Τα τελευταία χρόνια το πώς να γίνει κανείς ευτυχισμένος, αποτελεί κύριο θέμα συζήτησης σε μια εποχή που όλα γύρω μας καταρρέουν. Οδηγοί με τίτλους «πώς να είσαι ευτυχισμένος» ή «10 πράγματα που θα σε κάνουν ευτυχισμένο», περνάνε μπροστά απ’ τις οθόνες του υπολογιστή και καταχωρούνται στη μνήμη του καθενός.
Κάποιοι πετυχαίνουν αυτήν την ευτυχία στη ζωή τους. Κάποιοι, προσπαθούν περισσότερο. Υπάρχει και μια πάστα ανθρώπων, όμως, που η ψυχή τους χρειάζεται κάτι παραπάνω από δέκα απλές καθημερινές συνήθειες για να είναι ευτυχισμένοι. Άνθρωποι που θα ήταν ευτυχισμένοι και χωρίς αυτά τα δέκα πράγματα, αρκεί να ταίριαζε το πνεύμα τους με το σώμα τους.
Όχι, δεν αναφέρομαι στους λεπτούς ή τους πιο χοντρούς, στους λευκούς ή τους έγχρωμους. Αναφέρομαι στις ανδρικές και γυναικείες ψυχές που μπήκαν κατά λάθος σε λάθος σώμα, γυναικείο ή ανδρικό αντίστοιχα. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που ξενυχτούν τα βράδια παιδεύοντας τον εαυτό τους, ψάχνοντας τρόπους να ταιριάξουν τον ανδρισμό τους στο γυναικείο σώμα τους και τη γυναικεία συνείδησή τους στο ανδρικό.
Η αλλαγή φύλου, λοιπόν, είναι το ένα και μοναδικό πράγμα που θα κάνει αυτούς τους ανθρώπους πραγματικά ευτυχισμένους. Είναι κάτι που στο εξωτερικό, γίνεται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα όμως παραμένει και θα παραμείνει για πολύ καιρό ακόμη, ένα θέμα ταμπού.
Τα διεμφυλικά άτομα δέχονται καθημερινά το ρατσισμό και τη σωματική ή ψυχολογική βία από ανθρώπους γύρω τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν εργασιακά και νομικά δικαιώματα. Περιθωριοποιούνται, δημιουργούν γκέτα και κλείνονται στον εαυτό τους επειδή απλά διάλεξαν το δρόμο προς την ευτυχία τους.
Παρ’ όλα αυτά, η μάχη που δίνει με τον εαυτό του κάθε άνθρωπος που αισθάνεται φυλακισμένος σε λάθος σώμα, είναι πιο επίπονη συγκριτικά με το ρατσισμό που δέχεται. Ο κάθε ένας από τους ανθρώπους αυτούς, έχει να ελέγξει τόσα πολλά γύρω του πριν αποφασίσει να προχωρήσει σε κάποια επέμβαση.
Η οικογένειά του τι θα πει για αυτό; Θα αποτελεί ντροπή για το όνομα που κουβαλάει τόσα χρόνια πάνω του; Οι φίλοι του; Ο άνθρωπός του; Και αν κάποιος από όλους αυτούς αποφασίσει να τον μισήσει γι’ αυτή την επιλογή, αξίζει η δική του ευτυχία να σπείρει τόσο πόνο στους ανθρώπους που αγαπάει; Αξίζει η δική του ευτυχία τόσες θυσίες και υποχωρήσεις;
Δε γνωρίζουν αν έχουν τόση αξία για τους άλλους, ώστε να ζητήσουν τη συμπαράσταση και την αποδοχή τους σε μια τέτοια απόφαση. Κι είναι μια τεράστια απόφαση αυτή. Κι οι περισσότεροι από αυτούς, μένουν εκεί, στη σκέψη της αλλαγής, στη σκέψη της ευτυχίας.
Ξυπνούν κάθε πρωί και κοιτάζονται στον καθρέφτη γυμνοί κι απορούν γιατί. Τα βράδια κάνουν όνειρα που δεν έχουν τους ίδιους φυλακισμένους και τρομοκρατημένους, αλλά ελεύθερους. Προσπαθούν να ταιριάξουν έστω τα ρούχα τους με την ψυχή τους, μπας και νιώσουν καλύτερα.
Βλέπουν ανθρώπους γύρω τους και ζηλεύουν. Ζηλεύουν που οι ίδιοι δεν μπορούν να φορέσουν αυτή τη φούστα που φοράει η κοπέλα απέναντι ή να φτιάξουν τα μούσια τους, όπως ο νεαρός στη γωνία του μπαρ. Και αυτή η ζήλια με τον καιρό γίνεται ανυπόφορη. Γίνεται εσωτερική οργή κι η οργή που δεν μπορεί να ξεθυμάνει άμεσα, γίνεται θλίψη. Κι η ευτυχία είναι πλέον χιλιόμετρα μακριά.
Όλα τους πνίγουν. Τα ψεύτικα ρούχα που δεν ταιριάζουν απαραίτητα πάνω στο σώμα, οι ψεύτικες καθημερινές συνήθειες που δεν τους ευχαριστούν ούτε στο ελάχιστο. Το φλερτ. Συνήθως είναι ομοφυλόφιλοι. Κι όχι επειδή έλκονται απλά απ’ το ίδιο φύλο. Αλλά επειδή θα ήθελαν να είναι ετερόφυλοι και δεν μπορούν. Επειδή σε ένα ζευγάρι γυναικών, η μία θα ήθελε να είναι άντρας.
Θα ήθελα να μπορεί να φλερτάρει όσες γυναίκες της αρέσουν άνετα, χωρίς το στίγμα της «λεσβίας». Γιατί, στα αλήθεια, δεν το έχει αυτό. Γιατί, στα αλήθεια, κάτω από το μεγάλο στήθος και τα ενοχλητικά σουτιέν, κάτω από άβολα εσώρουχα και το «γυναικείο καθωσπρεπισμό», παλεύει να βγει στην επιφάνεια ένας γοητευτικός κύριος. Κι η μάχη μεταξύ τους, δυστυχώς, είναι άνιση.
Η αλλαγή φύλου, όμως, είναι μια απόφαση ζωής. Είναι μια απόφαση που καθορίζει το μέλλον. Και πάντα τέτοιου είδους αποφάσεις είναι δύσκολες. Πάντα τέτοιες αποφάσεις χρειάζονται σθένος και σιγουριά για να παρθούν. Η αλήθεια είναι πως μπορεί να φέρει αρκετή θλίψη στην αρχή. Μπορεί να πληγώσει πολλούς ανθρώπους. Μπορεί να θυμώσει κάποιους. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία όμως.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κι αυτός ο σκοπός είναι σημαντικότατος. Στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι. Σε μια τέτοια απόφαση θα φανεί ποιος έχει τα κότσια να αγαπάει τον άλλον χωρίς όρους. Κι αν η ευτυχία των πολλών ορίζεται με μια βόλτα σε ένα πάρκο, με έναν καφέ, με μια ώρα στο γυμναστήριο ή μια μέρα αφιερωμένη σε ψώνια, η ευτυχία των λίγων χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτά. Χρειάζεται αποδοχή κι αγάπη. Κι απ’ τους τρίτους, αλλά κι απ’ τους ίδιους προς τον εαυτό τους.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πένη Σίμου
