Στον χάρτη της ζωής μας υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία. Εκείνες οι κόκκινες γραμμές της ιστορίας μας, οι ανεξίτηλες πινελιές στον καμβά της πορείας μας. Κομβικά σημεία καθίστανται όλα όσα καθόρισαν τη διαδρομή μας, διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μας και μας οδήγησαν στο σήμερα. Ο πρώτος έρωτας, ο πρώτος χωρισμός, η πρώτη απιστία, η πρώτη φιλία, η πρώτη φορά που γενικότερα κυριευθήκαμε από συναισθήματα και τα αφήσαμε να κολυμπήσουν μέσα μας. Ωστόσο, τι μας καθορίζει περισσότερο; Όσα μας χάρισαν γέλιο ή όσα μας γέμισαν δάκρυα; Ποια πτυχή του εαυτού μας υπερτερεί; Η συγχυσμένη ή η υγιής;
Η αλήθεια είναι πως λένε ότι η εκδοχή που κλάψαμε κυριαρχεί πάντα της εκδοχής που γελάσαμε. Συνήθως υπερτερεί το αρνητικό, είμαστε πιο ευάλωτοι μπροστά του, πιο αδύναμοι. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για κομβικές πληγές κι όχι γενικά κομβικά σημεία. Ας μιλήσουμε για τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας και πώς τις δημιούργησε η ζωή με μαεστρία, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.
Μίλα μου, λοιπόν, για κάποιον φόβο σου, σίγουρα έχεις, παραδέξου το. Δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Όταν τον βρεις, όμως, πολέμησέ τον, μην τον αφήσεις να βολτάρει στην ψυχή σου. Πολλοί είναι αυτοί που τον αναγνώρισαν κι έζησαν με αυτόν. Αυτούς να τους αποφεύγεις, είναι ρουφήχτρες ευτυχίας. Τι μπορεί να φοβάσαι; Αναρωτιέμαι. Ποια να ήταν άραγε η κομβική πληγή που σου γέννησε αυτή τη φοβία; Ίσως ένα ατύχημα που πήρε κάποιον αγαπημένο μακριά και δεν αντέχεις να μένεις μόνος σου τις νύχτες. Ίσως σε πρόδωσε κάποιος που πίστεψες πολύ και τώρα να φοβάσαι να ελπίσεις. Ίσως σε κυνηγάει κάποιο χάδι του παρελθόντος. Ίσως μια ιστορία να μη βγάζει πουθενά και να τρελαίνεσαι.
Πολλά τα σενάρια που σε καθόρισαν. Πολλές ιστορίες που κλιμακώθηκαν και σε έκαναν τον άνθρωπο που είσαι. Αν με ρωτάς, εμένα με ισοπέδωσε η προδοσία. Ένα παραμύθι που έμεινε μισό λόγω κάποιας μαζοχιστικής δικαιολογίας. Εγώ θέλω αγάπη, θέλω να χάνω την ισορροπία μου για τους μοναδικούς ανθρώπους της ζωής μου, να αναιρώ τα «πρέπει» μου και να βουτάω στα πανέμορφα λασπόνερα της ζωής. Όμως όταν με πρόδωσαν εκείνοι που τους χάριζα το φως μου και μου κατήργησαν το παραμύθι, διαλύθηκα. Έπεσα απ’ το σχοινί που ακροβατούσα με τόση χάρη. Έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και ξαφνικά βρέθηκα χωρίς παραμύθι, χωρίς σκοπό κι όνειρα.
Αν το παραμύθι, λοιπόν, δεν υπάρχει και δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά απ’ τους ανθρώπους, απλά υπάρχουμε; Δεν κολυμπάμε πια στα συναισθήματα; Συμβιβαζόμαστε από εδώ και πέρα με κάτι μέτριο; Κι αν όχι, αντέχουμε να αναζητήσουμε ξανά το απόλυτο με ρίσκο να προδοθούμε ξανά;
Αν αρνηθείς και πεις πως δε θα ρίσκαρες ξανά, αν η κομβική πληγή σου σε έκανε λιγόψυχο, σταμάτα εδώ την ανάγνωσή σου. Δεν απευθύνομαι σε εγκλωβισμένους, παραιτημένους, ανθρώπους μα σε λιοντάρια φοβισμένα, που ψάχνουν ένα κλαδί να γραπωθούν για να συνεχίσουν το κυνήγι της ζωής.
Σαφώς κι όλοι έχουμε πληγές ανεπούλωτες. Όλοι φάγαμε ένα χαστούκι κάποτε και πέσαμε με φόρα στην πραγματικότητα. Όλοι όμως πρέπει να ξανασηκωθούμε και να ελπίσουμε πάλι απ’ την αρχή, ειδάλλως είμαστε κιόλας νεκροί. Δε μας επιτρέπεται να μπλοκάρουμε τα συναισθήματά μας στο όνομα κάποιας θλιβερής ανάμνησης, γιατί παύουμε να ζούμε κι ο χρόνος είναι λιγοστός.
Λιποτάκτες όσοι απελπίστηκαν κι άρχισαν να τρέχουν να κρυφτούν απ’ τη ζωή. Δυστυχισμένες υπάρξεις όσες προκαθόρισαν το μέλλον. Αχάριστοι όσοι λειτούργησαν βάσει λογικής και πέταξαν το κουτί των συναισθημάτων σε κάποιο σοκάκι με σκονισμένα όνειρα.
Τι νόμιζες; Ότι θα μιλήσω για κομβικές πληγές για να σε παρηγορήσω και να τέρψω το κουβούκι που έχεις κρυφτεί; Νόμιζες ότι θα σε καταλάβω και θα σου δώσω μαντίλι να καθαρίσεις τα δάκρυά σου; Νόμιζες ότι θα σε προσκαλούσα για ποτά, να πνίξουμε τον πόνο μας; «Νόμιζα» είπες και πέρασε η ζωή σου…
Συντάκτης: Eύα Μπάκα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
