Λένε πως η ζήλια είναι καταστροφική για τον έρωτα. Πρώτα ταλαιπωρεί αυτόν που τη βιώνει, κουράζει εκείνον που έχει πλάι του και φυσικά αναστατώνει τη μεταξύ τους σχέση. Ουκ ολίγες φορές έχει αποτελέσει λόγο χωρισμού. Το τέρας αυτό συνήθως γεννιέται από τις αφορμές που δίνουν μεταξύ τους οι σύντροφοι, εισέρχεται στο ζευγάρι και το ακολουθεί σαν το τρίτο πρόσωπο. Τρέφεται από τις ανασφάλειες και την κατωτερότητα που πιθανόν να νιώθει αυτός που ζηλεύει, την έλλειψη τρυφερότητας ή χρόνου ανάμεσα στους δύο, από την ανάγκη να ασκείται έλεγχος. Ίσως πάλι να είναι αποτέλεσμα κακών βιωμάτων.
Αν ψάχνεις στα παραπάνω να βρεις τα αίτια της δικής μου της ζήλιας, χάνεις το χρόνο σου. Η ζήλια μου είναι συνισταμένη άλλων παραγόντων, της αγάπης μου, του πάθους μου, του έρωτά μου για ‘σένα, αυτής της ανεξήγητης τρέλας που με πιάνει όταν είμαι μαζί σου κι ακόμη περισσότερο όταν δεν είμαι.
Τις φορές που λείπεις, αναρωτιέμαι πού είσαι, τι κάνεις, ποιοι σε περιβάλλουν και σου τραβούν την προσοχή. Ζηλεύω εκείνους που σε χαίρονται βλέποντας κι ακούγοντάς σε, όταν εγώ δεν είμαι εκεί. Αν θεωρείς ότι λανθάνει ανασφάλεια στα παραπάνω, θα το δεχτώ. Βλέπεις, δεν ανήκω στους δειλούς και στους εγωκεντρικούς που έχουν μάθει να κρύβουν τα πάθη τους, μην τυχόν και «ραγίσει» η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνους. Εξ΄ αρχής ήμουν ανοιχτό βιβλίο για ‘σένα. Δεν καταπίεσα ποτέ αυτά που ένιωθα από φόβο μήπως σε ξενερώσω. Τη δική μου την εικόνα την «τσαλάκωσα» από νωρίς για να νιώσω εγώ οικεία και για να ξέρεις τι σε περιμένει. Τις ατέλειές μου θα τις παραδεχτώ. Μόνο έτσι θα βρω τις ρίζες τους και ή θα τις διορθώσω ή θα τις ξεριζώσω.
Μα το κομμάτι αυτό της ζήλιας μου δε θέλω να τ’ αλλάξω! Γιατί αυτό το τερατάκι μέσα μου μεγαλώνει όμορφα και δημιουργικά. Δεν έχει χτίσει τοίχους γύρω μου ούτε έχει γκρεμίσει το κάστρο της ελευθερίας σου. Ερμηνεύει αυτά που νιώθω, μου αποδεικνύει και μόνο με την ύπαρξή του πόσο πολύ θέλω εμένα μαζί σου, πόσο πολύ θέλω εσένα. Κάνει το σώμα μου να αντιδρά διαφορετικά. Κάποιες φορές είναι ατίθασο και φέρνει για παρέα του την υπερβολή, το θυμό, το αίμα στο κεφάλι μου, μα μπορώ και το ελέγχω. Αλλά πώς να μη ζηλεύω; Αφού σε θέλω πιο πολύ απ’ όσο σ’ έχω. Έρωτας και κορεσμός δεν πάνε μαζί!
Όσο για τη ζήλια, αν δεν είναι αρρωστημένη και προβληματική, φυσικό επακόλουθο του έρωτα είναι. Δυναμώνει τις φορές που νιώθω ότι με παραμελείς κι ας μην το κάνεις, όταν τα μόνιμα «διαθέσιμα» πρόσωπα του περιβάλλοντός σου ή εκείνα που θα ‘ρθουν αργότερα στη ζωή σου, σε πολιορκούν. Κι αυτό ίσως γίνεται γιατί τώρα που είσαι με έναν άνθρωπο είσαι περισσότερο γοητευτικός από πριν. Απαιτώ όμως να σέβονται αυτό που έχτισα μαζί σου. Η ζήλια μου στην προκειμένη περίπτωση είναι άμυνα.
Πρόσεξε, ποτέ δε σε θεώρησα κτήμα μου. Ακριβώς γι’ αυτό ζηλεύω, γιατί δε σ’ έχω δεδομένο, κι αυτό με κάνει να σε διεκδικώ αδιάκοπα. Το βλέπω ότι σ’ αρέσει. Κι εγώ κολακεύομαι από ανάλογες συμπεριφορές σου. Η ζήλια μας κυμαίνεται σε πλαίσιο λογικό και «παίζει» μαζί μας, διεγείρει τις αισθήσεις μας και μας αναζωπυρώνει όταν χρειάζεται.
Βέβαια η εμπιστοσύνη είναι εξαιρετικά σημαντική, το γνωρίζω. Η ύπαρξή της όμως δεν αναιρεί την παρουσία της ζήλιας. Η δεύτερη είναι εκείνη που θα σε βοηθήσει να μάθεις τον ίδιο σου τον εαυτό, αν ψάξεις σ’ αυτήν και στα αίτιά της. Ανακαλύπτεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, τα συναισθήματα σου για εκείνον, τη μεταξύ σας σχέση. Συμβάλλει στην ωριμότητα, αρκεί να μην ξεπερνά τα όρια.
Είναι όμως κι αυτοί που δε ζηλεύουν. Αυτοί που καταβάλλουν υπερπροσπάθεια μην προδοθούν και φανούν όλα εκείνα που δε γουστάρουν ούτε οι ίδιοι πάνω τους, ακόμη κι αυτά που νιώθουν. Η ζήλια που κρύβουν φωλιάζει μέσα τους, γίνεται όλο και πιο ισχυρή. Τελικά η έκρηξη που ακολουθεί είναι πολύ χειρότερη. Είναι κι άλλοι που δεν έχουν βρει αυτόν που θα τους κάνει να παραμερίσουν τον εγωισμό τους για να εκδηλωθεί ένα τέτοιο συναίσθημα, ή κάποιον που να τον θέλουν στη ζωή τους τόσο πολύ, ώστε να γίνει αναπόφευκτο να υπάρξουν εμφανείς αμφιβολίες και φόβοι.
Κάποια στιγμή τη νιώθεις τη ζήλια να σε κυβερνά, όσο καλά κι αν τα ‘χεις με τον εαυτό σου. Φτάνει να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος που θα βάλει για τα καλά τον έρωτα στη ζωή σου. Τον έρωτα τον ζεις μια φορά μου είπαν κάποτε, άσε με να τον ζήσω με όλες του τις επιδράσεις πάνω μου, με όλα μου τα πάθη!
Όταν πάψω να ζηλεύω να ανησυχήσεις. Τότε αλήθεια, δε θα με ενδιαφέρεις πια. Η σχέση μας θα έχει ξεφτίσει, ο χρόνος θα την έχει «τροχίσει» και θα έχουν χαθεί τα συναισθήματά μου για ‘σένα. Τότε θα έχει σβήσει κι ο έρωτας.
Δε θα με απασχολεί με ποιους συναναστρέφεσαι, ποιοι σου κεντρίζουν την προσοχή, τι κάνεις τις ώρες που δεν είσαι μαζί μου. Θα μου ‘χεις περάσει! Γιατί αν δεν υπάρχει πάθος και ζήλια, δεν υπάρχει έρωτας. Τότε το μυαλό μου θα ‘ναι αλλού, μακριά, δε θα το αγγίζεις πια. Κι αν δεν αγγίζεις το μυαλό, θα φύγει και το σώμα μου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σουργιά: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
