Μην κολλάς να προχωράς!

Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια κοινωνία ελεύθερη και γεμάτη επιλογές. Είναι τόσες πολλές, που κάνει τον κόσμο να μοιάζει με ένα απέραντο δάσος καρποφόρων δέντρων, όπου έχεις το δικαίωμα να κόψεις από τα κλαδιά των ευκαιριών όσους καρπούς θέλεις. Η έννοια της ελευθερίας, όμως, χάνεται όταν της βάζεις όρια. Η ανασφάλεια που ντύνεται με το περιτύλιγμα της ασφάλειας, σε οδηγεί να τοποθετήσεις έναν γυάλινο θόλο γύρω σου, θέτοντας όρια εσύ ο ίδιος στη ζωή σου.

Αναρωτήθηκες ποτέ πόσες ευκαιρίες έχεις χάσει; Πόσες φορές καθόσουν κάτω από εκείνο το δέντρο κι ενώ η ευκαιρία έπεφτε μπροστά στα πόδια σου, εσύ τη κλοτσούσες μακριά; Η έλλειψη μιας καλύτερης ευκαιρίας, δημιουργεί την αναβλητική βεβαιότητα. Κάθεσαι στην πολυθρόνα της σιγουριάς και συμβιβάζεσαι με όσα έχεις, αφήνοντας να περνούν από μπροστά σου οι ευκαιρίες όσων θα ήθελες ή θα μπορούσες να κερδίσεις. Είμαι πεπεισμένος, πως αν ψάξεις λίγο στις σκέψεις σου, θα θυμηθείς πολλές ανάλογες περιπτώσεις. Περιπτώσεις που ενώ ήθελες, δίστασες να τις αλλάξεις.

Θυμήσου εκείνη τη σχέση, όπου στο ξεκίνημά της σε γέμιζε ασφάλεια και σιγουριά. Ένιωθες τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σε αυτήν, να φτιάχνουν ένα απροσπέλαστο τείχος που κανείς δε θα μπορούσε να εισβάλει για να κάνει κακό. Βέβαια, όσο δύσκολο είναι κάποιος να μπει μέσα, άλλο τόσο δύσκολο είναι και κάποιος να βγει έξω απ’ αυτό. Οι σχέσεις φθείρονται, οι άνθρωποι μέσα σε αυτές αλλάζουν. Η καλολαδωμένη αλυσίδα αρχίζει να σκουριάζει και να μην τραβάει άλλο. Θέλεις να αποδράσεις, μα η ασφάλεια του τείχους και η ανασφάλεια του έξω, σε κάνουν να παραμένεις εκεί και να προσπαθείς να σύρεις μόνος σου την αλυσίδα. Όταν έφτασες στην άκρη των ορίων, ακούμπησες τα χέρια σου στο γυαλί, βλέποντας αυτά που θα μπορούσες να ζήσεις και έκανες μεταβολή, επιλέγοντας να μείνεις κολλημένος στην «ασφάλειά» σου.

Αναρωτήθηκες ποτέ πού καταλήγουν τα όνειρα τόσων ανθρώπων; Στο καλάθι των χαμένων ευκαιριών φυσικά. Όταν ήσουν παιδί, έχτιζες ακούραστα κάθε μέρα όνειρα για το μέλλον σου. Ήταν το διάστημα που τα θέλω προσπαθούσαν να γίνουν πράξεις, διότι τα θέλω των παιδιών κρύβουν μεγαλύτερο θάρρος από εκείνα των ενηλίκων. Μεγαλώνοντας όμως, έβλεπες αυτά τα επαναστατικά θέλω να γίνονται υποτακτικά πρέπει. Πρέπει να σπουδάσεις και να γίνεις γιατρός, δικηγόρος ή οτιδήποτε άλλο από αυτό που ονειρευόσουν. Πρέπει να βρεις μια δουλειά που θα σου δίνει χρήματα και θα της αφιερώνεις τις περισσότερες ώρες σου, χωρίς να κάνεις κάτι που σου αρέσει ή σχεδίαζες για σένα. Καθοδηγούμενες επιλογές άλλων, καθώς εσύ ήσουν αδύναμος να κυνηγήσεις τις δικές σου ευκαιρίες και να δώσεις ζωή στα όνειρά σου. Όταν η ευκαιρία σου χτύπησε τη πόρτα, εσύ κοίταξες δειλά από το ματάκι και δεν άνοιξες ποτέ, μένοντας κολλημένος στη ρουτίνα και τις συνήθειές σου.

Μετά από καιρό, ανακαλύπτεις πως στον θόλο που εσύ ο ίδιος έχτισες, κατοικείς μόνο εσύ και τα πνιγμένα θέλω σου. Αρνείσαι να δεχτείς πως η ζωή που επέλεξες δε σου αρέσει. Βλέπεις από το τζάμι τα πάντα να προχωρούν και να γυρίζουν γύρω σου, μα εσύ στέκεις εκεί, στάσιμος. Κάποιες βραδιές, τα «αν» έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες, για να σου υπενθυμίσουν τις στιγμές που αν ενεργούσες διαφορετικά, τα πράγματα ίσως να ήταν αλλιώς.

Η πνευματική παράλυση η οποία δημιούργησες, σε κάνει να αρνείσαι πλέον τα πάντα. Νέες γνωριμίες που ίσως βοηθούσαν να σπάσεις το γυαλί που σε κρατά κλεισμένο. Ίσως έναν νέο έρωτα, πιο φρέσκο και πιο ταιριαστό από τον προηγούμενο. Εμπειρίες που χάνεις αρνούμενος να ακολουθήσεις την παρέα σου σε ένα ξαφνικό ταξίδι ή μία βραδινή έξοδο. Παρατώντας το χόμπι που θα σου έδινε ενδεχομένως μια νέα πνοή. Είναι τόσα πολλά που στερείσαι όταν είσαι αδρανής και ακινητοποιημένος. Καταλήγεις να έχεις στερηθεί τόσα συναισθήματα και τόσες εμπειρίες, που ίσως σου λείψουν κάποτε, κι όλα αυτά επειδή είσαι κολλημένος με ανθρώπους και καταστάσεις που ξέρεις ότι δεν τραβάνε κι εσύ συνεχίζεις να τις τραβάς από τα μαλλιά. Βλέπεις τον εαυτό σου να έχει μεταμορφωθεί σε έναν κλειστό και προκατειλλημένο τύπο, που το μυαλό του έχει κολλήσει σε ένα σημείο. Από ένα και μόνο σημείο, όμως, δεν μπορείς να δεις όλον τον κόσμο.

Όταν επαναπαύεσαι στις δεδομένες καταστάσεις σου, εμποδίζεις τον εαυτό σου να αρπάξει τις ευκαιρίες που απλόχερα του δίνει η ζωή. Μένοντας προσκολλημένος στην ατελή ρουτίνα σου, στερείς από εσένα τον ίδιο να ανακαλύψεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου, παραμένοντας στάσιμος σε προσωπική εξέλιξη.

Ο χρόνος πίσω δε γυρνά. Οι ευκαιρίες που έχασες, είναι παρελθόν.  Μη στέκεσαι, όμως, να θωρείς το άδειο πια δέντρο, θυμήσου πως υπάρχει ολόκληρο δάσος. Κυνήγα να πιάσεις τις ευκαιρίες που λαχταράς και μάζεψε εκείνες που βρίσκονται μπροστά σου. Στο πέρασμα του χρόνου θα δεις πως η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή και καθορίζεται μόνο από τις ευκαιρίες που θα αρπάξεις. Αν τελικά είμαστε οι επιλογές μας, τότε άδραξε την ευκαιρία να κάνεις τις επιλογές σου να μοιάζουν μ’ εσένα. Κι αν στο τέλος αυτές οι επιλογές δεν οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, κράτα την εμπειρία και θυμήσου ότι υπάρχουν πολλές ευκαιρίες ακόμη…