Το να ζεις στο εξωτερικό, θεωρείται μια συναρπαστική εμπειρία. Γνωρίζεις μια άλλη χώρα, νέα κουλτούρα, νέους ανθρώπους. Κάνεις καινούριους φίλους.
Με άλλους απλά γνωρίζεσαι, με άλλους μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου. Και δε θα πω όχι, είναι όντως μια όμορφη εμπειρία, για όλους τους παραπάνω λόγους.
Είναι όμως αυτό το κάτι που δεν μπορεί να την τελειοποιήσει. Είναι αυτά τα μικρά, ασήμαντα για πολλούς, πράγματα της χώρας σου, που καμιά δεν μπορεί να τα αναπληρώσει.
Καταρχήν ο ήλιος. Περίεργο και τετριμμένο; Μπορεί. Πιστέψτε με όμως, είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μπορούν να φτιάξουν τη μέρα σου. Όταν ξυπνάς καθημερινά σχεδόν, και ο ουρανός είναι μουντός, ολόκληρη η μέρα σου μπορεί να πάρει διαφορετική τροπή. Μαθαίνεις να εκτιμάς πια αυτή την ξεχωριστή για λίγους συνήθεια, χειμώνα καλοκαίρι, με ζέστη και κρύο. Και τον καφέ, τον ξεχάσαμε αυτόν τον αφρώδη «οίνο» που μας ξυπνάει καθημερινά; Ελληνικός καφές! Ναι, μου μυρίζει ήδη το άρωμα του με το καϊμάκι του από πάνω. Και για τους λάτρεις του κρύου καφέ έχουμε φυσικά και τον greek φραπέ, ή και για τους πιο μοντέρνους από μας, το freddo cappuccino. Από εμπειρία πλέον σας λέω, δε θα βρείτε τέτοιους καφέδες στο εξωτερικό, και σίγουρα θα σας λείψουν!
Κάτι ακόμη, όταν ειδικά βρίσκεσαι σε βόρειες χώρες, είναι η θάλασσα. Αυτό το απέραντο γαλάζιο, αυτή η γλυκιά αλμύρα. Το δροσερό αεράκι που νιώθεις όταν βρίσκεσαι κοντά της. Τι να συγκριθεί με αυτά τα νερά, μ’ αυτά τα πελάγη, αυτή τη μαγεία που σου προσφέρει.
Και ναι ακόμη και τα νερά της Αττικής μπορεί να σου λείπουν, όσο κι αν ξέρεις πως δεν είναι τα καλύτερα μπροστά στα νερά των όμορφων νησιών μας. Είναι όμως αυτή η όμορφη θέα, που ανοίγει το μάτι σου και χορταίνει ομορφιά. Σκέφτεσαι τα όμορφα βράδια δίπλα της κι αναπολείς. Σκέφτεσαι όλους τους δρόμους της μαγικής Θεσσαλονίκης που οδηγούν στα καταπράσινα νερά της Χαλκιδικής.
Αφήνοντας όμως, λίγο το ρομαντισμό του ήλιου και της θάλασσας, θα ήταν απάνθρωπο εκ μέρους μου, να μην αναφερθώ στο φαγητό. Είμαστε λαός που αγαπάμε τις νοστιμιές και η αλήθεια είναι πως έχουμε πολλές.
Δε λέω πως η κουζίνα πολλών χωρών δεν είναι καταπληκτική, ίσως και κλάσεις ανώτερη από τη δική μας κατά τους ειδικούς. Τα μεσογειακά μας όμως πιάτα αυτά, μπορούν να κολάσουν κι άγιο. Σε ποιον δε λείπει η φέτα; Ο μουσακάς με το λάδι που για να το αγοράσεις στο εξωτερικό, πρέπει να είσαι τουλάχιστον Κροίσος. Και για να μην πολυλογώ, σε ποιον δε λείπει το σουβλάκι;
Άλλο ένα πράγμα που σου λείπει ζώντας στο εξωτερικό, είναι οι ελληνικές βραδιές με φίλους. Αυτά τα ελληνικά γλέντια μέχρι πρωίας, με το χορό να δίνει και να παίρνει. Και να σου τα συρτάκια, να σου τα ουζάκια, να σου οι μπαγλαμάδες και οι πενιές να δίνουν φωτιά στη βραδιά.
Η παρέα μας και μόνο αρκεί για να ξενυχτήσουμε μέχρι το πρώτο φως της μέρας. Και πολλές φορές μέχρι και μετά απ’ αυτό. Στις ταβέρνες και τις αμμουδιές, στις καλοκαιρινές αυτές συναυλίες, που πας με τη παρέα σου και μέσα από τα τραγούδια δένεσαι ακόμη πιο πολύ μαζί τους. Μπορεί και να καταλήξεις σε αμπελοφιλοσοφίες, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Είναι τόσα αυτά που τελικά σου λείπουν όταν βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα, είτε για λίγο, είτε για πολύ. Πάνω απ’ όλα όμως, θα έλεγα σου λείπουν οι άνθρωποι της κι οι άνθρωποι σου. Τα χαμόγελια, οι στιγμές, όλα όσα μας δένουν μ’ έναν τόπο.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
