Ακόμη μια φορά ο έρωτας σου γύρισε την πλάτη. Παρόλο που αρχικά σου χαμογέλασε και σου έκλεισε το μάτι, τελικά σου φέρθηκε με το χειρότερο τρόπο. Συχνά αυτό το φτερωτό αγγελάκι αποφασίζει να σε τραυματίσει με τα βέλη του δίχως την έγκρισή σου. Όμως, πολλές φορές ξεχνάει να στοχεύσει και στο αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ άλλες η βολή του προκαλεί μόνο επιφανειακές γρατσουνιές.
Ίσως βέβαια να έχεις κι εσύ το μερίδιο ευθύνης σου. Όταν τον είδες να κοντοζυγώνει προτίμησες να κατεβάσεις την ασπίδα σου, να πετάξεις την πανοπλία σου και να του πεις «βάρα». Δεν τον φοβήθηκες. Δεν έκανες βήμα πίσω και μπράβο σου γι’ αυτό. Πίστεψες τα λόγια του. Σε θάμπωσε η ομορφιά του και του παραδόθηκες αμαχητί. Πέταξες λευκή πετσέτα δίχως δεύτερη σκέψη.
Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι ένα. Πονάς. Πολύ. Κι αυτός ο πόνος είναι πρωτόγνωρος. Δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να τον δαμάσει. Μόνο ο χρόνος κι αυτός όχι πάντα. Εικόνες, σκέψεις και λόγια περνούν μέσα από το μυαλό σου. Όμως, κυριαρχεί ένα πράγμα. Μια λέξη. Αν.
Λέξη μικρή με νόημα μεγάλο. Κρύβει μέσα της απρόσμενο πόνο, τυφλές ελπίδες και γκρεμισμένα όνειρα. Είναι αυτή που χωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία. Πολλές φορές με βίαιο τρόπο. Είδες τελικά πόσο συναίσθημα κρύβουν δύο μόνο γαμημένα γράμματα;
Δύο γράμματα τα οποία έχουν γίνει καραμέλα στο στόμα πολλών. Έχουν μάθει να κρύβουν τα λάθη και τις αδυναμίες τους πίσω απ’ αυτά. Τα χρησιμοποιούν ως καμουφλάζ για την αδράνεια και τη δειλία τους. Έχουν στηρίξει όλη τους τη ζωή σ’ αυτή την τόσο δα λέξη.
Όμως, στη ζωή κι ειδικά στον έρωτα δε χωράνε «αν». Δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για υποθέσεις. Υποθέτουν αυτοί που φοβούνται. Τι; Τις συνέπειες των πράξεων και των αποφάσεών τους. Ελπίζω να μην είσαι ένας απ’ αυτούς.
Τα «αν» δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Δηλώνουν κάτι δυνητικό, αλλά με μια σημαντική λεπτομέρεια. Στο παρελθόν. Πλέον δεν είναι. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Κι αυτό είναι που σε πονάει. Γνωρίζεις ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν ορίζεις εσύ τη μοίρα σου, όσο κι αν το θέλεις. Την τύχη σου την κρατάει κάποιος άλλος στα χέρια του.
Αλλά είναι αστείο να ζητάς και τα ρέστα. Άφησες την ευκαιρία να περάσει από μπροστά σου. Δεν άπλωσες το χέρι σου να την αρπάξεις. Και τώρα τι; Περιμένεις να γυρίσει πίσω; Να έρθει μπροστά σου; Συγγνώμη, αλλά αυτό δε γίνεται. Μια στιγμή δεν αρκεί για να αλλάξουν όλα.
Όμως, γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ το παρελθόν; Με το «αν» δεν προχωράς παρακάτω. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις το παρόν σου παρελθόν, δίχως να το συνειδητοποιείς.
Κι αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα ακόμη κι αν τελικά είχες αρπάξει εκείνη την ευκαιρία. Αν είχες στρίψει αριστερά αντί για δεξιά. Η απόφαση που πήρες τότε καθόρισε ό,τι επακολούθησε. Είναι σαν να τραβάς ένα τραπουλόχαρτο από τη βάση του πύργου και να περιμένεις να μείνει όρθιος. Κάθε πράξη στη ζωή σου δε θα ήταν ίδια αν άλλαζες την προηγούμενη.
Αν εκείνη τη μέρα είχες ρίξει τα μούτρα σου και είχες ζητήσει εκείνη την πολυπόθητη συγγνώμη. Αν δεν είχες ζητήσει να χωρίσετε. Αν είχες πει εκείνο το γαμημένο «σ’ αγαπώ» ακόμη κι αν δεν το εννοούσες. Πίστεψέ με. Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Απλώς εκείνη η μέρα θα γινόταν η επόμενη. Άντε η μεθεπόμενη.
Γι’ αυτό σταμάτα τις υποθέσεις. Μην προσπαθείς να βρεις απαντήσεις σε όλα αυτά τα «αν». Από τη στιγμή που γεννιούνται είναι προορισμένα να μείνουν αναπάντητα. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να βασανίζεσαι. Να φθείρεσαι. Να μένεις σε κάτι το οποίο τελείωσε. Πάρ’ το απόφαση. Αργά ή γρήγορα αυτή θα ήταν η κατάληξη.
Με το «θα» και το «αν» κανείς δεν κέρδισε στον έρωτα. Το «θα» δείχνει φόβο και το «αν» απωθημένο. Και τίποτα χειρότερο σ’ αυτή τη ζωή από τα απωθημένα.
Eπιμέλεια Κειμένου Χάρη Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χάρης Παυλίδης
