Η αναδρομή σε προηγούμενες ζωές ως μορφή ψυχοθεραπείας

Η ανάκληση της μνήμης από προηγούμενες ζωές, μέσω της διαδικασίας της ύπνωσης, είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των τραυμάτων, που η ανθρώπινη ψυχή κουβαλά από πολύ παλιά. Πολλοί θεωρούν τη μέθοδο αυτή ως φαντασίωση, ίσως και παρανοϊκή. Ο καθένας μας, ανάλογα με τις εμπειρίες και τα πιστεύω του, μπορεί να ‘χει διαφορετική αντίληψη για τις προηγούμενες ζωές –ή ενσαρκώσεις–, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ‘ναι λάθος.

Η θεωρία της μετενσάρκωσης υποστηρίζει ότι η ψυχή του ανθρώπου, μετά το σωματικό του θάνατο, επανέρχεται στον υλικό κόσμο μέσω ενός άλλου ανθρώπινου σώματος. Με τον τρόπο αυτό η ψυχή ξεκινά μια διαφορετική ζωή· είτε για να εξιλεωθεί είτε ακόμη και για να τιμωρηθεί για όσα έπραξε στην προηγούμενη ζωή της.

Σίγουρα, κάπου θα ‘χει τύχει να διαβάσουμε ότι πολλά απ΄όσα μας συμβαίνουν σήμερα, είναι αποτέλεσμα προηγούμενων ζωών. Ο τρόπος με τον οποίο δρούμε και συμπεριφερόμαστε, χαρακτηρίζεται από πράξεις και συναισθήματα παρελθοντικών μας ζωών. Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, όπως έντονο στρες, μανιοκατάθλιψη, συναισθηματικές δυσκολίες στις σχέσεις, αλλά και ψυχικές ασθένειες, δοκιμάζουν τη μέθοδο της αναδρομής. Προσπαθούν, με τη βοήθεια των ειδικών θεραπευτών, να εξερευνήσουν τ’ αχαρτογράφητα πεδία του ασυνείδητού τους.

Οι πρώτες αξιόπιστες έρευνες πάνω στην αναδρομή ξεκίνησαν στο τέλος της δεκαετίας του ‘60, από τον Βρετανό ψυχίατρο Denys Kelsey, που έγραψε το βιβλίο με τίτλο «Many Lifetimes». Αυτό άνοιξε τον δρόμο για περαιτέρω έρευνα, που συνεχίστηκε και στις επόμενες δεκαετίες.

Η μέθοδος της αναδρομής, όπως προαναφέρθηκε, γίνεται μέσω της ύπνωσης. Η διαδικασία είναι ασφαλής, αρκεί να γίνεται από εξειδικευμένους, που ‘ναι ικανοί να καθοδηγήσουν την ανθρώπινη ψυχή σ’ αυτό το ταξίδι. Όσοι την επιλέγουν, πρέπει να γνωρίζουν τον λόγο. Η περιέργεια του να μάθουν τι ήταν σε προηγούμενες ζωές, δε συνιστά σοβαρό λόγο.

Πολλοί πιστεύουμε ότι με την ύπνωση, ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχό του, κάτι που δεν ισχύει. Μελέτες, που ‘χουν βασιστεί στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα ανθρώπων κατά τη διάρκεια ύπνωσης, έχουν καταλήξει ότι βρίσκονται σε κατάσταση χαλάρωσης, ενώ είναι σε θέση ν’ ακούνε, να μιλάνε και να νιώθουν. Γι’ αυτό ο θεραπευτής καθοδηγεί τον θεραπευόμενο –ανάλογα βέβαια με το πρόβλημα, το οποίο θέλουν να επιλύσουν– υποβάλλοντάς του ερωτήσεις, σχετικές με τραυματικές εμπειρίες του κοντινού του παρελθόντος.

Είναι ένας τρόπος, μεταξύ άλλων, που οδηγεί τον θεραπευόμενο να βιώνει άμεσα τις ίδιες εμπειρίες, μέσω κάποιου άλλου εαυτού, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι απ’ την πρώτη φορά, κάποιος θα βιώσει τ’ αντίστοιχα συναισθήματα κι εμπειρίες. Μπορεί και ποτέ, επειδή πρόκειται για μια εντελώς προσωπική διαδικασία, στην οποία δεν τίθενται όρια.

Έχουν καταγραφεί μαρτυρίες από επαφές με προηγούμενες ενσαρκώσεις σε βιβλία αλλά και στο διαδίκτυο. Όπως η μαρτυρία ενός άνδρα, Έλληνα, που αντιμετώπιζε προβλήματα στις σχέσεις του με τ’ άλλο φύλλο. Ενώ αρκετές απ’ τις σχέσεις που δημιουργούσε, θα μπορούσαν να εξελιχθούν, ο ίδιος τις διέλυε. Επειδή, πάντοτε, ένιωθε ότι κάτι έλειπε στη γυναίκα που ‘χε πλάι του. Αισθανόταν απ΄ τη μία ότι εκείνη δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό της καρδιάς του κι απ΄ την άλλη ότι ο ίδιος δεν ήταν ικανός ν΄ αγαπήσει. Έτσι, εμπλεκόταν σ’ εφήμερες σχέσεις, χωρίς ν’ αφήνει τον εαυτό του να δεθεί συναισθηματικά. Κατέφυγε στη μέθοδο της αναδρομής, για να συνειδητοποιήσει το λόγο που κατέστρεφε τις σχέσεις του, αλλά και την αιτία που τον εμπόδιζε να αφεθεί, ώστε ν΄ αγαπήσει και ν΄ αγαπηθεί.

Στις συνεδρίες δεν μπορούσε να κατανοήσει αν όσα βίωνε κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης, ήταν απλώς αποκυήματα της φαντασίας του. Έβλεπε τον εαυτό του σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους να συνδέεται συναισθηματικά με την ίδια γυναίκα και παρόλο που εκείνη είχε διαφορετική κάθε φορά όψη, αυτός γνώριζε, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, ότι επρόκειτο για την ίδια γυναίκα.  Η σχέση τους πάντοτε έληγε βίαια, δίχως τη βούλησή τους.

Όταν ανέλυαν με τον αναδρομέα, όσα βίωνε κατά την ύπνωση, αναρωτιόταν αν η αιτία που δεν μπορεί να δημιουργήσει ουσιαστική σχέση, είναι ότι περιμένει –ασυνείδητα– να συναντήσει την ίδια γυναίκα στο παρόν του. Ο αναδρομέας επειδή γνώριζε ότι δεν επιτρέπεται να καθοδηγεί τα συναισθήματα του θεραπευόμενού του, δεν απαντούσε. Ο μόνος που μπορούσε ν’ απαντήσει, ήταν ο ίδιος ο θεραπευόμενος. Προσπαθούσε μ’ ερωτήσεις να τον κάνει να κατανοήσει όσα έκρυβε στην ψυχή του. Στην πορεία ο άνδρας αυτός συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ερωτευθεί, ν΄ αγαπήσει βαθιά και να δεσμευθεί κι ότι η καρδιά του δεν έχει πρόβλημα. Επειδή τα ίδια, ακριβώς, συναισθήματα είχε βιώσει κατά τη διάρκεια της ύπνωσης. Δεν μπορούσε, βέβαια, να γνωρίζει αν θα συναντούσε και πάλι τη γυναίκα εκείνη, όμως θ’ άφηνε τον εαυτό του να ζήσει. Γνώριζε, πλέον, ότι έχει την ικανότητα ν’ αφεθεί ελεύθερος στο φως της αληθινής αγάπης.

Ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε σε προηγούμενες ζωές, ας αντιμετωπίσουμε με σεβασμό τη μέθοδο αυτή, που μοναδικό σκοπό έχει να καθοδηγήσει την ανθρώπινη ψυχή να συγχωρήσει και να συγχωρεθεί, ν’ απελευθερώσει τον άνθρωπο απ’ το συναισθηματικό του βάρος, κάνοντάς τον να προχωρήσει μπροστά και να εξελιχθεί.