Πώς να καταλάβουν αν δε μιλήσεις;

Απογοήτευση, πίκρα, θυμό; Ακριβώς δεν μπορώ να ξέρω τι νιώθεις, όταν ακούω να μου λες: «Πρέπει να μάθω ν’ αγαπάω με μέτρο και να δίνω λιγότερο. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Εγώ σκέφτομαι τους ανθρώπους του στενού μου κύκλου, τους φίλους, τη δουλειά μου και τι, δηλαδή, πρέπει να ζητάω τ’ αυτονόητα; Λυπάμαι, δεν μπορώ να παρακαλώ για τ’ απλά».

Και οι μέρες κυλάνε, δε λαμβάνεις τα δικά σου αυτονόητα, και δίνεις, δίνεις, δίνεις, γιατί νομίζεις ότι πρέπει να προσφέρεις περισσότερα για να καταλάβουν. Τι να καταλάβουν; Αυτά που ‘χεις μέσα στο δικό σου μυαλό;

Γνωστοί αλλά άγνωστοι μεταξύ μας κι όμως περιμένουμε να μας φερθούν όπως φερόμαστε. Ζητάμε τα αυτονόητα, λέμε. Έχω μεγάλη ανάγκη να σε ρωτήσω: «Τι είναι αυτονόητο;». Ζητάμε συμπεριφορές σαν να ‘χαμε απέναντι έναν κλώνο κι αυτές οι συμπεριφορές δεν έρχονται, και παγιδευόμαστε στις σκέψεις μας, στις δικές μας σωστές σκέψεις, δέσμιοι στα –υποκειμενικά– αυτονόητά μας.

Συνέχισε να κάνεις τα ίδια, να εισπράττεις τα ίδια –μη σου πω και χειρότερα– και να αυξάνεται η απογοήτευση. Να κουνηθείς λίγο απ’ τη θέση σου, το έχεις σκεφτεί καθόλου; Αλλά ποιος θέλει να μετακινηθεί απ’ τα γνώριμα, απ’ την ασφάλειά του; Αυτοί οι άλλοι φταίνε, που δεν καταλαβαίνουν. Ούτε σου περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτές οι υψηλές προσδοκίες που τρέφεις για όλους εκεί γύρω είναι μεγαλύτερες απ’ αυτές που ίσως μπορούν ν’ ανταποκριθούν. Και δε μιλάω για αυτά που περιμένεις να κάνουν –αυτά καλά τα περιμένεις– μιλάω γι’ αυτά που περιμένεις να καταλάβουν.

Ξύπνα, η πιθανότητα είναι να μην τα πάρουν χαμπάρι ποτέ, αν δεν ανοίξεις το στοματάκι σου να τ’ επικοινωνήσεις. Ζητάμε να μας καταλάβουν. Τα ζόρια μας, την καθημερινότητά μας, την κακή μας διάθεση, βρε αδερφέ, γιατί κάθε μέρα δεν είναι Κυριακή, όμως εμείς; Εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί σήμερα για μας να ‘ναι Κυριακή κι η καλύτερη μέρα της ζωής μας, αλλά για εκείνους να ‘ναι η χειρότερη, και σήμερα να μην μπορούν να δώσουν χρόνο για τίποτα και για κανέναν, γιατί επιβάλλεται ν’ ασχοληθούν με τις δικές τους ζωές;

Έλα, λοιπόν, να σκεφτείς ότι καθένας μας είναι μοναδικός, έχει διαφορετικά βιώματα και δεν μπορεί να πασχίζει να καταλάβει τι θέλεις να πεις με τη σιωπή σου. Άλλαξε τακτική, σταμάτα να δίνεις κι άλλα, κι άρχισε να λες πώς νιώθεις και τι έχεις ανάγκη. Αν εκεί δεν καταλάβουν, τότε η λύση δεν είναι στο να δώσεις κι άλλα για να τους ευαισθητοποιήσεις, αλλά να τρέξεις, να φύγεις απ’ τη λάθος σχέση που βρίσκεσαι.

Ζήτα ξεκάθαρα, μίλα ξεκάθαρα, χωρίς ν’ απαιτείς.  Έχεις όλο το δικαίωμα να πάρεις, αλλά κι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα έχει όλο το δικαίωμα να μη θέλει να δώσει. Το κλειδί της επιτυχίας είναι ο σεβασμός κι η αγάπη στον εαυτό σου. Φρόντισέ τον, αγάπησέ τον, ζήτα γι’ αυτόν αυτά που του αξίζουν κι αν δεν τα λάβεις,  δε σημαίνει πως δεν αξίζεις σεβασμό, αγάπη, εκτίμηση, αλλά πως έχεις επιλέξει να ‘σαι σε μια σχέση που δεν είναι υγιής.

Αγωνίσου, λοιπόν, για σχέσεις που εμπεριέχουν σεβασμό, αλληλοεκτίμηση κι αγάπη, όμως επικοινώνησε πρώτα στους γύρω αυτά που ζητάς.