Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν έγιναν ποτέ σχέσεις;

Κάπου διάβασα πως «στις μεγαλύτερες σχέσεις λείπει ο έρωτας και στους μεγαλύτερους έρωτες λείπει η σχέση». Σωστό; Λάθος; Ποιος ξέρει; Τα απόλυτα μας τρομάζουν, γι’ αυτό κι αποφεύγουμε να τα πιστέψουμε, δεν μπορούμε, όμως, να μην παραδεχτούμε πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι μαζί κι όμως νιώθουν πολλά, χωρίς να ‘ναι καθόλου υπερβολή αν πεις πως είναι ερωτευμένοι.

Άνθρωποι που με ένα βλέμμα λένε όσα άλλοι δε λένε ούτε με χίλιες λέξεις. Γδύνονται με τα μάτια, επικοινωνούν, εκστασιάζονται μ’ ένα φευγαλέο άγγιγμα. Βιώνουν εκείνο το συναίσθημα, το τόσο έντονο, το τόσο ξεχωριστό και μοναδικό που όλοι επιδιώκουμε να ζήσουμε. Ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ να το απολαύσουμε όσο θα θέλαμε, να μην το χορτάσουμε, να μη γίνει ποτέ ολοκληρωτικά δικό μας. Ακόμα και τότε, σε εμάς θα ανήκει.

Έτσι είναι ο έρωτας. Δε σε ρωτά, δε σου δίνει επιλογές. Σε χτυπάει. Άξαφνα, αυταρχικά, κεραυνοβόλα. Και δεν υπάρχει μάλλον κανείς που να μην ήθελε να νιώσει αυτό το συναίσθημα γιατί δε θα ‘ναι δικό του. Δικό του για το φαίνεσθαι, δηλαδή, για την εικόνα, τις ετικέτες και τους άλλους, γιατί στην ουσία δικό του είναι.

Γιατί όσο κι αν ισχυρίζεσαι πολλές φορές πως αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι σχεδόν σχέσεις, που δε γίνονται ποτέ σχέσεις «κανονικές», είναι καταδικασμένες κι άρα δεν υπάρχει λόγος να μπεις στη διαδικασία να δεθείς συναισθηματικά με κάποιον που πιθανώς ποτέ να μην έχεις, αυτές τις σχέσεις, αυτά τα συναισθήματα, αυτό το ανεξέλεγκτο πάθος, τον ακόρεστο πόθο, αυτό τον διαολεμένο χτύπο της καρδιάς, αυτή την ακαταμάχητη επιθυμία, θες να τα ζήσεις.

Και ζηλεύεις όποιον τα ‘χει βιώσει. Και θα ήθελες να ‘σαι κι εσύ στη θέση του. Και θα το επιδιώξεις. Όχι από εγωισμό, γιατί να το έχει κάποιος άλλος κι όχι εσύ, αλλά επειδή τέτοια συναισθήματα που κλειδώνουν τη λογική σου, σε κάνουν αισθάνεσαι ζωντανός. Σε ξυπνάνε. Σε απομακρύνουν απ’ τη μιζέρια, τη συνήθεια, την απογοητευτική καθημερινότητα. Δόση αδρεναλίνης θες να το χαρακτηρίσεις; Και με δόση ναρκωτικών να το παρομοιώσεις, πάλι μέσα θα πέσεις.

Και θα λυπηθείς, θα σκεφτείς πόσο άδικο και κρίμα είναι να ‘ναι ερωτευμένοι και να μην είναι μαζί. Όντως, άδικο αλλά καμιά φορά και λυτρωτικό. Γιατί κάτι τέτοιες επαφές είναι ανεμοστρόβιλοι. Φέρνουν καταστροφές στο πέρασμά τους. Ίσως γι’ αυτό να μην ενώνονται. Ίσως, απ’ την άλλη, να μην έχουν ανάγκη να ‘ναι μαζί –όπως οι πολλοί ορίζουν αυτό το «μαζί»– γιατί αυτός ο έρωτας κι αυτή η έλξη γελάνε με τις ταμπέλες των κούφιων συναισθημάτων κι ίσως και κάπως να τις σνομπάρουν, να τις θεωρούν περιττές.

Ίσως πάλι, στην τελική, να μην είναι καν άδικο. Γιατί αυτοί ξέρουν μέσα τους πως αυτό που νιώθουν είναι τόσο δυνατό που καμία δέσμευση, κανένα τυποποιημένο μοτίβο σχέσης, δε θα επέφερε τη διαφορά. Ίσως, τελικά, στους μεγαλύτερους έρωτες να λείπει η σχέση. Να ‘ναι έτσι καταδικασμένοι ή ευλογημένοι να το ζούνε με μερικούς περιορισμούς -επιφανειακούς και για τους ίδιους παντελώς αδιάφορους.

Υποθετικά, πιθανόν να μην μπορούσαν να διαχειριστούν ένα τέτοιο συναίσθημα μέσα σε σχέση, είτε να ήταν γραφτό τους να μείνουν χωριά. Να βολευτούν σε περιβάλλοντα πιο εύπεπτα, να αρκεστούν σε άλλους ανθρώπους, σε κάτι λιγότερο, σε μέτριες αγκαλιές. Ίσως να πνίγουν το δικό τους το «πολύ» στο «λίγο» κάποιου άλλου. Πάντα, όμως, θα ξέρουν πού ανήκουν. Ποιος είναι το δικό τους κομμάτι, για ποιον θα ρίσκαραν τη ζωή τους. Κι ας λένε οι άλλοι ό,τι θέλουν κι ας λένε κι οι ίδιοι ψέματα στους εαυτούς καμιά φορά, για παρηγοριά, μέσα τους πάντα θα ξέρουν.

Να μην τους λυπάσαι, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους. Εκείνους τους από καιρό ερωτευμένους που δεν είναι μαζί κι ίσως και ποτέ να μην είναι. Εκείνους που η ζωή ή οι εγωισμοί τους χώρισαν τους δρόμους. Που οι επιλογές του ενός έκαναν τον άλλο να απομακρυνθεί, που τους κυρίευσε η ανασφάλεια ή ο φόβος. Γιατί αυτοί έχουν μια σύνδεση, που καμιά άλλη δε θα ‘ναι αρκετή για να συγκριθεί μαζί τους. Πάντα θα σκέφτεται ο ένας τον άλλον, πάντα θα ‘χουν μια μαγική μυστική επικοινωνία, πάντα σε εκείνο το τραγούδι θα ψάχνουν το βλέμμα του άλλου μέσα στο πλήθος.

Μην τους κατατάσσεις στους καταδικασμένους. Τυχερούς να τους θεωρείς. Τυχερούς κι άνευ όρων ερωτευμένους. Ερωτευμένους προπάντων.

Αφιερωμένο στον άνθρωπο που με φίλησε χωρίς να με αγγίξει.