Ευτυχώς που ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε

Η παιδική ηλικία είναι η πιο όμορφη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου. Κι αυτό γιατί μέσα σ’ αυτά τα πρώτα, ας πούμε, δέκα χρόνια της ζωής του, ζει ανέμελα, κάνοντας χίλιες δυο αταξίες για τις οποίες μπορεί να φοβάται λίγο την κατσάδα των δικών του, αλλά ξέρει πως δεν τον περιμένει καμία σοβαρή επίπτωση, κι έτσι χαίρεται κι απολαμβάνει την ελευθερία και τον αυθορμητισμό του.

Κι αν κι ήταν γενικά όμορφη η παιδική μας ηλικία, ίσως το καλύτερο κομμάτι της να ήταν εκείνα τα ξέγνοιαστα πρωινά. Όχι των καθημερινών –τότε που σε περίμενε το σχολείο κι εσύ δυσανασχετούσες να σηκωθείς, με τη μάνα σου σε ρόλο φυσικού ξυπνητηριού, που πάντα σε παραπλανούσε, λέγοντάς σου πως είναι τουλάχιστον μισή ώρα αργότερα– αλλά εκείνα του σουκού.

Από τότε ήταν η αγαπημένη σου μέρα η Παρασκευή, γιατί, το μεσημέρι επιστρέφοντας σπίτι και πετώντας την τσάντα σου, ετοιμαζόσουν για τον διήμερο μαραθώνιο παρακολούθησης παιδικών, που θα ακολουθούσε.

Ιεροτελεστία ολόκληρη, με ‘σένα να ξυπνάς 7 το πρωί του Σαββάτου, χωρίς κανένα ξυπνητήρι, καμία νύστα και καμία δυσκολία, περιμένοντας να ξεκινήσει η αγαπημένη σου σειρά κινουμένων σχεδίων και φυσικά με τη μάνα σου να απορεί πώς γίνεται να δεινοπαθεί να σε ξυπνήσει όλες τις άλλες μέρες και τώρα να σηκώνεσαι από μόνος σου.

Τα χρόνια πέρασαν και τα πρωινά του Σαββάτου σου, που κολλούσες μπροστά απ’ την τηλεόραση με γάλα και δημητριακά, πλέον γέμισαν είτε από υποχρεώσεις στη δουλειά είτε από ανάγκη για ύπνο -μπας και συμπληρώσεις λίγες απ’ τις ώρες που χάνεις καθημερινά μες στην απαιτητική ρουτίνα κι ενίοτε τις αϋπνίες σου απ’ το άγχος. Ακόμα και τώρα, όμως, όσο πειστική καθημερινότητα κι αν έχεις, τα πρωινά της Κυριακής συχνά τα αφιερώνεις στις αγαπημένες σου παιδικές σειρές, με καφέ αυτή τη φορά αλλά διασκεδάζοντας το ίδιο με τότε.

Ίσως κάποιοι να γελάσουν μ’ αυτή σου τη συνήθεια, αφού δε συνάδει με τους κανόνες της ενήλικης πλέον ζωής σου και φυσικά με τις υποχρεώσεις σου, όμως εσύ είσαι που ορίζεις τι σου αρέσει να παρακολουθείς και τι όχι, εσύ ξέρεις τι πραγματικά απολαμβάνεις και τι σου δίνει χαρά, γι’ αυτό και δε δίνεις σημασία στις ειρωνείες τους.

Οι μισοί γνωστοί σου ίσως να το θεωρήσουν ανωριμότητα να βλέπεις παιδικά. Κάποιοι ίσως να πιστέψουν ότι περνάς κρίση ηλικίας κι άλλοι πως δε θα σοβαρευτείς ποτέ, όσων χρονών και να φτάσεις. Εσύ, όμως, ξέρεις πως το να αράζεις με καρτούν και να αδειάζεις για λίγο απ’ όλες τις ενήλικες σκέψεις σου, λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία για ‘σένα και δεν αλλάζεις με τίποτα εκείνη την ανεμελιά.

Δεν είναι ούτε ανωριμότητα ούτε τρέλα να βλέπεις κινούμενα σχέδια και να ‘σαι ενήλικας. Απλά αναπολείς στιγμές της παιδικής σου ηλικίας και νιώθεις ιδιαίτερη χαρά για το παιδί που ήσουν κάποτε και που δεν έχεις χάσει αυτήν την ταυτότητα του εαυτού σου∙ αυτήν την απλότητα, το να ενθουσιάζεσαι με τα πιο μικρά, τον αυθορμητισμό, την ανυπομονησία και λίγη από ‘κείνη τη φαντασία -όλα αυτά που έγιναν δύναμη, δηλαδή, στην ενήλικη ζωή σου.

Ποτέ δε βλάπτει μια βουτιά σε ‘κείνη την αγνή ευαισθησία και το πηγαίο γέλιο. Μια επιστροφή στην παιδικότητά μας κάνει περήφανο εκείνο το πιτσιρίκι που ήμασταν κάποτε και που ακόμα ζει μέσα μας, γιατί ευτυχώς ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε!