο τζιν γιλέκο με άπειρες καρφιτσωμένες κονκάρδες συγκροτημάτων, ξεχώριζε απ’ το πλήθος.
Ο Σαββόπουλος είχε πει ότι η Μπέλλου ήταν ροκ. Και ήταν. Όπως και οι περισσότεροι παλιοί ρεμπέτες ήταν ροκ κι ας μην άκουγαν ποτέ τους ούτε Stones ούτε Zeppelin.
Ροκ σημαίνει πολλά: σημαίνει αυθεντικότητα, σημαίνει ελευθερία.
Ο πραγματικός ροκ τύπος είναι αυτός που πρώτα απ’ όλα είναι ο εαυτός του. Είναι αληθινός. Δεν το παίζει, δεν προσποιείται, δεν αντιγράφει. Γι’ αυτό άλλωστε και ξεχωρίζει. Το «δήθεν» δεν είναι ροκ! Ούτε το κόμπλεξ είναι ροκ. Ούτε το καλάμι είναι ροκ. Γενικά ο ροκ τύπος δεν ξέρει από σύνδρομα ούτε ανωτερότητας ούτε κατωτερότητας. Ροκ είναι αυτός που έχει κάνει την προσωπική του επανάσταση. Ζει και αναπνέει απελευθερωμένος.
Ροκ είναι αυτός που ονειρεύεται, που ελπίζει, που προσπαθεί, που αγωνίζεται. Όχι μόνο για την πάρτη του, για όλους. Είναι ειλικρινής, είναι φίλος, πραγματικός. Ροκ είναι αυτός που θα ερωτευτεί και που θα δακρύσει. Ούτε θα ντραπεί ούτε θα το κρύψει. Έχει ευαισθησίες και αυτές αντικατοπτρίζονται στην μουσική του. Ροκ είναι αυτός που έχει άποψη, έχει ιδεολογία. Όχι στα λόγια, στην πράξη. Ζει αυτά που υπερασπίζεται, δεν τα λέει για να τα πει ούτε τα γράφει μόνο για να τα παίξει. Ο ροκ τύπος δε βολεύεται, δεν ησυχάζει, δεν επαναπαύεται. Ροκ είναι αυτός που δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το όνειρό του. Όποιο και αν είναι αυτό.
Όταν ακούς τη λέξη «ροκ», σίγουρα το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι το όνομα κάποιου ξένου συγκροτήματος, μια μεγάλη συναυλία, πολύ αλκοόλ κι ένα σωρό μαυροφορεμένοι. Βλέπεις, εύκολα ξεχνάμε ότι και η Ελλάδα έχει βγάλει πολύ μεγάλους ροκ μουσικούς. Πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει τον έναν και μοναδικό «πρίγκιπα του ροκ», Παύλο Σιδηρόπουλο; Σε λίγες μέρες κλείνουν 25 χρόνια απ’ τη μέρα που η μαγευτική αυτή φωνή έφυγε και το ροκ έμεινε φτωχό δίχως την παρουσία του. Ίσως κανείς να μην τον αντικατέστησε ποτέ πλήρως, το ροκ το ελληνικό, όμως, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και για καλή μας τύχη ανθίζει, ίσως όχι όπως θα του άρμοζε, αλλά τουλάχιστον συνεχίζει και υπάρχει.
Είναι το μεγαλύτερο μουσικό κίνημα της νεολαίας; Είναι η μεγαλύτερη επανάσταση του 20ου αιώνα; Είναι και όλα αυτά και τίποτα απ’ αυτά. Στον καθένα μέσα του, το Ροκ σημαίνει και κάτι άλλο. Έχει συνδεθεί με παρέες, με κραιπάλες, με έρωτες χαμένους και μη. Έχει συντροφεύσει σε μοναχικές βραδιές αλλά και σε νεανικές τρέλες. Σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός, ανίκητος, αλλά και ευάλωτος, ανασφαλής. Σε κάνει διαφορετικό. Το Ροκ είναι προκλητικό, βρώμικο, αντιδραστικό, αλλά και ποιητικό, ρομαντικό, ευαίσθητο.
Το ροκ δεν ήταν απλά ένα είδος μουσικής. Ήταν ένα κίνημα. Ήταν και είναι ένα κομμάτι ιστορίας από μόνο του. Γι’ αυτό εξάλλου αγαπήθηκε τόσο. Και όλοι όσοι απλά ακούμε ή παίζουμε ροκ έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα, μέχρι να καταφέρουμε να υποστηρίξουμε ουσιαστικά όλα όσα αυτή η φιλοσοφία πραγματικά πρεσβεύει.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
