Μπορεί να ‘ναι αδιάκριτος ο έρωτας;

Τον κοιτάζεις να πίνει άλλο ένα ποτό στο γνωστό σας μπαράκι. Βγαίνετε λίγους μόνο μήνες, μα εσύ νιώθεις ολόκληρο βασίλειο από πεταλούδες στο στομάχι σου κάθε φορά που τον βλέπεις να ‘ρχεται προς το μέρος σου. Κι εκεί που συζητάτε διάφορα, περί ανέμων κι υδάτων, περί δουλειάς και περί σχέσεων, σου περνάει απ’ το μυαλό το παρελθόν του, οι προηγούμενες σχέσεις του, οι ευαίσθητες στιγμές του.

Και σκέφτεσαι μήπως είναι νωρίς να αρχίσεις να ρωτάς. Μήπως θεωρηθεί ζήλια, θηλιά στον λαιμό. Μήπως παρεξηγηθείς, μήπως δεν είναι σωστό. Μήπως είναι πολύ προσωπικές αυτές οι ερωτήσεις, μήπως είναι ακόμη κι αδιάκριτες. Μήπως θα ‘πρεπε απλά να σταματήσεις να τα σκέφτεσαι, να τα βάλεις στο mute για μια στιγμή. Να δεις πώς θα εξελιχτεί, και μετά να ρωτήσεις. Μήπως θα ‘πρεπε να ‘χεις περισσότερο τακτ, περισσότερη υπομονή, να μάθεις να ελέγχεις την περιέργεια και τη λίγη κάπως ζήλια σου. Μήπως θα ‘πρεπε να μην είσαι τόσο ανασφαλής, να ηρεμήσεις λίγο.

Μα είναι ο έρωτας λογικός; Μήπως είναι, στ’ αλήθεια, ο έρωτας μαθηματικά; Να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις, να υπολογίζεις σωστά τις κινήσεις σου; Να διαλέγεις πιόνια σαν παρτίδα σκάκι και να αξιολογείς τις πιθανότητες; Δεν είναι πιθανότητες ο έρωτας. Ο έρωτας είναι συναίσθημα, πυροτέχνημα, πεταλούδες. Ο έρωτας είναι ακόμη να ρωτάς και να απαντάς όπως θες. Έρωτας είναι να ‘σαι ο εαυτός σου, κάθε μέρα, όλη μέρα. Ο πραγματικός έρωτας σε αφήνει να ξεδιπλωθείς, να δείξεις τις αδυναμίες και τους φόβους σου, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες σου.

Στον έρωτα δεν υπάρχουν αδιάκριτες ερωτήσεις, δεν υπάρχουν άβολα λόγια. Στον έρωτα υπάρχει ειλικρίνεια και σεβασμός. Κι όταν θέλεις να ρωτήσεις για προηγούμενες σχέσεις και προηγούμενα συναισθήματα, τότε προχώρα και ρώτα! Κι αν θέλεις να ρωτήσεις για πιο παλιές ευαίσθητες και στενάχωρες στιγμές, τότε προχώρα ξανά!

Στην τελική, οι άνθρωποι γνωρίζονται αληθινά μόνο όταν ανοιχτούν, μόνο όταν αφήσουν τον απέναντι να δει τις πληγές τους, μόνο όταν σταθούν μπροστά του ξεγυμνωμένοι από κάθε είδους πανοπλία, μάσκα και προσωπείο. Κι αυτό θα γίνει πράξη μόνο όταν οι παλιές ιστορίες ξετυλιχτούν μπροστά στα μάτια του απέναντι, μόνο όταν μπορέσεις να δεις τον άνθρωπό σου μέσα απ’ τις καταστάσεις που πέρασε, μέσα απ’ τους έρωτες που έχασε και τις αγάπες που πήγαν στραβά.

Γι’ αυτό να ρωτάς! Ακόμη κι αν ρωτήσεις μόνο από απλή περιέργεια, και πάλι έχεις κάτι να μάθεις, και πάλι θα δεις πώς ο άνθρωπος αυτός αντιμετώπισε κάτι δύσκολο, κάτι που ίσως για μια στιγμή του είχε φανεί ακατόρθωτο.

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, εσύ συνεχίζεις να τον κοιτάζεις να τελειώνει το ποτό του και να σου λέει ένα αστείο, κι είπες πως είναι καλύτερα να σωπάσεις, να το αφήσεις γι’ άλλη μέρα, να ρωτήσεις για το άγνωστο παρελθόν του κάποια άλλη στιγμή.

Κι αναρωτιέμαι πόσο δειλοί είμαστε κάποτε εμείς οι άνθρωποι, πόσο πολύ σκεφτόμαστε πριν να πούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε να μάθουμε, αυτό που ίσως να έδινε βαρύτητα και βάθος στις σχέσεις μας. Από φόβο μήπως δείξουμε την ευάλωτη πλευρά μας, μήπως μας πουν ανασφαλείς, μήπως θιχτούμε. Ή, μάλλον, μήπως εκτεθούμε.

Μα η έκθεση είναι τεκμήριο έρωτα, δεν είναι;
Άρα μήπως, τελικά, φοβόμαστε να δείξουμε πόσο ερωτευμένοι είμαστε;