Εκείνο το απότομο πάγωμα λίγο πριν δεθείς

Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, έτσι; Περνάτε ωραία μαζί κι όλα μοιάζουν ιδανικά. Σαν να ‘χεις αρχίσει να δένεσαι, σαν να σοβαρεύει το πράγμα. Καφέδες, ποτά, βόλτες, ρομαντικές εξορμήσεις. Ίσως γνωρίσατε ήδη ο ένας τους φίλους του άλλου, ίσως να ‘ναι στα άμεσα σχέδιά σας. Όμως για στάσου. Με πόση σιγουριά ξέρεις πως αυτό θες; Μήπως κάτι μέσα σου σε συμβουλεύει για το αντίθετο;

Εκεί που είναι να κάνεις το επόμενο βήμα, κάπου παγώνεις. Δε θες να προχωρήσεις, δε θες να δεσμευτείς. Αρχίζεις και το σκέφτεσαι και πλέον δε ρολάρει από μόνο του. Οι αναλύσεις που κάνεις για όλα μέσα στο κεφάλι σου σε αποτρέπουν απ’ το να δεθείς πραγματικά. Αναρωτιέσαι τι εννοούσε με εκείνο και γιατί έκανε το άλλο. Αρχίζεις και κρίνεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, να τον συγκρίνεις με άλλους. Τον συγκρίνεις με εκείνον τον «ιδανικό» που ‘χεις πλάσει στη φαντασία σου. Τον υποβάλλεις, εν αγνοία του, σε άτυπα τεστ στο μυαλό σου, για τα οποία είναι προορισμένος να αποτύχει. Μήπως, τελικά, σας σαμποτάρεις;

Φοβάσαι, κι είναι απολύτως λογικό. Δε θες να πληγωθείς, αλλά και ποιος θέλει; Απομακρύνεσαι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προστατέψεις τον εαυτό σου. Παίρνεις τον χρόνο σου για να βρεις αυτό το μαγικό κουμπάκι που σε αποστασιοποιεί απ’ τα ίδια σου τα συναισθήματα. Είναι αυτοάμυνα, θα πεις. Αυτοσυντήρηση κι αυτοπροστασία. Θα γίνεις λιγάκι πιο ψυχρός και δε θα πονέσεις ξανά. Έτσι λες, όμως κατά βάθος ξέρεις πως μάλλον δεν είναι μόνο αυτό.

Για να μη ρέει από μόνο του, για να κατόρθωσες να ενεργοποιήσεις αυτόν τον μηχανισμό άμυνας, μάλλον συμβαίνει και κάτι άλλο. Μπορεί και να ‘ναι μια κρίση συνείδησης, που σε αναγκάζει να κάνεις πίσω. Μπορεί να τρομοκρατήθηκες απ’ τον όγκο των συναισθημάτων με τα οποία σε ραίνει ο άλλος. Αρχίζεις ενδόμυχα να αναρωτιέσαι αν κι εσύ νιώθεις τα ίδια. Μήπως, τελικά, ο άλλος έχει να προσφέρει περισσότερα; Μήπως ο άλλος είναι όντως καλύτερος από σένα σ’ αυτόν τον δεσμό; Μήπως θα ήταν καλύτερα να τον αφήσεις και να πας κάπου που θα δίνετε και θα παίρνετε τα ίδια;

Κρατάς τις αποστάσεις σου, γιατί όσο κι αν σε βολεύει να πεις πως απλά «δεν είναι ο κατάλληλος για σένα», εντέλει νιώθεις πως εσύ δεν είσαι ο κατάλληλος γι’ αυτόν. Ανησυχείς μήπως δεθείς κι έπειτα ο άλλος σε δει γι’ αυτό που πραγματικά είσαι. Φοβάσαι μήπως καταλάβει πως δεν μπορείς να δώσεις περισσότερα, γιατί μέχρι εκεί φτάνεις. Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Θα πρέπει να βγεις από αυτόν τον δεσμό που επένδυσες συναισθηματικά –στο μέτρο που μπορούσες να επενδύσεις– και να μάθεις να ζεις χωρίς τον άνθρωπο αυτό;

Προτιμάς να ψυχραθείς λίγο πριν. Θα πάρεις σιγά-σιγά πίσω όσα έδωσες, θα σηκώσεις μεταξύ σας έναν αόρατο τοίχο, με κάποιο πρόσχημα, και θα τον αφήσεις εκεί να σας χωρίσει. Θα πεις πως έτυχε, πως δεν τσούλαγε, πως μέχρι εκεί πήγαινε, αλλά υποσυνείδητα θα ξέρεις πως αυτό ξεκίνησε από σένα. Εσένα και την ίδια σου την ανασφάλεια. Θα κοιμάσαι τα βράδια λέγοντας πως αν ήταν ο «ιδανικός» θα ‘χε βρει τον τρόπο να σε προσεγγίσει και μετά τον «ψυχρό πόλεμο» που κήρυξες. Θα τρέφεις την ίδια αυταπάτη με πολύ κόσμο, ότι δήθεν «όταν έρχεται ο “ένας” το καταλαβαίνεις και λειτουργείς αλλιώς».

Η αλήθεια είναι, όμως, πως αν έχεις συνηθίσει να άγεσαι απ’ τις ανασφάλειές σου, δε θα μπορούσες να δεις ούτε ένα τσουβάλι με χρυσές λίρες, αν στις άφηναν μπροστά σου. Ακόμα κι αν υπήρχε ταμπελάκι που να γράφει ακριβώς αυτό που είναι, θα το προσπερνούσες λέγοντας «τι αστεία κάνει ο κόσμος». Η δική σου δυσπιστία κι ανασφάλεια είναι που τελματώνουν τη σχέση. Οποιαδήποτε σχέση -δεν κάνει διακρίσεις ο φόβος.

Η λανθασμένη σου αντίληψη ότι είσαι ελλιπής, ή ότι δε θα μπορέσεις να βρεις κάποιον που σε δέχεται όπως είσαι, σε κάνει να κρατάς τον χώρο σου αυστηρά και μόνο για ‘σένα. Με έμμεσο τρόπο τους διώχνεις κι επιβεβαιώνεις αυτό που τόσο ανόητα έχεις χτίσει στο μυαλό σου. Απομακρύνεσαι, γιατί δε θες να προσπαθήσεις και να αποτύχεις -ακόμα κι αν η αποτυχία δεν είναι μονόδρομος. Πόσο πιο εύκολο είναι, αλήθεια, να αποδεσμευτείς συναισθηματικά πριν σοβαρέψει, απ’ το να μείνεις και να δεθείς; Πόσο πιο απαιτητικό είναι να επενδύσεις;

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Αν φοβάσαι τόσο πολύ να δεθείς, που προτιμάς να παγώσεις πριν δεσμευθείς πραγματικά, καλά κάνεις κι υψώνεις τείχη. Γλυτώνεις και τον άλλο από ένα ανούσιο χάσιμο χρόνου. Εσύ, όμως, από τι γλυτώνεις, αλήθεια; Μήπως η ανασφάλειά σου κάνει εσένα τον μεγάλο χαμένο; Κοίτα εδώ, τι ειρωνεία! Να κάνεις ό,τι μπορείς για να σε «προστατεύεις» κι η ίδια σου η άμυνα να γίνεται καταδίκη!

Προλαβαίνεις βέβαια να το αλλάξεις. Τολμάς;