Ευτυχώς ή δυστυχώς οι πραγματικοί φίλοι μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όσο κι αν προσπαθείς να τους βγάλεις αναρίθμητους, συγγνώμη που στο λέω, αλλά τζάμπα ο κόπος. Εκτός κι αν μέσα σε αυτούς προσθέσεις και τους απλά «Βγαίνουμε για καφέ στο χάχα μπούχα». Μην μπερδεύεις, λοιπόν, τα γκεσταριλίκια με τη φιλία, γιατί ουδεμία σχέση έχουν.
Βλέπεις, έμαθες να βαφτίζεις φίλους με το «καλημέρα» κάτι τυχάρπαστους που έρχονται στη ζωή σου και δε σου προσφέρουν τίποτα παραπάνω από κάποιες στιγμές γέλιου και καλοπέρασης. Είναι μέχρι να φας τη σφαλιάρα σου, να πέσεις στα πατώματα κι αντί να δεις τα χέρια τους να απλώνονται για να σε σηκώσουν, βλέπεις τις πλάτες τους γυρισμένες. Να δεις για πότε αναθεωρείς για τα καλά, τον όρο «φιλία».
Γιατί, στα εύκολα όλοι πρώτοι είμαστε. Έλα όμως που στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι. Τότε είναι που χρειάζεσαι ένα φίλο να σε νοιαστεί, να σε ακούσει, να σε συμβουλέψει. Εκείνος που θα σε κράξει όταν κάνεις μαλακία αντί να σου χαϊδέψει τ’ αυτιά. Κι εσύ δεν του το κρατάς μανιάτικο, γιατί ξέρεις ότι θέλει να σε προστατέψει κι ότι το κάνει από ενδιαφέρον. Εκείνος σου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσεις την όποια φρίκη τραβάς κι όταν όλοι οι δρόμοι μοιάζουν σκοτεινοί κι αδιέξοδοι σε βοηθάει να βρεις την έξοδο κινδύνου. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρει, θα στη ζωγραφίζει.
Γι’ αυτό καλού-κακού, πάμε πάλι απ’ την αρχή. Ξεκίνα να μετράς. Πόσοι απέμειναν; Κι άραγε αυτοί που με σιγουριά έχεις πια κατατάξει στη λίστα των φίλων, τον αξίζουν defacto τον τίτλο με δόξες και τιμές;
Διότι, πέρα απ’ όλα αυτά, πιστεύω πως το παν στη φιλία είναι η εχεμύθεια. Να μπορείς να μοιραστείς τα πάντα με τον φίλο σου. Να ξέρει απ’ το πώς πίνεις τον καφέ σου μέχρι και τις λεπτομέρειες εκείνης της νύχτας, που κάθε φορά που τη φέρνεις στο μυαλό σου κοκκινίζεις σαν σχολιαρόπαιδο.
Να νιώθεις άνετα και να μη φοβάσαι να εκτεθείς στα μάτια του γιατί ξέρεις πως οτιδήποτε ειπωθεί, όσο σοκαριστικό κι αν είναι, θα μείνει μεταξύ σας. Έστω κι αν ξεπερνάει τα πιστεύω και τις αρχές του, δε θα βγάλει τσιμουδιά σε κανένα. Γιατί πάνω απ’ όλα σε σέβεται και γι’ αυτό δεν μπορεί ούτε θέλει να προδώσει την εμπιστοσύνη που του έχεις.
Εκείνη που άρχισε να χτίζεται αργά και σταθερά ξεκινώντας από ένστικτο και μια φράση: «Κρατάς μυστικό;». Και το κράτησε. Τώρα βέβαια θα μου πεις πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε δώσει στεγνά και να μην το μάθεις και ποτέ. Μην ανησυχείς, όμως, γιατί όλα αργά η γρήγορα μαθαίνονται.
Να το βράσεις, λοιπόν, αν σκουπίζει τις μύξες και τα δάκρυά σου κι ύστερα δε χάνει χρόνο να βγάλει τα πλυμένα και τ’ άπλυτά σου στη φόρα. Να πάει στα κομμάτια αν είναι καλός ακροατής, αλλά την ώρα που σ’ ακούει να του εκμυστηρεύεσαι τις πιο ηλίθιες, απαίσιες και κρυφές σου σκέψεις, έχει ήδη βρει λεζάντα για το πρωτοσέλιδο που θα κυκλοφορήσει την επόμενη μέρα. Τι κι αν δώσει ραπόρτο μόνο στον κύκλο της παρέας; Πάλι προδοσία θεωρείται.
Και κάπου εδώ, θα ευχηθώ ένα πράγμα μόνο. Να μην έχασες το μέτρημα.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
