Το έχεις μάθει πια. Κάθε Κυριακή να βρίσκεις ένα σημείωμα, ένα γράμμα, μια κάρτα κάτω από το μαξιλάρι σου.
Αυτό εδώ που γράφω σήμερα, όμως, θα το βρεις με το νέο έτος.
Θα σου περιγράψω απλά πώς φαντάζομαι αυτά τα Χριστούγεννα μαζί σου και είμαι σίγουρη πως αυτό που θα περιγράψω εδώ, δε θα έχει καμία σχέση μ’ αυτό που θα ζήσω.
Είμαι βέβαιη πως η πραγματικότητα, γι’ άλλη μια φορά, θα ξεπεράσει τη φαντασία μου. Αυτό παθαίνω από τότε που σε γνώρισα.
Θυμάσαι τι σου είπα; «Και παραγγελία να σ’ έκανα δε θα μου ερχόσουν έτσι». Ισχύει.
Είναι πια Δεκέμβριος, ο πιο αγαπημένος μήνας, ο πιο φωτεινός, ο πιο αγαπησιάρης.
Δεν είναι μαγικό που υπάρχει τόση αγάπη γύρω; Μέχρι και τύποι σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ μεταλλάσσονται.
Μη μου πεις κι εσύ το κλασσικό «δείχνουν τώρα αγάπη και προσφορά και το ξεχνάνε μετά».
Δεν πειράζει, από το τίποτα, καλό είναι και το λίγο.
Παρασύρθηκα πάλι. Άλλο είναι το θέμα μου. Τα Χριστούγεννα μας. Τα δικά μας Χριστούγεννα.
Ήσουν κουρασμένος από τη δουλειά και σκέφτηκες να στολίσεις το σπίτι για να μου κάνεις έκπληξη. Όχι μόνο μου έκανες έκπληξη αλλά για ‘μένα αυτό το στολισμένο σπίτι θα είναι ο ωραιότερος χριστουγεννιάτικος χώρος.
Ποιο χωριό του Άι-Βασίλη; Ποιο χωριό των ξωτικών; Ποια Ονειρούπολη; Μοιάζουν τόσο φτωχά μπροστά σ’ αυτό που έκανες εσύ.
Θα με πεις πάλι υπερβολική αλλά δε θα σου δώσω σημασία.
Είναι κι εκείνη η υπέροχη ερώτηση «Τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα;»
Κάνουμε: ρήμα, α’ πληθυντικό πρόσωπο. Εσύ κι εγώ. Όλη η αξία του πληθυντικού σε μια λέξη.
Να καθίσουμε και να κοιτάζουμε τα φωτάκια να αναβοσβήνουν. Αυτό θέλω να κάνουμε.
Να περπατάμε στους στολισμένους δρόμους χωρίς προορισμό. Να βλέπουμε χριστουγεννιάτικες ταινίες, εγώ να κλαίω κι εσύ να γελάς. Να τρώμε χωρίς ενοχές. Να κρυώνουμε και να σκεπαζόμαστε με τη χριστουγεννιάτικη κουβέρτα.
Και να ερωτευόμαστε, κάθε μέρα κι άλλο, κάθε μέρα λίγο ακόμη.
Είναι από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο το να έχεις τον κατάλληλό άνθρωπο κοντά σου τέτοιες μέρες.
Όλο το κλίμα της γιορτής αποκτά άλλο νόημα. Βασικά, αποκτά νόημα.
Ναι, είναι πολύ σπουδαίοι και η οικογένεια και οι φίλοι. Πάρα πολύ. Πολλές φορές, όμως, δεν αρκούν και δεν είναι αχαριστία. Απλώς δεν μπορούν να καλύψουν αυτό το κυρίαρχο αίσθημα, τον έρωτα. Καλύπτουν όλα τ’ άλλα εκτός αυτού.
Έχει άλλη χάρη να κοιτάς βιτρίνες, φωτάκια, χρυσόσκονες, κόκκινες μπάλες, αστεράκια και γιρλάντες και να χαμογελάς.
Χωρίς εσένα θα τα κοιτούσα και θα αναστέναζα με καημό και θα ‘λεγα με περίλυπο ύφος πως έχω την κατάθλιψη των Χριστουγέννων.
Πέρσι, αν και δε σε ήξερα, σε ζήτησα για δώρο από τον Άγιο. Τον πίστευα που τον πίστευα, μέσα στο χρόνο μου απέδειξε την ύπαρξη του.
Φέτος σκέφτομαι να μη ζητήσω τίποτα. Μόνο να διατηρήσω όσα έχω.
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, αυτά είναι τα ωραιότερα Χριστούγεννα μου και να φανταστείς πως δεν έχουν καλά καλά αρχίσει.
Θα αφήσω μερικές σειρές κενές από κάτω για να γράψω τι κάναμε τελικά και να συγκρίνουμε πόσο απέχει η φαντασία μου από την πραγματικότητα.
Σου έχω πει ποτέ ποια είναι η αγαπημένη μου λέξη; Η «αστερόσκονη» είναι.
Κι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι πασπαλισμένα με μπόλικη απ’ αυτή.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
