Όπως έχουμε τους νόμους φυσικής, μαθηματικών και χημείας, τους κανόνες ορθογραφίας και γραμματικής έτσι έχουμε και την κοινή παραδοχή ότι όλοι οι άνθρωποι θα ‘θελαν να μπορούσαν ν’ αλλάξουν κάτι πάνω τους.
Σε κανέναν από ‘μας τους κοινούς θνητούς δεν αρέσει έστω ένα πράγμα πάνω του. Σ’ άλλους δεν αρέσει η μύτη τους, σ’ άλλους το χρώμα των ματιών τους, σ’ άλλους το σώμα τους. Ακόμη κι οι επιλογές μας. Παίρνουμε κόκκινο φόρεμα και μας «τρώει» το γιατί δεν πήραμε τελικά το μπλε.
Η κοινή παραδοχή, λοιπόν, λέει: «Θέλουμε πάντα ό, τι δεν έχουμε». Το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων είναι μεγάλο κεφάλαιο της παραδοχής αυτής και καλύτερα να τ’ αφήσουμε στην άκρη.
Άνθρωποι με σγουρά μαλλιά καταριούνται την τύχη τους που τους ταλαιπωρούν τόσο πολύ οι μπούκλες τους κι εμείς με τα ίσια κάνουμε τάμα για να κρατήσει η μπούκλα πάνω από τρεις ώρες. Οι κοντοκουρεμένες θέλουν μαλλί μέχρι τη μέση κι οι μακρομαλλούσσες ονειρεύονται τον εαυτό τους σαν νεοσύλλεκτο σε ορκωμοσία.
Οι ξανθές θέλουν να γίνουν μελαχρινές κι οι μελαχρινές, κοκκινομάλλες. Οι άντρες με φαλάκρα θέλουν να βγάλουν μαλλιά κι οι έχοντες μαλλιά, ξυρίζουν το κεφάλι. Κι οι κομμωτές συνεχώς εκπαιδεύουν τα νεύρα τους.
Τα πράσινα μάτια θα ‘θελαν να γίνουν έστω για μια φορά καστανά, οι κάτοχοι τους δηλαδή. Τα σκούρα μάτια ζηλεύουν τ’ ανοιχτά κι οι εταιρείες παραγωγής έγχρωμων φακών επαφής τρίβουν τα χέρια τους.
Τα κορίτσια με καμπύλες θέλουν να τις αφαιρέσουν και να γίνουν σαν τις στέκες του μπιλιάρδου, τα κορίτσια με ίσιο κορμί θα ‘θελαν ένα μικρό φούσκωμα στη λεκάνη. Οι άντρες με κοιλίτσα ιδρώνουν για να τη χάσουν κι αυτοί με τους κοιλιακούς νευριάζουν που δεν έχουν τόσο στενή μέση για να φανεί το τρίγωνο της πλάτης. Γενικά το θέμα του σώματος και των κιλών δεν αρέσει ποτέ και σε κανέναν. Κάπως έτσι γεμίζουν τα γυμναστήρια και τα ινστιτούτα.
Γυρίζουμε στο σπίτι κι ανοίγουμε τη σακούλα για να καμαρώσουμε το νέο μας απόκτημα. Το χαμόγελο στραβώνει. «Μήπως να μην το ‘παιρνα σε τιρκουάζ; Μήπως το ροζ μου πήγαινε καλύτερα;». Αναθεματίζουμε την επιλογή του κόκκινου κραγιόν που πορτοκαλίζει ενώ τελικά, έπρεπε να πάρουμε το κόκκινο που μοβίζει. Γι’ αυτό και τα εμπορικά καταστήματα έχουν πολλές φορές νευρικούς πωλητές.
Είμαστε κοντοί μας και θέλουμε πέντε επιπλέον πόντους, είμαστε ψηλοί και θέλουμε ν’ αφαιρέσουμε τρεις πόντους. Πήραμε κινητό και τελικά θα ‘πρεπε να πάρουμε το tablet. Διαλέξαμε ασημί αυτοκίνητο και τώρα το μαύρο μας αρέσει πιο πολύ. Κλείσαμε για Πράγα ενώ θα προτιμούσαμε την Πάργα.
Λίγο η ανασφάλεια, λίγο η αίσθηση του ανικανοποίητου, λίγο η ψυχολογία, η ζήλια πολλές φορές, η διάθεση να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, η όρεξη να θέλουμε ν’ αλλάξουμε γιατί βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια, φέρνουν αυτά τ’ αποτελέσματα.
Ασφαλώς, υπάρχουν κι άνθρωποι πλήρως κατασταλαγμένοι κι αποφασισμένοι κι ικανοποιημένοι με την εικόνα τους και τον τρόπο ζωής τους. Ακόμη κι αυτοί, όμως, κάποια στιγμή θα θελήσουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν. Ακόμη κι αυτοί θα χρησιμοποιήσουν υποθετικές προτάσεις έστω και μία φορά, έστω για πλάκα.
Όλοι μας έχουμε φανταστεί τον εαυτό μας κάπως αλλιώς και δεν είναι κακό. Κακό, όπως πάντα, κάνουν οι υπερβολές κι οι υστερίες. Γι’ αυτό μακριά. Πολλά πράγματα που αδιαφορούν και πηγαίνουν κόντρα στη φύση έχουν αποδειχτεί άκρως επικίνδυνα. Προσοχή.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
