Πάνω απ΄όλα να τα βρίσκεις με σένα

Έρχονται μέρες που νιώθεις πως οι ουσιώδεις βάσεις που αποτελούσαν θεμέλιους λίθους της προσωπικότητάς σου, έχουν αρχίσει να ραγίζουν από εξωγενείς παράγοντες της καθημερινότητάς σου. Μια ξαφνική ανισορροπία στα ερωτικά, κάποιο στρεσογόνο συμβάν στη δουλειά, μια πίεση που ενδεχομένως δέχεσαι από την οικογένειά σου. Ό,τι κι αν είναι, σίγουρα δεν έριξες από μόνος σου πάνω σου το φορτίο των εκατοντάδων κιλών, το οποίο σε κρατά εγκλωβισμένο τον τελευταίο καιρό.

Σ’ αυτό το σημείο αρχίζεις να νιώθεις μια μικρή ενόχληση σε όποια δραστηριότητα και να εκτελείς. Στο υποσυνείδητό σου αποτυπώνεται η πληροφορία πως, ίσως, να υπάρχει εσωτερική ανισορροπία στον ψυχισμό σου, όσο κι αν αποφεύγεις να το παραδεχτείς. Όμως, όλη αυτή η κατάσταση δυσφορίας είναι σαν ένα νοερό αδιέξοδο κι όσο περνούν οι μέρες καθιερώνεται στη ρουτίνα μια τετριμμένη διάθεση που σε κάνει κακοδιάθετο. Οπότε, όσο οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη και αρχίζεις να ασφυκτιάς όλο και περισσότερο, το παραμικρό χτύπημα μπορεί να σε βγάλει knock-out. Αποτέλεσμα; Δεν αποδίδεις επάξια στις υποχρεώσεις σου, ώσπου έρχεται η μέρα που γονατίζεις σχεδόν λιπόθυμος από τη μακροπερίοδη μη οξυγόνωσή σου.

Κατά διαστήματα χρειάζεσαι ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης. Έστω κι αν αυτό είναι μία φορά τον χρόνο. Το αξίζεις. Σου το χρωστάς. Δεν είναι τυχαία η φράση «θα πάρω τα βουνά». Σε αυτό το σημείο είναι που συνειδητοποιείς τι συμβαίνει μέσα σου. Επιτέλους παραδέχεσαι τα σημάδια έντασης που τόσο καιρό αγνοούσες. Αποφασίζεις πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι ο εαυτός σου δε δέχεται άλλη αναβολή.

Παίρνεις, λοιπόν, μια άδεια από τις επαγγελματικές και κοινωνικές σου υποχρεώσεις και επαναφορτίζεις τις μπαταρίες σου επικοινωνώντας με το ενδότερο είναι σου, αξιολογώντας τα «θέλω» σου, επαναπροσδιορίζοντας τις ανάγκες σου, καταστρέφοντας τις όποιες ανασφάλειες έχουν φωλιάσει μέσα σου, κάνοντας παρέα στις ενδότερες σκέψεις σου και τακτοποιώντας έτσι σιγά-σιγά το χάλι που εμπόδιζε την ψυχική σου ακεραιότητα, το χαμόγελο και την εξέλιξή σου.

Μετά την πρώτη επαφή με τον εαυτό σου, συνειδητοποιείς ότι εν τέλει υπήρχε ένα κενό μέσα σου, το οποίο προσπαθούσες επανειλημμένα να καλύψεις με εφήμερες απολαύσεις που σε γέμιζαν φαινομενικά, μέχρι να ζαρώσουν, να τσαλαπατηθούν, να εξαϋλωθούν και να απομείνεις και πάλι με το αρχικό σου κενό.

Περνούν οι μέρες μετά την πρώτη αξιολόγηση και μέσω της συνεχούς αλληλεπίδρασης με το κέντρο της ύπαρξής σου, βρίσκεις πράγματα για σένα και εργαλεία των οποίων την ύπαρξη δε γνώριζες κι ίσως να μη μάθαινες και ποτέ αν δεν έκανες αυτό το βαθύ, εσωτερικό ξεσκαρτάρισμα.

Κάπως έτσι φτάνεις στο τέλος των ανασκοπήσεών σου συμφιλιωμένος με τις εσωτερικές σου αναζητήσεις και ικανοποιημένος με την απόφασή σου να σου χαρίσεις λίγο χρόνο μοναχικότητας. Αισιοδοξία, ανυπομονησία, ανακούφιση, ελπίδα σε κατακλύζουν και ένα συναίσθημα βαθιάς ευχαρίστησης αναβλύζει και ποτίζει ό,τι περιβάλλει εσένα και την φρεσκοκαθαρισμένη αύρα σου.

Η μόνη νοητή υποσημείωση που κάνεις είναι να μη χρειαστεί να φτάσεις και πάλι πρώτα στο αμήν για να επικοινωνήσεις ξανά με τον εσωτερικό σου κόσμο. Πρέπει να τον έχεις φίλο σου και να πορεύεστε χέρι-χέρι. Γιατί τελικά ο μόνος άνθρωπος που θα πρέπει να ανεχτείς εφ’ όρου ζωής είναι ο ίδιος ο εαυτός σου.