Η αγάπη είναι ευθύνη

Μέχρι να πούμε το αληθινό μας «σ’ αγαπώ», θα ‘χουμε πρώτα σκορπίσει μερικά. Μέχρι ν’ ακούσουμε το «σ’ αγαπώ» απ’ τα χείλη που λαχταρά η καρδιά μας, θα μας το πουν και κάποιοι που δε μας ένοιαζε και τόσο, που ίσως να μην ένοιαζε ούτε εκείνους και τόσο. Θα εξαπατήσουμε και θα εξαπατηθούμε. Η ζωή πρώτα θα μας πάει στα λάθος μονοπάτια και μετά θα μας οδηγήσει στα σωστά. Χωρίς λάθος κινήσεις δε θα υπήρχαν οι σωστές αλλά ούτε κι η εκτίμηση γι’ αυτές.

Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς πειραματιζόμαστε με τις σχέσεις μας, βλέπουμε μια υπέροχη αλήθεια. Η αγάπη συμβαδίζει με το επίπεδο που την έχουμε κατανοήσει και που έχουμε συνδεθεί μ’ αυτήν. Όσο περισσότερο καταλαμβάνει την ψυχή μας, τόσο πιο συνειδητά την προσφέρουμε. Ο μεγάλος Ινδός μυστικιστής, Osho, το εξέφρασε μ’ ένα τέλειο παράδειγμα. Είπε πως αν θέλουμε το εξαφανίσουμε το σκοτάδι, αρκεί να ανάψουμε ένα κερί. Δε χρειάζεται να τρέξουμε μακριά. Μέσα στο ίδιο σκοτάδι μπορεί να υπάρξει φως. Ας φανταστούμε, λοιπόν, πως η αγάπη είναι αυτό το φως. Η σκοτεινιά ενυπάρχει μέσα μας, με τη μορφή του εγωισμού, των ανασφαλειών και των επιθυμιών μας χωρίς όρια. Σιγά-σιγά και μέσα απ’ τις εμπειρίες μας, δεν προσπαθούμε πια να τρέξουμε μακριά. Αλλάζει ο τρόπος που δίνουμε και παίρνουμε.

Αρχίζουμε να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Το δέμα απ’ έξω λέει «εύθραυστον».  Πλέον το αντιμετωπίζουμε σαν πολύτιμο δώρο. Περιορίζοντας τον παρορμητισμό και την ανωριμότητα που μας διακατέχουν, το δώρο από φο μπιζού γίνεται κόσμημα. Η δέσμευση από μεριάς μας ανέβασε κατευθείαν την αξία του. Τα «όχι» μας δίνουνε αξία στα «ναι» μας. Θυμήσου τον νόμο που αναφέραμε. Όλες οι ομορφιές ήταν πρώτα ασχήμιες, κι αυτό είναι κάτι φυσικό, δεν μπορείς να το παραβιάσεις κι ούτε να το προσπεράσεις.

Δεσμεύεσαι, λοιπόν, να στείλεις το δέμα σε επίλεκτο παραλήπτη και να το βγάλεις απ’ τη βιτρίνα; Δεσμεύεσαι να πας πιο αργά και προσεκτικά σε μια εποχή ταχύτητας κι εντυπωσιασμού; Αλλά, κυρίως, δεσμεύεσαι να μείνεις όταν δεν είναι τα πράγματα ακριβώς τα θέλεις; Είπες «σ’ αγαπώ». Δεν πας πλέον βόλτα. Πας όλο το ταξίδι. Θα ‘ρθουν πολύ δύσκολες στιγμές. Θα αγανακτήσεις. Θα απογοητευτείς. Θα ραγίσεις. Θα βρεις χίλιους λόγους να τα παρατήσεις. Πόσο έτοιμος είσαι; Η ερώτηση αυτή δεν αφορά το πόσο είσαι πρόθυμος να το ζήσεις, αλλά το πόσο είσαι νοητικά έτοιμος να το αντέξεις. Να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Όταν παίρνεις ως πραγματικότητα την ανηφόρα, τότε είσαι έτοιμος.

Ξέρεις, υπάρχει μια φοβερή αντίφαση σ’ όλο αυτό. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή βρίσκεται μέσα στο ρινκγ της αγάπης. Για να τρως μπουνιές και να μένεις όρθιος, θα σπάσεις και μύτη και δόντια κι από όλα.  Αυτό που ισχύει, τελικά, είναι αντίθετο απ’ αυτό που νομίζαμε. Η αξία του «σ’ αγαπώ» περιέχει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Εμείς κοιτάμε να τα αποφύγουμε, κι όμως η ουσία όλη είναι εκεί! Τα φρούτα της βαθιάς ικανοποίησης έρχονται απ’ τους καρπούς της δυσκολίας.

Η δέσμευση είναι δύσκολη, η βαθιά οικειότητα είναι δύσκολη, η αμοιβαία κατανόηση είναι δύσκολη, το ρίσκο του να ανοιχτείς είναι δύσκολο. Άπαξ όμως και σπάσεις το τσόφλι της δυσκολίας, θα νιώσεις πως ακριβώς εκεί ανήκει το «σ’ αγαπώ» σου. Στις υπερβάσεις.

Σιγά-σιγά, λοιπόν, υπεύθυνα, ώριμα θα γίνεσαι όλο και πιο επιλεκτικός, πιο προσεκτικός, πιο αληθινός.  Εκεί ανήκουν τα «σ’ αγαπώ» σου. Προσπάθησες να εξαργυρώσεις αρκετές ακάλυπτες επιταγές.

Τώρα, όμως, κεφάλαιο υπάρχει!