Ετεροθαλή ή μη είναι απλά τ’ αδέλφια μας!

Όσο περνάν τα χρόνια κι αλλάζουν οι εποχές, μαζί τους κι οι ανθρώπινες σχέσεις, μερικές ερωτήσεις γίνονται λίγο πιο περίπλοκες να τις απαντήσεις. Για παράδειγμα ερωτήσεις του τύπου: «Πού μένουν οι γονείς σου», «Γιατί έχεις τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον αδερφό σου», «Τι σχέση έχεις με τη μητριά/τον πατριό σου;»

Η λέξη «μητριά» δεν ακούγεται πολύ περίεργη, σαν να κρύβει κάτι σκοτεινό; Έτσι μεγαλώσαμε, με τα παραμύθια να θέλουν τις ορφανές πριγκίπισσες να καταλήγουν στα χέρια αδίστακτων μητριών. Η λέξη «πατριός», απ’ την άλλη, δε δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα, δεν είναι εξίσου αρνητικά στιγματισμένη. Ίσως γιατί, ακόμα και σήμερα, παραμένει διαχρονικά μεγαλύτερο το ποσοστό των αντρών που ξαναφτιάχνει τη ζωή του, μετά από έναν αποτυχημένο γάμο. Κατάλοιπα σεξιστικών στερεοτύπων, που θέλουν τη γυναίκα, ως μάνα, να καθορίζεται απ’ αυτόν τον ρόλο της και να βάζει σε δεύτερη μοίρα την προσωπική της ευτυχία. Ευτυχώς, όμως, σιγά-σιγά οι ιδέες αυτές ξεπερνιούνται.

Κι οι γονείς, όταν δεν είναι πια καλά μαζί κι η σχέση τους δε διορθώνεται, χωρίζουν κι ύστερα η ζωή προχωρά και συναντούν νέους ανθρώπους που επιλέγουν ως συντρόφους. Έτσι, απ’ την επόμενη σχέση ή τον γάμο των γονιών μας, δεν αποκλείεται να αποκτήσουμε και νέα αδέρφια.

Ναι, αδέρφια σκέτα, δε θα κρατήσουμε την ταμπελίτσα «ετεροθαλή». Γιατί να κολλάμε ετικέτες και να ψάχνουμε χαρακτηρισμούς, αρνητικά μάλιστα φορτισμένους στην κοινωνική μας συνείδηση; Ένα μωρό, ένα νέο παιδί στην ευρύτερη οικογένεια δε φέρει ευθύνες για τίποτα, είναι η πιο αθώα έκφραση της ανθρωπότητας, η πιο γλυκιά ελπίδα. Δε χρειάζεται εμείς να το στολίζουμε με λέξεις που φέρνουν απόσταση, λέξεις που τις έχουμε ταυτίσει όχι και με τα πιο ευχάριστα συναισθήματα.

Ένας απ’ τους δύο γονείς μας ή κι οι δύο προχώρησαν και δημιούργησαν μία καινούρια οικογένεια. Αυτό δε σημαίνει πως ξέχασαν την παλιά. Ίσα-ίσα, τα θεμέλιά της θα στηρίξουν την καινούρια. Έρχεται ένας νέος άνθρωπος στη ζωή του γονιού σου γνωρίζοντας πως κουβαλάει ήδη ένα παρελθόν, λίγο πιο βαρύ ίσως, πιο απαιτητικό, πιο δύσκολα διαχειρίσιμο απ’ άλλους συντρόφους και παρ’ όλα αυτά μένει συνειδητά δίπλα του. Γιατί οι πρώην ίσως και να διαγράφονται, τα παιδιά ποτέ.

Οι γονείς μας αξίζουν να ‘ναι ευτυχισμένοι κι εμείς οφείλουμε να τους στηρίξουμε και να χαρούμε για τη νέα τους ζωή. Κι αν μαζί με τον νέο σύντροφο έρθει κι η γέννηση ενός μωρού, έχουμε έναν παραπάνω λόγο να αγκαλιάσουμε αυτήν την εξέλιξη και να ‘ρθουμε ακόμα πιο κοντά με τον γονιό μας, ώριμοι και συνειδητοποιημένοι να καλωσορίσουμε το νέο μας αδερφάκι. Σίγουρα, χρειάζονται ισορροπίες και στο πώς θα αντιμετωπίσουμε εμείς τα νέα δεδομένα παίζει ρόλο και το πώς θα τα διαχειριστεί ο γονιός μας. Ένα παιδί, όμως, όπως κι όποτε κι αν έρθει δεν παύει να ‘ναι ένα δώρο.

Κι αν ειδικά μιλάμε για ένα μοναχοπαίδι με γονείς χωρισμένους, το αδερφάκι είναι ίσως ό,τι ζητούσε χρόνια απ’ τους γονείς του. Και μπορεί να άργησε λίγο και να μην έρχεται παράλληλα απ’ τον ίδιο μπαμπά και την ίδια μαμά, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι είναι εκεί, για να πάρει και να δώσει αγάπη.

Απ’ την άλλη, αν υπάρχουν ήδη πάνω από ένα αδέρφια, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται κάποιος διαχωρισμός σε σχέση με το μωρό. Ναι, πιθανά τα δύο ή τρία αδέρφια να μεγάλωσαν μαζί και να ‘χουν ήδη αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς, αλλά και το μωρό ήρθε για να μεγαλώσει λίγο αυτόν τον κύκλο, να γίνει κομμάτι τους και να πολλαπλασιάσει την αγάπη τους.

Τα παιδιά που γεννιούνται από δεύτερους γάμους έρχονται στη ζωή με τον φόβο μήπως δε γίνουν αποδεκτά απ’ τα αδέρφια τους, ειδικά αν εκείνα λειτουργούν από ανασφάλεια αντιδραστικά και συγκροτούν ένα στρατόπεδο, αρνούμενα να μοιραστούν την αγάπη του γονιού τους. Οι αλλαγές ποτέ δεν είναι εύκολες μα κάποιες, σαν αυτή, είναι μόνο για καλό. Στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε πως δε χρειάζεται καν να σκέφτονται έτσι, γιατί τα αγκαλιάσαμε και τα αποδεχτήκαμε και μόνο απ’ την ιδέα πως η οικογένειά μας θα μεγαλώσει.

Η κοινωνία μας εξελίσσεται και καλώς ή κακώς όλο και πιο συχνά συναντάμε τη νέα μορφή οικογένειας. Πατριούς, μητριές κι ετεροθαλή αδέλφια, αν ως λέξεις κουβαλούν μια αρνητικότητα, ας τις αφήσουμε στην άκρη, δε χρειάζονται χαρακτηρισμοί. Είναι απλά οι σύντροφοι των γονιών μας και τα ετεροθαλή αδέρφια μας είναι απλά αδέρφια μας. Δεν είναι ανάγκη καν να τα ξεχωρίζουμε, είναι μονάχα θέμα χρόνου να μπουν στην καρδιά μας μαζί με τα άλλα αδέρφια μας, τα «πιο παλιά».